نویسنده : نقد فیلم چرخش زمان / نقد فیلم Swing Time
نقد فیلم چرخش زمان : از بین تمام مکان هایی که فیلم ها ایجاد کرده اند ، یکی از جادویی ترین و ماندگارترین مکان ها ، جهان فرد آستر و جینجر راجرز است. برای مجموعه ای از فیلم های ساخته شده بین سالهای 1933 و 1939 ، آنها چنان لطف و شوخ طبعی را به ارمغان آوردند که به سنگ بنای همه چیزهای زیبا تبدیل شدند. یک بار کارگردان گرگوری ناوا به من گفت: “هر زمان که هر نوع سوال از سبک و سلیقه مطرح شود ،” من به سادگی از خودم می پرسم – فرد آستر چه کاری می توانست انجام دهد؟ “
با مقاله نقد فیلم چرخش زمان همراه ما باشید.
آستر و راجرز ، اول از همه ، رقصنده های بزرگی بودند. پس از روی آوردن راجرز به نقش های جدی دراماتیک ، بسیاری دیگر از بازیگران فیلم ، از جمله شرکای آستر (ریتا هیورث ، النور پاول ، سید چاریس) نیز چنین بودند. اما آنچه فرد و زنجبیل با هم داشتند و هیچ تیم دیگری تا به حال به همین روش نداشته است ، لذت بازی بود. آنها بسیار خوب بودند ، و آنها می دانستند که آنها بسیار خوب هستند ، به طوری که آنها در جشن هدیه های خود رقصیدند.
بیشتر بخوانید: فیلم همچون در یک آینه
به آخرین لحظه شماره آنها نگاه کنید “آیا این یک روز دوست داشتنی نیست؟” در “Top Hat” (1935). این کار با تمسخر او آغاز می شود ، و در حالی که دستان خود را در جیب های خود دارد ، او را در اطراف نوار باند دنبال می کند.
در مقابل نقطه رعد و برق و رعد و برق به یک رقص فیزیکی پرشور تبدیل می شود ، و سپس به سکانسی کاهش می یابد که در آن آنها از سبک ها و حرکات یکدیگر تقلید می کنند. سرانجام ، راضی ، روی لبه ی باند پایین قرار می گیرند و دست می دهند.
من همیشه فکر می کردم که مصافحه بین رقصنده ها بوده نه شخصیت های آنها. آستر و راجرز بیش از هر رقصنده دیگری در تاریخ فیلم زمان واقعی را اشغال می کردند. ژان لوک گدار در دهه 1960 به ما گفت که “سینما 24 بار در ثانیه حقیقت است و هر برش دروغ است.” آستر 35 سال زودتر به همان نتیجه رسید. او معتقد بود که باید از هر شماره رقص ، حتی الامکان ، در یک برداشت قطع نشده فیلمبرداری شود ، و همیشه چهره های کامل رقصنده ها از سر تا پا نشان داده شود.
هیچ مخاطبی برای مخاطبان تحسین برانگیز وجود ندارد – آستر فکر می کرد این یک حواس پرتی است. هیچ بریدگی ، یا تعداد بسیار کمی از دیدگاههای مختلف (در ” فیلم چرخش زمان ” ، دوربین روی جرثقیل است تا پروازهای پله را از یک طبقه رقص پایین به یک طبقه بالاتر دنبال کند). و هیچ نمای نزدیک از چهره های رقصنده ، زیرا این امر حرکت بدن آنها را از ما می گیرد. (راجرز پس از دیدن فیلم رقص “Stayin ‘Alive” در سال 1983 ، بوی من را بو کرد: “جوانان امروز – فکر می کنند می توانند با چهره خود برقصند!”)
وقتی می بینید هر کسی – یک ورزشکار ، یک نوازنده ، یک رقصنده ، یک صنعتگر – کاری را سخت انجام می دهد و کار را آسان و شاد می کند ، احساس بهبود می کنید. این یک پیروزی برای طرف انسانی است ، بر دشمنان ناشیانه ، ترسو و خستگی. خط بدبینانه در مورد آستر و راجرز این بود: “او به او رابطه جنسی داد. او کلاس او را داد. “
در واقع ، هر دو کلاس داشتند و رابطه جنسی هرگز مهم نبود. شیمی بین فرد و زنجبیل به سادگی وابسته به عشق شهوانی نبود ، بلکه فکری و فیزیکی بود: آنها دو نژاد اصیل بودند که می توانستند بهتر از دیگران برقصند و این را می دانستند. شرکای بعدی رقص آستر در کانون توجه او رقصیدند ، اما آرلین کروچه ، منتقد رقص ، جینجر راجرز نوشت ، “نور خودش را روشن کرد”.
آستر صنعتگری سخت کوش بود که معمولاً با طراح رقص هرمس پان کار می کرد ، حتی رقص کوچکترین ژست را در رقص هایش پیش بینی می کرد. راجرز یک مجری بود ، نه یک خالق ، اما او مایل بود تمرین کند تا زمانی که پاهایش خونریزی کند – و این کار را کرد. (“من هر كاری كه فرد انجام داد – به عقب و با پاشنه پا انجام دادم.”) این داستان در فیلم های آنها وجود دارد كه رقص رقص بین آنها اتفاق می افتد ، به عنوان بیان خود به خودی احساسات آنها. آنها بی خیال به نظر می رسند ، اما از نظر زمان و حرکت کاملاً منظم هستند و به تمرینات ساعتی غیرقابل تصور نیاز دارند.
بیشتر بخوانید: فیلم فریادها و نجواها
بسیاری از موزیکال های آستر-راجرز درگیر شدن فرد در نگاه اول به زنجبیل است ، و پس از آن او با احتیاط دور شد ، اما در یک سری اعداد رقص فریب داده شد. وقتی او سرانجام عاشق شد ، توطئه های باورنکردنی توطئه باعث می شود او فکر کند یک زن زنا است ، یک فرد شرور است ، یا با شخص دیگری نامزد کرده است.
در فیلم چرخش زمان پس از فیلم ، او از عشق انکار ناپذیر بین آنها فرار می کند ، تا سرانجام در آخرین لحظه در یک صحنه رقص با عشق و علاقه عالی نجات یابد. موری كمپتون هنگام مرگ در سال 1995 نوشت: “فقط یك دختر بسیار خوب می تواند نسبت به زندگی بسیار زیرك باشد و نسبت به هر مردی كه تهدید می كند خونش را تهدید می كند بسیار لال است.”
بهترین فیلم آستر راجرز پنجمین ” فیلم چرخش زمان ” (1936) به کارگردانی جورج استیونس در زمانی است که وی پادشاه رادیو تصاویر RKO بود (اعتبارات دیگر وی در آن دوره شامل “آلیس آدامز” و ” گونگا دین »). طرح ، با بنزین های حیله گرانه خود ، مانند “Top Hat” بر اساس هویت های اشتباه ساخته شده است ، اما شوخ تر و هوشمندانه تر است. می توانست توسط P.G. وودهاوس این برنامه برای پیوند دادن سکانس های رقص عالی ساخته شده در اطراف آهنگ های جروم کرن ، از جمله رقم اوج “Never Gonna Dance” است که ممکن است نقطه اوج همکاری آستر و راجرز باشد.
این آهنگ که در انتها می آید و از نظر عاطفی تمام مشکلات آنها را برطرف می کند ، همیشه من را آینه کاری عشق ورزی می داند. با آستر ، که از رد شدن ناامید شده ، باز می شود و به آرامی از کف یک کلوپ شبانه خالی از سکنه می گذرد. راجرز ، درست مانند افسردگی ، او را دنبال می کند.
بیشتر بخوانید: فیلم نور زمستانی
تقریباً به طور نامحسوس ، پیاده روی آنها یک ریتم آرام را جمع می کند ، تا اینکه آنها بدون اینکه به نظر برسد شروع کرده اند ، می رقصند. آنها از هم جدا ، با هم ، جدا از هم می رقصند. آستر از علامت تجاری خود در تغییر سرعت استفاده می کند: شور بی بند و باری ناگهان تغییر می کند و به مراحل طولانی و کشیده پیشنهاد می شود که حرکت آهسته است. سپس سرعت دوباره زنده می شود.
سکانس درخشان دیگر انفرادی آستر ، شماره “Bojangles of Harlem” است. حساسیت های روشنگرانه با دیدن استارر با صفحه سیاه مشکلی ایجاد می کند ، اما مقاله Cinebooks این را “شاید تنها شماره سیاه چهره” نامیده است که امروز باعث ایجاد یک چرخش نمی شود. پوست او به عنوان یک کاریکاتور نمایش آمریکایی آفریقایی تبار ساخته شده است ، آستر با احترام آشکار به بیل رابینسون بزرگ می رقصد. “
این شماره شامل سکانس معروفی فیلم چرخش زمان است که در آن آستر در مقابل سه سایه پیش بینی شده خودش رقصیده است. این چهار شکل در بیشتر اوقات همگام سازی کامل دارند ، تا اینکه وقتی یکی از سایه ها از همگام سازی سایه باز شود ، شوخی فاش شود و سرانجام هر سه بیرون بیایند – قادر به نگه داشتن او نیستند.
او چگونه این کار را انجام داد؟ سه شبح زمینه دارای حرکات یکسانی هستند و آستر آنها را به خوبی آینه می کند ، به نظر می رسد سایه های او هستند ، اما ظاهرا او به سادگی زمان اجرای زنده خود را آنقدر خوب تنظیم کرده است که منعکس کننده طرح عقب باشد. چنین نظم فنی عالی است.
همچنین تعداد زیادی “والس در فیلم چرخش زمان ” ، در یک کلوپ شبانه هنری دکو ، حیرت انگیز ، به عنوان یک دوئت در مورد عشق جدید وجود دارد: حرکات آنها نشان دهنده اشتیاق جسمی نیست ، اما آن مرحله اولیه ایده آلیسم است که در آن دوستداران کشف می کنند که آنها روح روح هستند. و اولین شماره رقص فیلم چرخش زمان ، “خود را بردار” ، برای نحوه آستر تظاهر به عدم توانایی رقصیدن خنده دار است ، از یک مربی رقص (راجرز) درس می گیرد ، او را اخراج می کند و سپس با او یک شماره شیر عصبانی و پرانرژی می رقصد. تا به رئیس ثابت کند که چیزی به او آموخته است.
بیشتر بخوانید: فیلم پرسونا
فرد آستر (1899-1987) چنان حضور فیزیکی خاصی داشت که کاریکاتوریست ها کاریکاتور کردن وی آسان بود – او قبلاً کارهای خود را برای آنها انجام داده بود ، موهایش از یک پیشانی بلند بالای صورت بلند و مثلثی اش صاف و صاف شده بود. او لباسی به تن داشت که گویی در آن لباس به دنیا آمده است. پاهایش روی بازوهای صندلی ها چرخید ، انگار که صاف نشستن برایش غیرطبیعی بود. از طرف دیگر رقبای عاشقانه او لباس شب را به تن می کردند گویا زیر آن پیراهن مو دارند.
جینجر راجرز (1955-1911) ، تقریباً به بلندی آستر ، لاغر ، ورزشکار ، چهره ای شادتر از زیبایی کلاسیک ، شریک ایده آل آستر بود حتی زمانی که آنها نمی رقصیدند. دلیل این امر آنست که هر دوی آنها ، مدتها قبل از بسیاری از معاصرانشان ، می دانستند که کمتر بیشتر است. واکنشهای بزرگ گسترده صورت و احساسات شدید باعث از بین رفتن این فیلمهای شکننده می شود. راجرز از توطئه های مسخره خود جان سالم به در برد و ظاهراً هرگز باور آنها را نداشت. او غمگین بود ، اما خیلی ناراحت نبود. عصبانی ، اما به عنوان یک عمل ، نه یک احساس.
وقتی باید حساسیت واقعی عاشقانه های در معرض خطر آنها بیان می شد ، این همیشه از طریق رقص بود ، نه گفت و گو. به همین دلیل شماره “Never Gonna Dance” بسیار شگفت انگیز است: آنها در صدا و حرکات خود روشن می کنند که اگر نتوانند برقصند ، نمی توانند زندگی کنند. خوب ، شاید آنها بتوانند ، اما چه لذتی خواهد داشت؟
بیشتر بخوانید: فیلم فانی و الکساندر
پایان مقاله نقد فیلم چرخش زمان
