بیوگرافی برتولت برشت

بیوگرافی برتولت برشت

نویسنده آلمانی ، برتولت برشت (1956-1989) احتمالاً بزرگترین نمایشنامه نویس آلمانی نیمه اول قرن بیستم است. آثار او غالباً به دلیل نظریه نمایشی انقلابی و اعتقادات سیاسی وی بحث برانگیز تلقی می شدند.

برتولت برشت در 10 فوریه 1898 در آگسبورگ متولد شد. برشت ، پسر یک تاجر کاتولیک ، اما با ایمان پروتستان مادرش بزرگ شد. در سال 1917 برای تحصیل در رشته فلسفه و پزشکی در دانشگاه مونیخ تحصیلات خود را انجام داد. در سال 1918 به عنوان یک پزشک منظم در یک بیمارستان نظامی در آگسبورگ خدمت کرد. ناخوشایند این تجربه نفرت او از جنگ را تأیید و همدردی او را برای انقلاب ناموفق سوسیالیستی 1919 تحریک كرد.

کارهای اولیه برتولت برشت

در سال 1919 برتولت برشت به تحصیلات خود بازگشت اما بیشتر به نوشتن نمایشنامه پرداخت. اولین نمایشنامه های کامل او بعل (1922) و تروملن در در ناخت (1922 ؛ طبل در شب) بود. در سپتامبر 1922 درامز در شب در مونیخ کامرزپیله ، جایی که برشت بعداً به عنوان نمایشنامه نویس مقیم استخدام شد ، ارائه شد.

نمایشنامه های اولیه برشت ، از جمله Im Dickicht der Städte (1923 ؛ جنگل شهرها) ، آثاری است که وی در آنها به تدریج خود را از کنوانسیون های اکسپرسیونیست تئاتر آوانگارد عصر خود ، به ویژه ایده آلیسم آن ، رها می کند. او ضمن بهره برداری از پیشرفت های فنی ، احساسات والا و خوش بینی بینشی پیشینیان خود (گئورگ قیصر ، فریتز فون اونروح و دیگران) را تقلید و تمسخر می کند. بعل وحشیگری هرگونه احساس ظریف تر توسط یک ولگرد مست را به تصویر می کشد. در درامز در شب ، یک درام با موضوع سرباز بازگشت ، قهرمان فرصت برای یک مرگ پرشکوه در موانع را رد می کند و ترجیح می دهد با زن خود عشق بورزد. چنین بدبینی فرانک ودکیند ، با احترام ترین مدل برشت را به یاد می آورد. جنگل شهرها امکان آزادی معنوی را نفی می کند و برتری ارزش های مادی را دوباره مطرح می کند. در این دو نمایش برشت بر مصنوعی بودن رسانه تئاتر تأکید می کند و انگیزه روانشناختی متعارف را نادیده می گیرد.

در سال 1924 برشت به برلین نقل مکان کرد و برای 2 سال بعد به عنوان نمایشنامه نویس با تئاتر Deutsches ماکس رینهارد همراه شد. کمدی او Man ist Mann (1926؛ A Man’s a Man) او شرایط اجتماعی را مطالعه می کند که یک بسته بندی کننده ایرلندی را به یک مسلسل ساز تبدیل می کند و تحولی را به سمت سبک فکری تر و خردتر نشان می دهد. تا سال 1926 برشت مطالعه جدی درباره مارکسیسم را آغاز کرد. همچنین در این دوره کارگردان اروین پیسکاتور در مورد تکنیک های تئاتر تجربی (به عنوان مثال ، استفاده روی صحنه از فیلم ها ، پیش بینی ها و اسلایدها) چیزهای زیادی به او آموخت.

برتولت برشت با موسیقی بازی می کند

 برتولت برشت با آهنگساز کرت ویل در Mahagonny (یا Kleine Mahagonny) ، نمایشنامه ای با موسیقی برای جشنواره بادن-بادن 1927 ، همکاری کرد. آنها سپس Die Dreigroschenoper (1928 ؛ اپرای Threepenny) را نوشتند ، که با پیروزی در اوت در برلین اجرا شد. 31 ، 1928. این اولین اثری بود که برشت را مشهور کرد.

 برتولت برشت اپرای سه گانه را بر اساس ترجمه الیزابت هاوپتمن از اپرای گدا (تولید 1728) توسط دراماتیک انگلیسی جان گی ساخته است. برشت ضمن اقتباس و مدرنیزه کردن اپرای باله گی ، وقایع اصلی داستان را حفظ کرد اما با شعرهای خود به او کنایه موضوعی طنز اضافه کرد. وی در این اثر به اولین نقطه اوج خود ، زبان خاص خود – آن ملغمه عجیب و غریب از داستانهای محاوره ای ، مارکسیستی – فلسفی و شبه کتاب مقدس را می پوشاند که با عقل کاباره و آسیب های غنایی همراه است و با نیروی بی وقفه تقلید مسخره آمیز همراه است. برشت از بسیاری از منابع – از جمله فرانسوا ویلون و رودیارد کیپلینگ – آزادانه وام می گیرد ، اما سرقت ادبی بدون استناد وی به طور کلی از تقلید تیز و تیز پشتیبانی می کند.

 برتولت برشت با همکاری ویل و پل هندیمیت چندین نمایشنامه دیگر با موسیقی نوشت. از مهمترین آنها می توان به Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny (1929 ؛ ظهور و سقوط شهر ماهاگونی) و Das Badener Lehrstück vom Einverständnis (1929 ؛ نمایش تعلیمی بادن: با رضایت) اشاره کرد. مورد دوم با موضوع “رضایت” سروکار دارد – رضایت به انقراض فرد به خاطر پیشرفت توده ها. در Die Massnahme (1930؛ The Measure Taken) که هانس آیزلر امتیاز آن را ساخت ، برشت علناً از آموزه کمونیست حمایت می کند و ضرورت حذف اعضای خطای حزب را می پذیرد. عشق نمایش نامه نویس به دیوانگی در Ausnahme und die Regel (1930؛ استثنا و قانون) و در Die heilige Johanna der Schlachthöfe (1932؛ سنت جوان از سهامداران) به خوبی نشان داده شده است ، که در آن یک دختر ارتش نجات برای نجات تلاش می کند روح سرمایه داران شیکاگو.

نظریه دراماتیک

 برتولت برشت از اصطلاح “تئاتر حماسی” برای توصیف نظریه دراماتیک ابتکاری خود استفاده می کند. نوع جدید درام او غیر ارسطویی است – یعنی هدف او پاکسازی احساسات مخاطب نیست بلکه بیدار کردن ذهن تماشاگران و انتقال حقیقت به آنها است. برای دستیابی به این هدف ، درام نباید هیپنوتیزم یا ورود مخاطب باشد بلکه باید به طور مداوم به او یادآوری کند آنچه تماشا می کنند واقعی نیست ، بلکه صرفاً یک نمایش ، وسیله ای برای یک ایده یا یک واقعیت است.

 برتولت برشت از کلمه “بیگانگی” (Verfremdung) برای توصیف روش خود برای کمک به مخاطب برای پذیرش اهداف دراماتیک خود استفاده می کند. تکنیک بیگانگی او شامل از بین بردن اکثر وسایل متعارف مرحله ای ، استفاده از نمودارها ، اسلایدها و پیام هایی است که در صفحه نمایش پخش می شود ، درگیری مستقیم مخاطب از طریق شخصیت هایی که از نقش خود خارج می شوند و به عنوان مفسر عمل می کنند و بسیاری از ناسازگاری های با برنامه ریزی دقیق. سرانجام ، برشت ایجاب می کند که بازیگران به روشی جدید کار کنند: آنها نباید با شخصیت های نمایشی همذات پنداری کنند ، بلکه برعکس ، همیشه باید نشان دهند که در حال بازی کردن هستند. بیگانگی وسیله دراماتیک اساسی برتولت برشت است و البته تقلید مسخره آمیز وی وابستگی زیادی به این تکنیک دارد.

درام های عمده

از سال 1933 تا 1948 برتولت برشت تبعیدی بود ، ابتدا در اسکاندیناوی ، سپس در ایالات متحده آمریکا و پس از 1941 در ایالات متحده. در سال 1933 کتاب های او در میان کسانی بود که در برلین به طور عمومی سوخته شد وی در غربت به نوشتن ادامه داد و در سال 1936 Die Rundköpfe und die Spitzköpfe (سر گردها و سر اوج ها) و Furcht und Elend des Dritten Reiches (ترس و بدبختی از رایش سوم) را به اتمام رساند که مستقیماً به رژیم هیتلر حمله کرد.

در سال 1939 لوبن دس گالیله (گالیله) سکانس نمایشنامه های بزرگ برشت را گشود. شجاعت موتوری (1939 ؛ شجاعت مادر) ، Der gute Mensch von Sezuan (1941 ؛ مرد خوب سزخوان) و Der kaukasische Kreidekreis (1943 ؛ حلقه گچ قفقاز) را دنبال کرد. از دیگر کارهای مهم متعلق به این دوره می توان به Herr Puntila und sein Knecht Matti (1941؛ Puntila and His Man Matti) و Der aufhaltsame Aufstieg des Arturo Ui (1941؛ The Resistable Rise of Arturo Ui) اشاره کرد.

این نمایشنامه ها نشان می دهد که قدرت و عمق برتولت برشت به عنوان یک دراماتیک تا حد زیادی مستقل از اصول نظری او است و حتی آن را نادیده می گیرد. آنها یک توانایی حیرت انگیز برای خلق شخصیت های زنده ، یک عطوفت متحرک ، یک فضیلت فنی و یک شوخ طبعی از خود نشان می دهند. مادر شجاعت ، مجموعه ای از صحنه های زندگی یک پیرو اردوگاه در طول جنگ سی ساله ، اغلب سوتفاهم نمی شود زیرا پرتره بسیار حیاتی شخصیت اصلی ، همدلی مخاطب را برمی انگیزد. اما نگرانی واقعی برشت نشان دادن حماقت خودپسندانه همکاری ساده لوحانه مادر شجاعت با سیستمی است که از او سواستفاده می کند و خانواده اش را نابود می کند.

کارهای دیگر

در سال 1948 برتولت برشت در برلین شرقی اقامت گزید و تا زمان مرگ در آنجا ماند. او و همسرش ، هلن وایگل بازیگر ، گروه برلینر را در سپتامبر 1949 با حمایت مالی كافی از ایالت تأسیس كردند. این گروه به معروف ترین شرکت تئاتر در آلمان شرقی و برجسته ترین مفسر برشت تبدیل شدند. خودش بیشتر وقت خود را به کارگردانی اختصاص داد. وی به جز Die Tage der Commune (1949 ؛ روزهای کمون) نمایشنامه جدیدی ننوشت ، اما اقتباس از چندین نمایشنامه را انجام داده است – در میان آنها دان خوان و مولیر و کوریولانوس شکسپیر. برخی شواهد نشان می دهد که وی برداشت سختگیرانه خود از عملکرد درام را اصلاح کرده و اهمیت تئاتر را به عنوان وسیله ای برای سرگرمی پذیرفته است.

غزلیاتی که برتولت برشت در این سالها سرود ، نشان دهنده نگرانی برای تجربه شخصی است تا جهانی یا توده ای. انتقادات اخیر به طور فزاینده ای برجستگی برشت را به عنوان یک شاعر غزل شناخته است. شعر دهه 1920 او ، به ویژه هاوسپوستیل (1927 ؛ Breviary داخلی) ، تصنیفی شمایل گرایانه از نوع هجوآمیز وحشیانه است. با این حال ، علاقه شدید وی به فرم های شعر چینی و ژاپنی از طریق Svendborger Gedichte (1939) به ظرافت سخت باکاور الگیین (1954) منجر شد. برشت همچنین رمان سه گانه (1934) را که براساس اپرای سه گانه ساخته شده و چند داستان کوتاه ماهرانه ، Kalendergeschichten (1949 ؛ قصه هایی از تقویم) نوشت. وی در آگوست 1956 بر اثر حمله قلبی درگذشت.

بیشتر بخوانید در مورد برتولت برشت

بهترین کتاب به انگلیسی درباره برشت ، فردریک یوئن ، برتولت برشت: زندگی او ، هنر او و اوقات اوست (1967). مقدمه خوب ، که به شدت موضوعات سیاسی را نشان می دهد ، مارتین اسلین ، برشت: انسان و کار او است (1960). جان ویلت ، تئاتر برتولت برشت (1959 ؛ ویرایش ، ویرایش 1967) ، بر تکنیک برشت و نوشتن و صحنه پردازی نمایشنامه های او تمرکز دارد. دیگر کارهای مفید رونالد دی گری ، برتولت برشت (1961) و پیتر دمتز ، برشت: مجموعه مقالات انتقادی (1962) است. سنت ادبی برشت توسط ماکس اسپالتر ، سنت برشت (1967) روشن می شود. اهمیت عمومی وی در تئاتر مدرن در اریک بنتلی ، نمایشنامه نویس در نقش متفکر: مطالعه درام در زمان مدرن (1946) و تئاتر چیست نشان داده شده است؟ پرسشی در فرم تواریخ (1956).

منبع سایت مداد

بیشتر بخوانید:

پرفروش ترین آلبوم موسیقی جهان|بهترین خواننده های تاریخ جهان|بهترین آثار موسیقی کلاسیک تاریخ|سبک موسیقی هاوس|سبک موسیقی ترنس|سبک موسیقی رقص الکترونیکی|سبک موسیقی اپیک|نقاشی دوشیزگان آوینیون|نقاشی دورا مار و گربه|تحلیل تابلو گرنیکا|نقاشی رویا از پیکاسو