نویسنده : فیلم زنان کوچک شبیه هملت و غرور و تعصب هستند-داستان آنقدر مشهور است (و بسیار دوست داشتنی است) که هر اقتباس جدیدی از فیلم سینمایی بیشتر به انتخاب فیلمنامه نویسی (آنچه باقی مانده و چه چیزی خارج شده است) و اجراها تبدیل می شود.
برخلاف نسخه گرتا گرویگ در سال 2019 از داستان لوئیزا می آلکوت با آنچه که بیشتر تماشاگران فیلم به خاطر می آورند ، تفسیر گیلیان آرمسترانگ در سال 1994 (تفسیری که وینونا رایدر/کلر دانز/کریستین بیل/سوزان ساراندون در آن بازی می کنند) کمی شبیه یک سیب است.
نقد فیلم زنان کوچک
مقایسه پرتقال زنان کوچک آرمسترانگ ترجمه ای مستقیم از کتاب به فیلم بود. گرویگ سعی می کند کمی متفاوت عمل کند ، چارچوب زمانی را دستکاری کرده و یک پایان “متا” ایجاد می کند تا موضوعات فمینیستی داستان را آشکار کند و یک “پیچ” مبهم را در نظر بگیرد که برخی آن را هوشمندانه می دانند و برخی دیگر بدعت می پندارند.
این هنوز هم به رسمیت شناخته می شود فیلم زنان کوچک آلکوت ، هر چند از طریق یک غذاساز. گرویگ به جای روایت داستان به شیوه زمانی ، روایت را ساختارشکن می کند و دو خط زمانی جداگانه ایجاد می کند.
او آزادانه از یکی به دیگری می پرید و دوباره برمی گردد ، با استفاده از نشانه های بصری (مانند طول موی یک شخصیت) به ما اطلاع می دهد که آیا ما در قسمت اولیه داستان هستیم یا قسمت بعدی (فاصله حدود سه سال است ) این پایان بدون وارد شدن به جزئیات ، جذاب ترین (و به طور بالقوه بحث برانگیز) ترین جنبه فیلم را نشان می دهد و به بینندگان یادآوری می کند که اکثر محققان فیلم زنان کوچک را حداقل تا حدی اتوبیوگرافیک می دانند و عناصری از زندگی واقعی الکوت را وارد فیلم می کنند.
اگرچه جهت گیری کاملاً معتبری برای گرفتن چیزها وجود دارد ، اما پایان کتاب را کاهش می دهد و ممکن است برخی از “پاکسازان” (در صورت وجود چنین گروهی) ناراضی باشند.
نقد فیلم زنان کوچک
تمرکز فیلم زنان کوچک بر پنج زن خانواده مارچ است. پدر (با بازی باب اودنکرک هنگامی که سرانجام بیش از نیمی از مراحل دادگاه ظاهر شد) از انجام مبلغین جنگ داخلی خودداری می کند و همسرش ، مارمی (لورا درن) و چهار دختر – مگ (اما واتسون) ، جو را پشت سر می گذارد. (Saoirse Ronan) ، Beth (Eliza Scanlen) و Amy (Florence Pugh) – تا در شرایط فقر ملایم از پس خود برآیند.
اولین جدول زمانی نشان می دهد که آنها در زیر یک سقف با هم زندگی می کنند و داستانهای فرعی اصلی عبارتند از معاشقه بین جو و دللیتان لوری (تیموتی شالامت) و وسواس جو برای نویسنده شدن. جدول زمانی دوم پس از ازدواج مگ با مربی بی پول ، جان بروک (جیمز نورتون) ، و رفتن او ادامه می یابد. بث در حال مرگ است ؛ امی با خاله ثروتمندش (مریل استریپ) در فرانسه است. و جو در نیویورک است و نویسندگی و عاشقانه خود را با مهاجر آلمانی فریدریش بائر (لویی گارل) دنبال می کند.
گرویگ ، همانطور که انتظار می رود ، جنبه های فمینیستی رمان آلکوت را مورد توجه قرار می دهد و بر جو به عنوان قوی ترین چهره فیلم (زن یا مرد) بدون انحراف از محدودیت های جنسیتی مناسب دوران ، تمرکز می کند. به عبارت دیگر ، جو یک شخصیت نیرومند است اما یک تناقض نیست.
او همان شخصیتی است که آلکوت در صفحه نوشته شده زنده کرد. گرویگ مراقب است که جو را به نمادی غیرقابل حمله تبدیل نکند. جو به دنبال تک گویی مختصری که در آن استثناگرایی را مطرح می کند ، اعتراف قلبی و دلخراش را بیان می کند: “من خیلی تنها هستم.”
آن لحظه ، در میان بسیاری از لحظات دیگر ، نامزدی جایزه اسکار Saoirse Ronan را ایجاد می کند. اغراق نیست که استدلال کنیم او ممکن است بهترین جو مارچی باشد که به صفحه نمایش بزرگ (یا همان کوچک ، از آن جهت ، از آنجایی که فیلم زنان کوچک سهم خود را از اقتباس های تلویزیونی داشته اند) بدست آورد.
بازیگری او به رسمیت می شناسد ؛ وقتی دوربین (مانند کتاب) شخصیت او را ترجیح می دهد ، توجه دوربین را به خود جلب می کند. دیگر بازیگران زن جوان – اما واتسون ، فلورانس پو ، و الیزا اسکنلن – تصاویری قدرتمند ارائه می دهند ، اما آنها مانند رونان درخشان نیستند.
در میان گروه های معتبر نوازندگان ثانویه ، ممکن است شگفت آور باشد که مریل استریپ برجسته نیست (اگرچه تصویر او از خاله مارچ لذت بخش است ، اگر ظاهراً تحت تأثیر کارهای مگی اسمیت در داونتون ابی باشد). در عوض ، این کریس کوپر است که با حداقل زمان نمایش روی صفحه ، به نقش عمق می بخشد.
نقد فیلم زنان کوچک
وقتی صحبت از تولیدی مانند فیلم زنان کوچک می شود ، سوال برجسته این است که آیا این تفسیر جدید مورد نیاز است؟ آیا فیلم زنان کوچک به آثار موجود با الهام از آلکات اضافه می کند یا زائد است؟ به دلیل قدرت بازیگری (مخصوصاً رونان) و کار غیر معمول گرویگ (دوستش دارم یا از آن متنفرم) در ترتیب زمانی رمان و پایان آن ، شایسته دیده شدن است. زمان نشان می دهد که آیا برای نسل امروز به همان اندازه محبوب است که نسخه 1994 برای متولدین دهه 1970 و 1980 بود.
منبع سایت مداد
بیشتر بخوانید:
نقد و بررسی بازی No Man’s Sky | ارتباط رنگ ها با نت های موسیقی | بهترین فیلم های سیدنی لومت | نقد فیلم اکشن nobody | نقد فیلم فروشنده | نقد و بررسی بازی Bloodborne | نحوه نوشتن فیلم کوتاه : راهنمای گام به گام | راهنمای رگتایم : موسیقی رگتایم چیست؟ | تعریف رپرتوار در موسیقی
