تئاتر ابزورد: 6 نمایشنامه ابزورد

تئاتر ابزورد: 6 نمایشنامه ابزورد:

تئاتر ابزوردچیست؟

تئاتر ابزورد یک ژانر تئاتر است که در اواسط قرن بیستم در پاریس پدید آمد و به شهر نیویورک سرایت کرد. این ژانر از فلسفه اگزیستانسیالیستی الهام گرفته شده است ، به ویژه مقاله آلبر کامو ، فیلسوف اسطوره سیزیف ، که کامو در آن نوشت که ابزورد گرایی وجود انسان را تعریف می کند. به این ترتیب ، وجود بی معنا بود.

مارتین اسلین منتقد ، اصطلاح «تئاتر پوچی» را در کتاب خود در سال 1965 درام پوچ ابداع کرد ، که در آن توضیح داده شده است که چگونه نمایشنامه های پوچ توسط رئالیسم ، طرح ، توسعه شخصیت یا هرگونه تصور سنتی از تئاتر هدایت نمی شوند. در عوض ، تئاتر ابزورد بر وضعیت روحی شخصیت های خود تمرکز می کند زیرا آنها در موقعیت های غیر منطقی و نامفهوم گرفتار شده اند.

تاریخچه مختصر تئاتر ابزورد

تئاتر ابزورد نام یک ژانر تئاتر در دهه 50 و 60 است ، اما عناصر پوچ در درام یونانی ، تراژیک کمدی الیزابت ، تقلید و وودویل وجود دارد.

پیشروان: برجسته ترین پیشگام برای تئاتر ابزورد، دادائیسم و سوررئالیسم دهه 1920 و 30 بود که پاسخی به وحشیگری جنگ جهانی اول بود. این جنبش های آوانگارد ، با الهام از آموزه های زیگموند فروید ، متخصص مغز و اعصاب ، تلاش کردند ذهن ناخودآگاه را کشف کنید

ضد تئاتر: در دهه 1950 ، به دنبال نابودی جنگ جهانی دوم ، هنرمندان علیه مفاهیم سنتی تئاتر شورش کردند و چیزی را ایجاد کردند که نمایشنامه نویس اوژن یونسکو در پاسخ به جهانی که به نظر می رسید عقل و هدف ندارد ، “ضد تئاتر” نامید. به

Ubu Roi: نمایشنامه آلفرد جری در سال 1986 Ubu Roi ، نمایشی عروسکی با الهام از ویلیام شکسپیر ، الهام بخش سورئالیست ها و هنرمندان تئاتر پوچ بود. این نمایش دارای دیالوگ های کودکانه و ناسزا است و ماهیت بی رحم انسان را بررسی می کند.

نمایشنامه نویسان: مارتین اسلین ، منتقد تئاتر ، نمایشنامه نویسان اروپایی ساموئل بکت ، آرتور آداموف ، اوژن یونسکو ، ژان ژنه و هارولد پینتر را به عنوان نمایشنامه نویسان تعیین کننده این ژانر معرفی کرد. منتقدان بعدی همچنین نمایشنامه نویسان دیگری مانند تام استوپارد ، ادوارد آلبی و فرناندو آرابال را به عنوان نمایشنامه نویسان پوچ معرفی کردند.

نحوه عکس برداری از اتشفشان ها

بیشتر بخوانید

6 نمایشنامه قابل توجه ابزورد

از جمله مشهورترین نمایشنامه های پوچ می توان به موارد زیر اشاره کرد:

در انتظار گودو (1953): بازی ساموئل بکت را می توان مشهورترین اثر تئاتر پوچ دانست. در انتظار گودو ، دو ولگرد ، ولادیمیر و استراگون ، کل نمایش را در انتظار رسیدن شخصیتی به نام گودو می گذرانند. آنها مکرراً گفتگو می کنند ، و اگرچه سعی می کنند موقعیت خود را ترک کنند ، اما در نهایت در همان مکان گیر کرده اند. در نمایشنامه ، تغییر مطلوب است اما ذاتاً غیرممکن است.

Endgame (1957): دنباله بکت در انتظار گودو ، Endgame درباره یک مرد نابینا و فلج و خدمتکارش است که منتظر “پایان” هستند-که می تواند به معنای پایان زندگی یا پایان نمایش باشد. تراژیک کمدی هنگامی که متوجه می شود وضعیت انسان بی معنی است ، عصبانیت وجودی و ناامیدی را بررسی می کند.

سوپرانوی طاس (1950): اولین نمایشنامه اوژن یونسکو درباره دو خانواده در لندن است که با داستان ها و گفتگوهایی که به جایی نمی رسد در گفتگوی بی معنی شرکت می کنند. آنها هرگز هیچ چیز معناداری را بیان نمی کنند ، ارتباط برقرار نمی کنند ، یا حتی واقعاً به یکدیگر گوش نمی دهند. در پایان ، شخصیت ها از ابتدای نمایش گفتگو می خوانند.

کرگدن (1959): دیگر نمایشنامه پوچ گرایانه یونسکو کرگدن است که در یک شهر کوچک فرانسوی اتفاق می افتد ، جایی که ساکنان به آرامی به غیر از یک نفر به کرگدن تبدیل می شوند. این نمایشنامه معمولاً به عنوان پاسخی برای ظهور فاشیسم و نازیسم در طول جنگ جهانی دوم خوانده می شود. این درباره تنش بین ذهنیت اوباش و مطابقت و اخلاق انسانی است.

بالکن (1957): نمایش ژان ژنه در یک فاحشه خانه در شهری ناشناس در طول یک انقلاب اتفاق می افتد. هنگامی که تأثیرگذارترین افراد جامعه در قیامی کشته می شوند ، حامیان فاحشه خانه ها آن نقش ها را بر عهده می گیرند. نمایشنامه ژنه قدرت را بررسی می کند و نشان می دهد که حتی در صورت مواجهه با ناآرامی ، وضعیت موجود همیشه خود را دوباره تأکید می کند.

جشن تولد (1957): اولین نمایشنامه کامل هارولد پینتر درباره جشن تولدی است که با ورود دو غریبه تهدید کننده مختل می شود. شخصیت ها غیرقابل اعتماد هستند و اغلب با خود متناقض هستند ، و هرگز مشخص نیست که چرا این دو مرد برای ترساندن شخصیت اصلی در روز تولد او می آیند.

بهترین نکات هلن میرن برای شخصیت پردازی

بیشتر بخوانید