نویسنده : هنر پرفورمنس چیست؟
هنر پرفورمنس از جنبه های بازیگری ، شعر ، موسیقی ، رقص یا هنرهای تجسمی مانند نقاشی برای ایجاد هنری مبتنی بر زمان استفاده می کند که در نهایت با ارائه زنده برای تماشاگران به اوج خود می رسد. شکل هنری ذاتاً زودگذر است ، ایجاد شده است تا به عنوان یک واقعه زنده تجربه شود ، حتی اگر بسیاری از آثار ضبط شده و قابل ضبط باشند.
برخی از هنرهای نمایشی ممکن است تمرین شوند زیرا در نهایت اجرا می شوند یا تصادفی یا بداهه هستند. این شکل هنری معمولاً توسط هنرمند اجرا می شود ، اگرچه می تواند شامل همکاران نیز باشد. هنر پرفورمنس از این جهت متفاوت است که هنر پرفورمنس از هنرپیشه ها برای انتقال پیام از طریق رسانه به مخاطب استفاده می کند (مانند بازیگری ، رقص و موسیقی) ، در حالی که هنر پرفورمنس پیام خود را از طریق تعامل مخاطبان با این هنر و هنرمند منتقل می کند.
تاریخچه مختصر هنر پرفورمنس
در حالی که اصطلاح “هنر پرفورمنس” در دهه 1970 شکل گرفت ، این ژانر از اوایل قرن بیستم از سراسر جهان هنر تأثیر می گیرد.
تولد یک اصطلاح: اصطلاح عمومی هنر پرفورمنس برجسته شد و طیف گسترده ای از سبک ها و فعالیت ها را شامل می شود ، از جمله هنر بدن ، کنش ها ، رویدادها ، تئاتر چریکی و اتفاقات. “اتفاقات” ، اصطلاحی که توسط آلن کاپرو در دهه 1950 ساخته شد ، همچنین عناصر نقاشی ، شعر ، موسیقی ، رقص و تئاتر را ترکیب کرد. این به این دلیل است که اتفاقات و هنرهای نمایشی از تأثیرات مشابهی ناشی می شود که به اوایل قرن بیستم برمی گردد.
تأثیرات اولیه: منشأ هنر پرفورمنس به عنوان شکل به اوایل دهه 1900 و کلوپ شبانه کاباره ولتر برمی گردد که هنر طبقه آوانگارد و تجربی را در طبقه بالای تئاتر سوئیس تفسیر می کرد. این جنبش همچنین با پیشرفت جنبش آوانگارد ارتباط نزدیکی دارد – از جمله آینده نگری ، یک جنبش هنری با مرکزیت ایتالیا. و Fluxus ، جنبشی که در اواخر دهه 1950 ظهور کرد و شامل هنرمندانی مانند مارسل دوشان و جان کیج شد.
پالایش: در تلاش برای ایجاد انقلابی در فرهنگ ، آینده پژوهان شب های نمایشی شعر ، موسیقی و ارائه نمایش های دراماتیک را تقطیر کردند. عناصر این جنبش توسط هنرمندان جنبش دادا ، جنبشی پوچ گرایانه و ضد زیبایی شناسی که در سوئیس ، شهر نیویورک ، برلین ، کلن و پاریس اتفاق افتاد ، اصلاح می شود. هر دو جنبش ارزش شوک و خشم را تأمین کردند. تا سال 1970 ، هنر پرفورمنس به اصطلاح جهانی مبدل شد به هنری که زنده بود و تئاتر نبود.
افزایش محبوبیت: هنر نمایش در اوایل دهه 1970 و 80 پس از انحطاط مدرنیسم و اکسپرسیونیسم انتزاعی در اوایل دهه 1960 ، محبوبیت بیشتری پیدا کرد. این دوره با تمرکز بر روی بدن و همچنین فاصله گرفتن از رسانه های سنتی تعریف می شود. این اثر همچنین به دنبال ظهور هنر فمینیستی و فعالیت ضد جنگ بود. در طول سالها ، هنرمندانی که با اشکال متعارف هنری مانند نقاشی یا مجسمه سازی کار می کردند ، از هنر پرفورمنس برای جوان سازی کار خود استفاده کرده اند. علاوه بر این ، از آن زمان این اثر جایگاه خود را در زمینه هنرهای زیبا ، در کنار هنر معاصر در موزه ها و گالری های معمولی پیدا کرده است.
6 ویژگی هنر پرفورمنس
تعریف گسترده ای از هنر پرفورمنس به هنرمندان فضای کافی برای آزمایش در حیطه اجرای زنده را می دهد. این فرم را برای اولین بار یا صدممین تجربه می کنید ، در اینجا شش ویژگی قابل توجه ژانر ذکر شده است:
زنده: تعریف ویژگی های هنر پرفورمنس دشوار است ، زیرا هنرمندان تحت اصطلاح چتر انعطاف پذیری زیادی دارند ، اما جنبه اصلی آن این است که قرار است در مقابل تماشاگران زنده اجرا شود. اگرچه یک مجسمه تمام شده هنر پرفورمنس محسوب نمی شود ، ممکن است یک هنرمند تجسمی که در حضور تماشاگران به طور فعال روی این مجسمه کار می کند باشد.
به یاد ماندنی: هنر پرفورمنس به معنای به یاد ماندنی بودن است. بسته به نیت هنرمند می تواند سرگرم کننده ، تکان دهنده یا وحشتناک باشد.
تجربی: از نظر ماهیت ، هنر پرفورمنس هیچ راهنما و قانونی ندارد – تجربی است و تا زمانی که هنرمند بگوید هنر است ، هنر است.
غیرقابل ارزش: در حالی که ممکن است پذیرش به هنرهای نمایشی فروخته شود ، ارائه یا کار خود برای فروش نیست.
با الهام از بسیاری از منابع: الهام برای هنر پرفورمنس را می توان از عناصر مختلف تاریخ هنر ، از جمله دادائیست ها ، آینده گرایی ، باهاوس و کالج بلک کوه (یک نهاد تجربی ، ایدئولوژیک هنرهای لیبرال) ، که همه زمینه را برای حال حاضر فراهم می کند ، گرفت. هنر نمایش روزانه.
متنوع: یک قطعه هنری پرفورمنس ممکن است شامل نقاشی ، مجسمه سازی ، دیالوگ ، شعر ، موسیقی ، رقص ، اپرا ، فیلم های سینمایی ، چراغ های لیزر ، آتش ، دستگاه های تلویزیون ، حیوانات زنده یا هر متغیر دیگری باشد که هنرمند بخواهد در آن گنجانده شود. این قطعه همچنین ممکن است خود به خودی یا تمرینی باشد ، در مقیاس کوچک یا به عنوان یک نمایش بزرگ اجرا شود.
3 نمونه هنر پرفورمنس
بسیاری از هنرمندان پرفورمنس با کار خود مرزها را زیر پا می گذارند. در اینجا چند نمونه از هنرهای نمایشی آورده شده است:
I Like America and America Likes Me (1974): جوزف بویز ، هنرمند آلمانی ، به مدت سه روز خود را در یک اتاق با کایوت زنده حبس کرد.
Following Piece (1969): در این قطعه از ویتو آکونچی ، همچنین در پشت Seedbed بدنام ، این هنرمند در خیابان های شهر نیویورک به دنبال یک رهگذر می رود تا اینکه وارد یک فضای خصوصی می شوند.
VB67 (2011): آثار Vanessa Beecroft ، هنرمند ایتالیایی در سال 2011 ، برای تأکید بر تفاوت بین زنان زنده و مجسمه ها ، مدل های برهنه را در کنار مجسمه های مرمر و گچ قرار داد.
7 هنرمند برجسته عملکرد
از طریق این شکل هنری کاملاً شخصی ، این هنرمندان مشهور معاصر عمق و وسعت هنرهای نمایشی را به نمایش می گذارند.
مارینا آبراموویچ: یک هنرمند آمریکایی اصالتاً اهل صربستان است ، آبراموویچ به خاطر کار در کشف تعامل بین هنرمند و مجری معروف است. او با ریتم 0 ، یک کار شش ساعته که 72 شی members و دعوت به استفاده از آنها در اختیار مخاطبان قرار داده است ، به همان دلیل که می خواهند روی او بخواهند در حالی که ایستاده است و 736 ساعت گذشته با عنوان “هنرمند حاضر است” مشهور است. 2010) ، در طی آن آبراموویچ در موزه هنر مدرن نیویورک (MoMA) نشست ، به مشتریان اجازه داد تا روبروی او بنشینند و مکالمه ای خاموش را انجام دهند. اجرای اخیر به وضوح در دنیای هنر به یادگار مانده است ، زمانی که شریک سابق او ، اولای ، که 12 سال قبل از اینکه دوتایی هنری جداگانه با او زندگی کند ، در اجرای MoMA شرکت کرد و مقابل او نشست ، 12 سال با او زندگی کرد. آنها 20 سال قبل از لحظه صحبت نکرده بودند.
یوکو اونو: یک هنرمند و موسیقیدان ژاپنی ، کارهای اونو را کلیدی در توسعه شیوه های فمینیستی ، پرفورمنس ، ویدئو و نصب می دانند. از مشهورترین قطعات اجرایی وی می توان به Bed-In سال 1969 ، یک اجرای مشترک و اعتراضی اعتراضی در ماه عسل وی و جان لنون و قطعه Cut 1964 اشاره کرد که طی آن Ono بدون دعوت تماشاگران برای آمدن روی صحنه ، یکی در مدتی ، و تکه کوچکی از لباس او را برید تا با خود ببرد Cut Piece در عین حال که هنرنمایی اعضای بدن مخاطبان را به عهده داشت ، آنها را به دلیل افشای بدن زنان نیز درگیر می کرد.
آلن کاپرو: در اواخر دهه 1950 در کنار دوستانش جان کیج و رابرت راوشنبرگ ، کاپرو اصطلاح “اتفاقات” را ابداع کرد. کاپرو ، یک اکسپرسیونیست انتزاعی است که به هنر نصب متوسل می شود ، به دلیل درگیر شدن آثارش با مخاطب مشهور است. در سال 1961 یارد ، کاپرو اتاقهایی را احداث کرد که به اعضای مخاطب نیاز داشت تا از روی لاستیک های لاستیکی بپرند و از طریق فرم های پوشیده شده از کاغذ تار بخزند. نگاهی گذرا به کارهای کاپرو در موزه هنرهای معاصر لس آنجلس در سال 2008 ، دو سال پس از مرگ وی ، انجام شد.
بروس نائومن: کار نائومن به راحتی قابل تعریف نیست ، زیرا هنر مفهومی ، مینیمالیسم ، پرفورمنس آرت و ویدئو آرت را در هم می آمیزد. کار او در سال 1968 ، دیوارها / کف موقعیت ها ، شامل نعمان است که بدن خود را در موقعیت های مختلف نسبت به استودیوی خود مخدوش می کند ، به جستجو در فضا و بدن خود در آن می پردازد.
Carolee Schneemann: Schneemann ، یک نقاش که تبدیل به یک هنرمند اجرا شد ، بسیاری از کارهای خود را در اطراف بدن خود متمرکز کرد و بررسی کرد که آیا یک زن برهنه می تواند هم تصویر باشد و هم هنرمند. رویکرد او در ساختن هنر در مکالمه با اکشن نقاشی – تکنیکی که جکسون پولاک پیشگام آن بود – و با تفکر فمینیستی دهه های 60 و 70 تغذیه شد. یکی از نمونه های قابل توجه کار او فیوز (1964-1967) است ، که در آن او فیلم های فیلمبرداری از همسرش و جیمز تنی را در حال رابطه جنسی گرفت و سپس آن را در معرض رنگ ، آتش و اسید قرار داد و برش داده و لایه لایه کرد کلاژ سلولویید. قطعه قابل توجه دیگر وی ، طومار داخلی 1975 است.
کریس بار: بار به دلیل آنچه “قطعات خطر” نامیده می شود ، مانند کار خود در سال 1971 “شلیک” شناخته می شود ، در طی آن یک دستیار با تفنگ او را شلیک کرد. شاید حتی مشهورتر کار او در سال 1974 Trans-fixed ، که بار را با ناخن از کف دست خود دید ، (به طور خلاصه) به پشت یک فولکس واگن بیتل مصلوب شد. اجرا مختصر بود – دو دقیقه – امکان تهیه عکس.
جوآن جوناس: جوناس به دلیل کارهای تجربی که آموزش خود را به عنوان یک مجسمه ساز با ویدئو ، اجرا ، طراحی و اینترنت ترکیب کرده است ، مشهور است. او با ایجاد یک زبان تصویری متفرق ، درک بیننده را تجربه کرد. جوناس در کار خود با نام Organic Honey’s Visual Telepathy در سال 1972 در حالی که با دوربین ویدئویی که از عملکرد وی ضبط می کرد ، ماسک پلاستیکی ، ژاکت دوخته شده و روسری صورتی پر داشت ، به عنوان آلتر ایگو خود عمل کرد. در همین حال ، یک مانیتور تلویزیونی تصاویر چند فرهنگی از زنان ، مانند یک الهه بنگالی و یک زن ژاپنی را ارائه داد.
برخی دیگر که به خاطر کارهایشان در این هنر مورد احترام قرار گرفتند ، شامل لوری اندرسون ، هنرمند و نوازنده چندرسانه ای ، گیلرمو گومز-پینا ، هنرمند نمایشی مکزیکی ، تونگا ، هنرمند آمریکای لاتین ، ماریا اِولیا مارملوخو کلمبیا و گروه Pussy Riot است.
منبع سایت مداد
بیشتر بخوانید:
نقد فیلم زنی تحت تأثیر | فیلم قاصد | مذاکره حقوق | تعیین حقوق و درخواست افزایش حقوق | کسب درآمد اینترنتی از بهینه سازی سایت (سئو) | فیلم خاطرات قتل | نقد فیلم دراکولا Dracula 1931 | نقد فیلم جزر و مد | Tides 2021 | مل بروکس | فیلمهای رابرت پتینسون |
