نقد فیلم جیغ

نقد فیلم جیغ : 

نسخه 2022 “فیلم جیغ” فیلمی برای تماشاگران است که بر اساس نسخه 1996 “فیلم جیغ” و سه دنباله آن بزرگ شده است. در حالی که اولین فیلمنامه کوین ویلیامسون نوع گفتگوهایی را که طرفداران درباره جان کارپنتر و وس کریون در کافه تریاها و قهوه خانه‌های مدرسه داشتند به چیزی جسورانه و جذاب تبدیل کرد، فیلمنامه جدید جیمز واندربیلت و گای بوسیک در دنیایی وجود دارد که این گفتگوها اتفاق می‌افتد.

در مقیاس بسیار بزرگتر در گفتگوهای Discord، موضوعات Reddit و کنوانسیون های طرفداران. این یک فیلم ترسناک برای دنیایی است که در آن همه درباره فیلم های ترسناک نظر دارند. خوشبختانه، به طور هوشمندانه ارجاعات به فیلم‌های اصلی را متعادل می‌کند، به گونه‌ای که (بیشتر) از خودآگاهی خودآگاهی که باعث کشته شدن بسیاری از فیلم‌های «دوباره» شده است، جلوگیری می‌کند، و محصولی را ارائه می‌دهد که با چهار فیلم اول مطابقت دارد،

اما به اندازه کافی متمایز است. صدای خودش برخی از مهارت‌ها و مهارت‌های کریون با اجراکنندگان در اینجا کم است، اما زمانی که فیلم در آخرین گام غم‌انگیز خود به اوج می‌رسد، فکر نمی‌کنم هیچ یک از طرفداران واقعی ترسناک در بین تماشاگران اهمیتی ندهند.

فیلم جیغ

البته، “فیلم جیغ” با یک تماس تلفنی باز می شود – و بله، هنوز هم یک تلفن ثابت است. بار دیگر، زن جوانی در خانه به تنهایی مجبور می‌شود با یک روان‌شناس فیلم‌های بی‌اهمیت بازی کند، اما شیوه‌ای که این «فریاد» نسخه اصلی را به‌روزرسانی می‌کند، در همان ابتدا آشکار است که تارا کارپنتر (جنا اورتگا) می‌گوید فیلم ترسناک مورد علاقه‌اش یک فیلم ترسناک نیست. اسلشر کلاسیک اما یک فیلم «ترسناک برجسته» مانند «بابادوک».

نحوه تعریف ما از ژانر وحشت در 25 سال گذشته به طور قابل توجهی تغییر کرده است، همانطور که رابطه بین فیلمسازان، بینندگان، و حتی موضوع “داستان واقعی” که سازندگان برای سرگرمی های فرار از آن استخراج می کنند، تغییر کرده است. شخصیت‌های فیلم جدید «فریاد» نه تنها از یک ژانر فیلم از رندی میکس فیلم اصلی برخوردار نیستند، بلکه او را در یک مسابقه چیزهای بی اهمیت نابود می‌کنند.

تارا مورد حمله شخصی قرار می گیرد که لباس Ghostface از سری فیلم های “Stab” را بر تن دارد که بر اساس قتل های وودزبورو توسط استو ماچر و بیلی لومیس انجام شده است، اما او زنده می ماند و خواهر جدا شده اش سم (ملیسا باررا) را از مودستو به آنها بازمی گرداند. زادگاه بسیار شبیه به سیدنی پرسکات (نیو کمپبل) از فیلم اصلی، سم درام خانوادگی تیره‌ای دارد که او را مجبور به ترک خواهرش کرد،

اما به نظر می‌رسد این قاتل جدید به تارا حمله کرده تا خواهر بزرگ را به خانه بیاورد. او معشوقه جدیدش ریچی (جک کواید از «پسران») را برای سواری می‌آورد، حتی اگر او هرگز فیلم «Stab» را ندیده باشد. به هر حال، آن‌ها هشت فیلم «Stab» ساخته‌اند و آخرین مورد به‌خاطر خیانت به آنچه در وهله اول در مورد فرنچایز کار می‌کرد، مورد تنفر طرفداران قرار گرفت. البته رایان جانسون کارگردانی کرد.

قبل از اینکه تارا حتی بتواند از بیمارستان خارج شود، Ghostface در حال غوغا است و سم و ریچی را به سمت مردی هدایت می کند که فکر می کنند می تواند به آنها کمک کند تا بفهمند چه کسی پشت نقاب این بار است: معاون دیویی (یک دیوید آرکت بسیار موثر، با دراماتیک تر). او به سید زنگ می‌زند و به گیل (کورتنی کاکس) پیام می‌دهد، و این سه نفر مشهور جهان قبل از اینکه متوجه شوید به شهر بازگشته‌اند،

اما کارگردانان مت بتینلی-اولپین و تایلر گیلت عاقلانه اجازه ندهید که آنها روایت را تصاحب کنند. آن‌ها طعم‌دهنده هستند، به جای کل وعده غذایی مانند برخی از غذاهای دیگر، به گذشته اشاره می‌کنند. آنها را مانند شخصیت‌های میراثی در دنباله‌های جنگ ستارگان در نظر بگیرید – ضروری هستند، اما باعث پیش‌برد داستان نمی‌شوند.

فیلم جیغ

نه، تمرکز در اینجا دوباره روی گروهی از جوانان است که به اندازه کافی فیلم “Stab” را دیده اند تا بدانند که قاتل احتمالاً یکی از آنهاست. این که تقریباً همه ساکنان شهر با شخصیت‌های اصلی ارتباط دارند کمکی نمی‌کند – از استرودز بپرسید که معمولاً در فیلم‌های ترسناک چقدر خوب است – مانند وس هیکس (دیلن مینت)، پسر جودی هیکس (مارلی شلتون) از فیلم Scream 4 یا Mindy Meeks-Martin (Jasmin Savoy Brown) و Chad Meeks-Martin (Mason Gooding)،

مربوط به رندی بیچاره. و سپس امبر (مایکی مدیسون) وجود دارد، کسی که به نظر می رسد از تارا محافظت می کند و به سم بی اعتماد است. در مورد سامانتا، او چنان رابطه نزدیکی با یکی از شخصیت های اصلی دارد که مکالمات با او را دچار توهم می کند (که دارای CGI مبهم است که آنها را کمتر از آنچه که احتمالاً روی کاغذ بود، موثر می کند). یکی از این جوانان احتمالا قاتل است. با توجه به سابقه این سریال، احتمالا بیش از یک مورد.

چیزی که واقعاً برای موفقیت این «جیغ» اهمیت دارد، روشی است که بتینلی-اولپین و ژیلت به مجموعه‌های واقعاً مؤثر خود می‌پردازند. یکی در بیمارستانی با نور تاریک انرژی خشونت آمیز جان کارپنتر را دارد و سکانس/ اوج مهمانی طولانی – که همیشه به یک مهمانی ختم می شود – به طرز شگفت انگیزی ساخته شده است،

با دوربین روان توسط برت جوتکیویچ گرفته شده و مایکل آلر آن را به شدت ویرایش کرده است. امتیاز برایان تایلر خشونت وحشیانه را در سکانس‌های مرگ افزایش می‌دهد که آنطور که بسیاری از دلهره‌های نوستالژیک احساس می‌کنند معمولی و بی‌پروا نیستند. بسیاری از فیلم‌هایی مانند «فیلم جیغ» به تماشاگرانشان چشمک می‌زنند و فراموش می‌کنند که از راه دور ترسناک باشند. “فیلم جیغ” جدید سعی می کند باشد

فیلم جیغ

پایان مقاله نقد فیلم جیغ

مجله با دوربین 

بیشتر بخوانید:

۱۰ فیلم برتر قهرمان محور | فیلم یانکی دودل دندی | ۱۰ راهکار علمی برای باز کردن قفل ذهنی‌تان در هر شرایطی | بازی Destiny 2 در راه است – در اینجا همه چیزهایی که باید بدانید آمده است | نقد و بررسی بازی Call of Duty: Black Ops Cold War | نقد انیمیشن مدفن کرم‌های شب‌تاب | معرفی سبک موسیقی کانتری | منتقدان هالیوود ریپورتر ۲۰ فیلم برتر جشنواره کن ۲۰۲۱ را اعلام کردند | راهنمای معماری کلیسای سنت باسیل: تاریخ کلیسای سنت باسیل | فیلم دوستان خوب |