نقد فیلم به نام پدر

نقد فیلم به نام پدر :

گاهی اوقات تنها در بزرگترین تراژدی ها و بزرگترین بی عدالتی ها است که انسان ها یاد می گیرند صادقانه و آشکارا با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. در هیچ جا این امر به مراتب مشهودتر از صدای جیم شریدان به نام پدر نیست ، جایی که پدر و پسر از طریق رنج های مشترک به درک صمیمی یکدیگر می رسند.

ساعت هشت شب 5 اکتبر 1974 ، در میخانه ای در گیلفورد انگلستان ، بمب ارتش جمهوری اسلامی منفجر شد و پنج نفر را کشت. با افزایش تقاضاهای عمومی برای عدالت ، نیروهای پلیس به ریاست رابرت دیکسون (کورین ردگریو) مجبور می شوند بدون در نظر گرفتن گناه یا بی گناهی به احتمال زیاد به مظنونان مراجعه کنند.

جری کانلون (دانیل دی لوئیس) و پل هیل (جان لینچ) ، جفتی از افرادی که اخیراً از بلفاست وارد لندن شده بودند ، هدف اصلی قرار گرفتند. وقتی پدر جری جوزپه (پیت پستلویتایت) از ایرلند می آید تا به پسرش در گرفتن وکیل کمک کند ، متهم می شود که در یک شبکه پشتیبانی IRA شرکت کرده است.

در محاکمه ای که با سخنرانی و بلاغت بالا همراه است ، اما حقایق کم است ، “چهار تیم گیلدفورد” ، از جمله جری و پل ، به حبس ابد محکوم می شوند زیرا قاضی نمی تواند دلیلی برای اعدام آنها بیابد و به جوزپه چهارده سال محکوم می شود. هنگامی که پس از اجرای حکم ، پلیس شواهد غیرقابل انکاری برای بی گناهی کانلون پیدا می کند ،

فیلم به نام پدر

آنها را با دقت دفن می کند – تا زمانی که گرت پیرس (اما تامپسون) حقیقت را فاش می کند در حالی که تلاش می کند تا محکومیت های جری و جوزپه لغو شود.

همانطور که به نام پدر درباره حقایق واقعی پیرامون محکومیت و در نهایت آزادی جری کانلون و سه دوست بی گناه او است ، هدف اصلی فیلم صمیمی تر و شخصی تر است: نشان دادن توسعه روابط بین پدر بیگانه و پسر. وقتی جری و جوزپه وارد زندان می شوند ، آنها غریبه های مجازی ، دور و سردی هستند. سالها بعد ، هر دو با شیاطین پنهان خود مقابله کرده و با خود و یکدیگر صلح کردند.

به نام پدر درباره قربانیان است – کسانی که مبارزه می کنند و نمی کنند ، و اشکال مختلفی که این نبردها به خود می گیرند. برای IRA ، زندگی انسان ارزان است و همه اهداف مشروع هستند. برای پلیس ، مهم نیست چه کسی محکوم شده است ، مگر اینکه تصور شود که آنها کار خود را انجام می دهند. و برای “چهار گیلدفورد” و کسانی که متهم به کمک به آنها هستند ، عدالت بعید و مبهم است.

جیم شریدان به طرز ماهرانه ای تعداد بیشماری از خرده داستانها و مضامین را در هم آمیخته و به یک کل منسجم و سریع تبدیل می کند. او از تنظیمات ، تحقیقات فاسد پلیس ،

فیلم به نام پدر

اولین محاکمه با دروغ پردازی ها و سرپوش های مختلف ، پانزده سال زندان ، و محاکمه دوم می گوید. هر یک از شخصیت ها به طرز قابل توجهی درک می شوند و هیچ موقعیتی بدون سایه های خاکستری ارائه نمی شود که درام قوی را از تقلیدهای ضعیف آن متمایز می کند.

به سختی می توان شخصیت متفاوتی با کماندار نیولند The Age of Innocence’s The Age of Innocence پیدا کرد ، اما دانیل دی لوئیس به نام قهرمان غیرقابل تجمع پدر با همان باورپذیری و قدرت شخصیتی زنده می کند. بسیاری از صحنه های او با بازیگر باسابقه بریتانیایی پیت پستلویت ، که جوزپه ای به یاد ماندنی را ارائه می دهد ، به دلیل شدت ساده قابل توجه است.

اما تامپسون در نقش مکمل ، بهترین بازی خود را از زمان Howards End به نمایش می گذارد ، با تفسیری پرشور از گرت پیرس ، زنی که بیش از صرف زمان و تلاش صرف پرونده گری کانلون می شود. سخنرانی خانم تامپسون در دادگاه به تنهایی ارزش پذیرش را دارد و یکی از هیجان انگیزترین لحظات سینمای اخیر است.

به نام پدر یک درمان بصری است. هیچ چشم انداز بزرگی برای دور زدن دوربین ها وجود ندارد ، اما دو صحنه در بین بسیاری از آنها سطح کیفیت عکاسی را نشان می دهد. اولین مورد ،

فیلم به نام پدر

ارائه صریح و آشفته آشوب بلفاست است. دوربین بین همه سردرگمی ها و نزاع ها بیننده را وارد خیابان می کند و حس فوری ایجاد می کند که بسیاری از تصاویر اکشن از آن بی بهره هستند. مورد دوم بسیار دیرتر در فیلم اتفاق می افتد ، و تصویری آرام تر و تلخ تر است ، زیرا پنجره های زندان جری “اشک آتش” فریاد می زنند تا با جلوه های خود از اندوه مطابقت داشته باشد.

ترور جونز نمره ای کاملاً متناسب با فضای “به نام پدر” ایجاد می کند. در برخی مواقع پرهیزکار و متفکرانه ، در مواردی دیگر خشن و ناهماهنگ ، ارکستراسیون های جونز در اینجا به همان اندازه متمایز است که بر خلاف کارهای عظیم الجثه او از آخرین موهیکان نیست.

برای فیلمی که اینقدر سیاسی است ، به نام پدر موفق می شود تمرکز خود را بر روی افراد متمرکز کند تا ملیله تاریخی بزرگتری که زندگی آنها در آن بافته شده است.

محال است که از پوشش پلیس یا دیدگاه های گاه به گاه IRA در مورد قتل چشم پوشی کنیم ، اما درخشش تصویر متحرک جیم شریدان این است که ما به هر رویدادی از دیدگاه تأثیر آن بر روابط بین گری و او نگاه می کنیم. پدر ، به نام او مبارزه نهایی انجام می شود.

فیلم به نام پدر

پایان مقاله نقد فیلم به نام پدر

مجله نگاه 

بیشتر بخوانید:

قوانین طلایی ترکیب بندی در عکاسی | معرفی فیلم ارتش مردگان | ۷ نکته برای نوشتن ملودی | آرمین ون بورن | سریال پیکی بلایندرز | بهترین فیلم های سلما هایک | فیلم هر نفسی که می‌کشی | فیلم خشم مردانه | تحلیل کتاب دن کیشوت | بهترین فیلم های تام هیدلستون | نقد فیلم کشتن دو عاشق |