نویسنده : نقد فیلم Dune :
در گذشته ، دو رمان علمی تخیلی ضدفرهنگی ، بخش آزادیخواهان در سرزمینی عجیب از رابرت هاینلین بود ، که کلمه “گروک” را برای سالیان متمادی (نه چندان زیاد دیگر) به سختی حتی در آن جا مطرح می شد. پازل های جدول کلمات متقاطع امروزه) و تپه فرانک هربرت 1965 ، تمثیلی ژئوپلیتیک در آینده که ضد شرکتی ،
طرفدار رادیکالیسم زیست محیطی و اسلام دوست بود. اینکه چرا تولیدکنندگان بزرگ و شرکت های بزرگ برای چندین دهه به دنبال اقتباس فیلم ایده آل از این مالکیت معنوی بوده اند ، سوالی خارج از حیطه این بررسی است ، اما یک سوال جالب است.
به عنوان یک نوجوان پرمدعا در دهه 1970 ، من زیاد علمی تخیلی نمی خواندم ، حتی علمی تخیلی ضد فرهنگی ، بنابراین دون دلم برای من تنگ شده بود. وقتی فیلم رمان دیوید لینچ در سال 1984 ، با پشتیبانی تهیه کننده بزرگ آن زمان ، دینو دی لورنتیس ، منتشر شد ، من نیز آن را نخواندم. به عنوان یک علاقه مندان سینمایی بیست و یک ساله ، هنوز درجه حرفه ای نداشتم ، تنها چیزی که برای من مهم بود این بود که یک عکس لینچ بود.
اما به دلایلی – به دلیل دقت زیاد ، یا کنجکاوی در مورد اینکه زندگی من چگونه ممکن بود متفاوت باشد اگر آن روزها با هربرت و هاینلین رفته بودم تا با نابوکوف و ژنه – من اخیراً کتاب هربرت را خواندم. بله ، نثر غم انگیز است و دیالوگ اغلب غم انگیز است ، اما من خیلی از آن را دوست داشتم ، به ویژه نحوه تفسیر اجتماعی خود با صحنه های کنش کافی و تعلیق صخره ای برای پر کردن یک سریال قدیمی.
اقتباس سینمایی جدید از این کتاب ، به کارگردانی دنیس ویلنوو از فیلمنامه ای که او با اریک روث و جان اسپایتز نوشت ، آن صحنه ها را به شکلی فوق العاده تجسم می کند. همانطور که بسیاری از شما می دانید ، “تپه” در آینده ای بسیار دور تنظیم می شود ، که در آن بشریت از جهات علمی زیادی تکامل یافته و در بسیاری از جنبه های معنوی دچار جهش شده است. هر کجا که زمین بود ،
افراد این سناریو در آن نیستند ، و خانواده امپریالیستی آتریدس ، در نمایشی قدرتمند که مدتی با آن کاملاً آشنا نیستیم ، وظیفه فرمانروایی بر سیاره بیابانی آراکیس را بر عهده دارند. که چیزی به نام “ادویه” (نفت خام برای شما دوستداران بوم گردی در مخاطب) به همراه دارد و خطرات چند ظرفیتی برای افراد خارج از جهان ارائه می دهد (این برای شما غربی ها برای تمثیل کنندگان ژئو-سیاسی در مخاطب است).
فیلم Dune
گفتن اینکه من فیلم های قبلی ویلنوو را تحسین نکرده ام ، چیزی کم رنگ است. اما نمی توانم انکار کنم که او فیلمی بیش از حد رضایت بخش از این کتاب ساخته است. یا ، باید بگویم ، دو سوم کتاب. (فیلمساز می گوید نصف است اما من معتقدم که برآورد من درست است.) عنوان آغازین آن را “Dune Part 1” می نامد و در حالی که این فیلم دو ساعت و نیم یک تجربه حماسی با وفاداری را ارائه می دهد ،
این بدان معنا نیست که وجود دارد بیشتر به داستان دیدگاه هربرت مطابقت دارد با قصه های ویلنوو تا آنجا که ظاهراً او مجبور نبود ایده های خود را به این اثر پیوند دهد. و در حالی که ویلنوو یکی از بی طنزترین فیلمسازان زنده بوده و احتمالاً باقی مانده است ، این رمان هم خنده ای برانگیز نبوده است ، و این نگران کننده است که ویلنوو به یادداشت های سبک کمی در فیلمنامه احترام گذاشت ، که گمان می کنم از روث آمده است.
در طول فیلمساز ، کار با تکنسین های شگفت انگیز از جمله فیلمبردار گریگ فریزر ، ویراستار جو واکر و طراح تولید پاتریس ورمت ، موفق شده است خط باریک بین عظمت و شکوه را در بین سکانس های هیجان انگیز بی نظیر مانند آزمایش Gom Jabbar ، ادویه جابجا کند. نجات گله دار ، ناخن گیر توپور در طوفان ، و برخوردها و حملات مختلف کرم های سمبی. اگر شما یک شخص “دون” نیستید ،
فیلم Dune
این لیست ها مانند مزخرف به نظر می رسند ، و نظرات دیگری را خواهید خواند که از سخت بودن این امر شکایت دارند. اگر دقت کنید ، اینطور نیست و فیلمنامه کار خوبی را با نمایش انجام می دهد بدون اینکه به نظر برسد که به نظر می رسد. بیشتر اوقات، به هر حال. اما ، بر همین اساس ، اگر به هر حال شخص فیلم-علمی تخیلی نباشید ، دلیلی وجود ندارد که شما علاقه مند به “Dune” باشید. تأثیر رمان بسیار زیاد است ، به ویژه در مورد جورج لوکاس.
DESERT PLANET ، مردم. عرفای برتر در جهان “Dune” این چیز کوچکی را دارند که آن را “صدا” می نامند و در نهایت به “ترفندهای ذهن جدی” تبدیل شد. و غیره
بازیگران عظیم ویلنوو شخصیت های هربرت را به تصویر می کشد ، که به طور کلی بیشتر از افراد کهن الگوها صحبت می کنند. تیموتی شالامت در ترسیم اولیه پل پل آتریدس به شدت به بی حوصلگی تکیه می کند و وقتی شخصیتش به قدرت خود پی می برد و می داند چگونه سرنوشت خود را دنبال کند ، آن را به شدت متزلزل می کند.
فیلم Dune
اسکار ایزاک به عنوان پدر پل دوک نجیب است. ربکا فرگوسن معمایی و شدید در نقش جسیکا ، مادر پل بود. زندایا یک چانی ، یک فرد مناسب ، بهتر از یک استعداد است. در انحراف از رمان هربرت ، بوم شناس Kynes تغییر جنسیت داده و توسط شارون دانکن-بروستر با نیروی ترسناک بازی می شود. و غیره
چندی پیش ، با شکایت از قرارداد وارنر مدیا که قرار است همزمان با پخش سینما ، “Dune” را پخش کند ، ویلنوو گفت که این فیلم “به منظور ادای احترام به تجربه صفحه نمایش بزرگ” ساخته شده است. در آن زمان ، این یک دلیل بسیار گنگ برای ساختن فیلم به نظرم رسید. با دیدن “Dune” ، منظور او را بهتر می فهمم و به نوعی تأیید می کنم. این فیلم مملو از اشارات سینمایی است ، بیشتر به تصاویری در سنت تماشای سینمای بالا.
البته “لورنس عربستان” وجود دارد ، زیرا بیابان است. اما “Apocalypse Now” نیز در صحنه وجود دارد که بارون هارکنن ، طاس و تخم مرغ استلان اسکارسگارد را معرفی می کند. “2001: ادیسه فضایی” وجود دارد. حتی موارد برجسته و غیرقابل انکار کلاسیک وجود دارد مانند نسخه 1957 هیچکاک از “مردی که بیش از حد می دانست” و “صحرای سرخ” آنتونیونی. نمره آزمون-آن-ساب ووفرهای هانس زیمر کریستوفر نولان را تداعی می کند. (موسیقی او همچنین به موسیقی “لارنس” موریس ژار و “جو” گیورگی لیگتی از “2001” اشاره می کند.) اما بازتاب های بصری نولان و ریدلی اسکات نیز وجود دارد.
فیلم Dune
پایان مقاله نقد فیلم Dune
مجله با دوربین
بیشتر بخوانید:
راهنمای خانه های ییلاقی: ۵ سبک خانه های ییلاقی | تحلیل تابلو سیب زمینی خورها | بهترین فیلمهای دیوید لینچ | نقد فیلم زندگی شگفت انگیز | فیلم روح هیچکاک | بهترین فیلم های رابرت زمکیس | نقد و بررسی بازی Apex Legends | بهترین فیلمهای جانی دپ | نقد و بررسی بازی Battlefield 1 | نقد فیلم نشانی از شر |
