نویسنده : در اینجا برخی از نویسندگان ادبیات پست مدرن وجود دارد که در جنبش پست مدرن مشارکت داشته اند:
با مقاله نویسندگان ادبیات پست مدرن با بامدادی ها همراه باشید.
جان بارت: بارت مقاله ای از نقد ادبی را با عنوان ادبیات خستگی (1967) نوشت ، تمام جزئیات كتاب را به عنوان تقلید شرح داد و بسیاری آن را مانیفست ادبیات پست مدرن دانستند. رمان چهارم بارت ، Giles Goat-Boy (1966) ، نمونه برجسته ای از ویژگی های متافیکشنال پست مدرنیسم است که در ابتدا و انتها چندین انکار ادعای داستانی را ارائه می دهد ، با این استدلال که این کتاب توسط نویسنده نوشته نشده و در عوض به نویسنده داده شده است روی نوار یا توسط رایانه نوشته شده است.
نویسندگان ادبیات پست مدرن
ساموئل بکت: “تئاتر پوچ” بکت بر از هم پاشیدگی روایت تأکید کرد. در نمایش در انتظار گودو (1953) ، بکت یک روایت کامل وجودی را با دو شخصیت خلق می کند که وقتی منتظر ظهور گودو مبهم هستند ، روز خود را می اندیشند. با این حال ، او هرگز نمی رسد و هویت او فاش نمی شود.
ایتالو کالوینو: رمان کالوینو اگر در یک شب زمستانی یک مسافر (1979) یک نمونه عالی از فراروایت است – این کتاب در مورد خواننده ای است که سعی می کند رمانی با عنوان اگر در یک شب زمستان یک مسافر بخواند.
Don DeLillo: به دنبال یک مدیر تبلیغاتی در نیویورک در دوران نیکسون ، DeLillo’s Underworld (1997) یک روایت استثنایی چندپاره ای است ، که در آن ظهور سرمایه داری جهانی ، کاهش تولید آمریکا ، CIA و حقوق مدنی و سایر مضامین را بررسی می کند. White Noise (1985) از طریق مصرف گرایی ، پست مدرنیسم را از نو طراحی می کند و شخصیت ها را بی معنی بمباران می کند.
نویسندگان ادبیات پست مدرن
جان فاولز: زن ستوان فرانسوی فاولز (1969) یک رمان تاریخی است که با تأکید فراوان بر استدلال داستان است. این کتاب شامل یک راوی است که بخشی از داستان می شود و چندین روش مختلف برای پایان دادن به داستان ارائه می دهد.
Joseph Heller: Heller’s Catch-22 (1961) بسیاری از داستانها را بدون ترتیب زمانی بیان می کند و با معرفی اطلاعات جدید ، داستان را به آرامی بنا می کند. هلر همچنین از پارادوکس (وسیله ای ادبی که با خودش تناقض دارد اما حاوی هسته قابل قبولی از حقیقت است) و مضحکه (نوعی کمدی که در آن موقعیت های پوچ به طور ناخوشایند روی هم قرار می گیرند) استفاده می کند تا داستان را بیشتر پیچیده کند.
گابریل گارسیا مارکز: صد سال تنهایی مارکز (1967) یک رمان فوق العاده بازیگوش است که شخصیت های مختلفی را که در طولانی مدت پراکنده شده اند دنبال می کند و بر کوچک بودن زندگی بشر تأکید می کند.
Thomas Pynchon: Thomas Pynchon’s Gravity’s Rainbow (1973) فرزند پوستر ادبیات پست مدرن است ، با استفاده از یک ساختار پیچیده و چندپاره ای ، موضوعات مختلفی مانند فرهنگ ، علوم ، علوم اجتماعی ، فحش ها و ادبیات را پوشش می دهد. گریه لات 49 (1965) مقدار قابل توجهی از بازی کلمات احمقانه را به کار می گیرد ، که اغلب در چارچوب جدیت است.
Kurt Vonnegut: Vonnegut’s Slaughterhouse Five (1969) روایتی غیرخطی است که در آن شخصیت اصلی “در زمان گیر کرده است” ، بین زمان حال و گذشته در نوسان است و هیچ کنترلی بر حرکت او ندارد و بر ماهیت بی معنی جنگ تأکید می کند.
دیوید فوستر والاس: شوخی بی نهایت والاس (1996) از طریق ساختار التقاطی ، دائرالمعارفی ، شخصیت های گرفتار در شرایط پست مدرن ، یادداشت ها و پاورقی های وسواسی و آگاهی پیچیده ، تجسم پسامدرنیسم است. پادشاه رنگ پریده (2011) نیز با به کارگیری شخصیتی به نام دیوید فاستر والاس بسیار متفاوتی است.
نویسندگان ادبیات پست مدرن
پایان مقاله نویسندگان ادبیات پست مدرن
منبع سایت مداد
بیشتر بخوانید:
سریال ویچر|بزرگان موسیقی سنتی ایران|ادبیات کلاسیک|فیلم احمد جوان|تحلیل نقاشی اتاق خواب|سریال رچد|فیلم زیبایی ربوده شده|تحلیل تابلوی شام آخر|فیلم جاده مالهالند|کسب درآمد اینترنتی از طریق طراحی وب سایت
