نویسنده : دوره باروک در موسیقی : یکی از بهترین دوره های تاریخ موسیقی بین المملل دوره معروف باروک است. دوره موسیقی باروک از صده 1600 تا 1750 میلادی اتفاق افتاده است.
دوره قبل از دوره رنسانس و پس از آن دوره کلاسیک است. سبک باروک در طول قرن هفدهم در سراسر اروپا گسترش یافت و آهنگسازان برجسته باروک در آلمان ، ایتالیا ، فرانسه و انگلیس ظهور کردند.
دوران باروک فقط مختص به موسیقی نبود. نقاشی باروک (توسط اساتیدی هماننده کاراواجو و پیتر پل روبنس) ، مجسمه سازی باروک (به رهبری جیان لورنزو برنینی) و معماری باروک (به ویژه در کلیسای کاتولیک) دیگر اشکال مشهور هنر باروک در قرن هفدهم و هجدهم بود. این اصطلاح رایج در موسیقی یعنی باروک می تواند علاوه بر موسیقی به همه این اشکال هنری اشاره داشته باشد.
بیشتر بخوانید : معرفی فیلم 12 مرد خشمگین
موسیقی باروک پس از ایجاد و تاسیس خود در ایتالیا ، به لطف آهنگسازانی مثل یوهان سباستین باخ و جورج فردریک هندل در سراسر اروپا گسترش یافت.
منشا سبک باروک در ایتالیا
اوایل دوره موسیقی باروک که با محوریت ایتالیا ایجاد شد . نوازندگان و ترانه سرا های ایتالیایی مستقر در رم و اطراف آن موسیقی را خلق کردمند که از سنت های دوره رنسانس استفاده می کند ولی مرزهای هارمونیک و زینتی آن را نیز وسعت می دهد.
از ترانه سرا ها و نوازندگان بزرگ و برجسته باروک ایتالیایی می توان به الساندرو اسکارلاتی (و پسرش دومنیکو اسکارلاتی) ، آنتونیو کورلی و کلودیو مونته وردی اشاره کرد.
آنتونیو ویوالدی آخرین آهنگساز معروف و بزرگ باروک ایتالیایی بود. او در دوره بعدی باروک کار کرد و با جورج فردریک هندل و یوهان سباستین باخ هم پوشانی داشت.
همزمان با سفر نوازندگان به سراسر اروپا ، سبک باروک مورد توجه قرار گرفت و آهنگسازان جدید عناصر جدیدی به آن افزودند. آهنگساز انگلیسی Henry Purcell و آهنگسازان فرانسوی مانند Jean-Baptiste Lully و Jean-Phillippe Rameau نشانه هایی ایجاد کردند.
بیشتر بخوانید : معرفی فیلم 400 ضربه
ولیکن باید توجه داشت که این مکتب آلمانی موسیقی باروک بود که بیشترین تأثیر را داشت. گئورگ فیلیپ تلهمان ، مایکل پراتوریوس ، یوهان پاچلبل ، و بیشتر از همه یوهان سباستین باخ به تعریف دوره بالای باروک کمک کردند. جورج فردریک هندل برجسته آلمانی دیگر بود ، اگرچه تقریباً تمام دوران حرفه خود را در انگلیس گذراند.
دوره باروک در موسیقی
پایان دوره باروک به مرگ یوهان سباستین باخ در سال 1750 گره خورده است. نیمه دوم قرن 18 میلادی و اوایل قرن 19 میلادی دوره طلایی کلاسیک را رقم زد ، جایی که آهنگسازانی مثل ولفگانگ آمادئوس موتزارت و فرانتس جوزف هایدن بر روی پایه و اساس بنا کردند توسط آهنگسازان باروک.
موسیقی باروک قسمت بسیاری از “موسیقی کلاسیک” کانون را تشکیل می دهد ، که به طور وسیعی مورد مطالعه ، اجرا و گوش قرار گرفته است.
ترانه سرایان و نوازندگان نامی دوره باروک عبارتند از: یوهان سباستین باخ ، جورج فریدریک هندل ، الساندرو اسکارلاتی ، دومنیکو اسکارلاتی ، آنتونیو ویوالدی ، هنری پورسل ، گئورگ فیلیپ تلهمان ، ژان باپتیست لولی ، آرکانژلو کورلی ، توماسو آلبینونی ، فرانسوا کوپرن ، دنیس گائوته هاینریش شوتز ، ژان فیلیپ رامو ، یان دیسماس زلنکا و یوهان پاچلبل.
این دوره موسیقی شاهد ایجاد تناوب بود. در طول دوره ، آهنگسازان و مجریان از تزئینات موسیقی پیچیده تری استفاده می کردند ، تغییراتی در نت گذاری موسیقی بوجود می آوردند و تکنیک های نوازندگی ساز را توسعه می دادند.
موسیقی باروک اندازه ، دامنه و پیچیدگی اجرای سازه را وسعت داد و همچنین اپرا ، کانتاتا ، اوراتوریو ، کنسرتو و سونات را به عنوان سبک های موسیقی تاسیس کرد. خیلی از اصطلاحات و تعاریف موسیقی مربوط به این دوران امروزه همچنان مورد استفاده قرار می گیرند.
تأکید بر پویایی : در دوران باروک ، pianoforte (نسخه اولیه پیانو) جایگزین هارپسیکورد به عنوان ساز اصلی صفحه کلید شد.
پیانوفرته (به آلمانی کلاویه می گویند) با چکش های نمدی رشته هایی را می زد ، در حالی که رشته ها را می چید.
این موضوع بدین معنی بود که پیانو می تواند هم نرم و هم بلند بازی کند و امکانات جدید پویایی را باز کند.
دیگر سازهای جدید باروک ، مثل شیپور دریچه و ویولن ، نیز پتانسیل دینامیکی فوق العاده ای داشتند. سازهای دوره رنسانس ماننده عود هنوز هم نواخته می شد ، اما با محبوبیت بیشتری توسط گزینه های جدیدتر و پویا تر کسب می شود.
این مطلب ادامه دارد پس با مجله بامدادی ها همراه باشید.
