نویسنده : پس از تماشای آخرین فیلم کشتار با اره برقی در تگزاس ، ممکن است تعجب کنیم که آیا وقت آن رسیده است که هالیوود از بازسازی فرنچایزهایی که مسیر خود را ادامه داده اند، دست بردارد.
فیلم کشتار با اره برقی در تگزاس لیست ترسناک ترین فیلم های جهان جایگاه ویژه ای دارد.
خاستگاه فرنچایز فیلم کشتار با اره برقی در تگزاس
فیلم کشتار با اره برقی در تگزاس به راحتی می تواند عنوان شکست خورده ترین فرنچایز تاریخ فیلم های ترسناک را در کنار فرنچایزهای محبوبی مانند هالووین، کابوس در خیابان الم و جن گیر از آن خود کند. تقریباً تمام دنباله‌های فیلم اصلی توبی هوپر با دنیای دیوانه‌وار، خشن و در حال فروپاشی او فاصله دارند. با نزدیک شدن به پنجاهمین سالگرد ساخت این مجموعه، این فیلم جدید باید عطش تماشاگران سینما را برای خشونت بیشتر فیلم ارضا کند. این فیلم در همان دقایق ابتدایی افتتاحیه خود این مژده را به مخاطب می دهد چرا که شاهد کشتارهای زیادی هستند
ما نمی دانیم که انرژی تزلزل ناپذیر فیلم توبه هوپر نه تنها از قتل های وحشتناک و وحشتناک آن ناشی می شود، بلکه از فضای بی نظیر، تدوین تند، ریتم های درخشان و بازی های دیوانه کننده بازیگران اصلی آن ناشی می شود. دیوید بلو گارسیا در دومین تلاش کارگردانی خود، نسخه ای غیر اختراعی از دنیای سینمایی هوپر را ارائه می دهد که در هشت دقیقه کوتاه خود کسل کننده و کسل کننده است.
فیلم کشتار با اره برقی در تگزاس
فیلم کشتار با اره برقی در تگزاس با مستندی درباره قتل‌های صورت چرمی در سال 1973 آغاز می‌شود و خود را به عنوان پیوندی مستقیم با آثار کلاسیک هاپر معرفی می‌کند. این فیلم که وقایع خونین 50 سال پیش را دنبال می کند و رویکردی مشابه با هالووین اخیر دارد، از فیلم اصلی Last Girl استفاده می کند که پنجاه سال پیش موفق به فرار از Leatherface شد.
در واقع، « فیلم کشتار با اره برقی در تگزاس » دوست دارد با فرنچایز خود همان کاری را انجام دهد که دیوید گوردون گرین با هالووین جان کارپنتر انجام داد: ضربه زدن به آسیب ماندگار بازماندگان فیلم اصلی.
سالی هاردستی (بازمانده اصلی) اکنون یک پیرزن است که هنوز با آسیبی که او و دوستانش در فیلم اول متحمل شده اند دست و پنجه نرم می کند. از آن زمان، او برای فرار از کابوسی که پنج دهه پیش برای انتقام از او گرفت، به دنبال آثاری از چهره چرمی است. همانطور که بحث کردیم، ایده بازگشت نهایی دختر ایده جدیدی نیست. اما فیلم این ایده را به شکلی کارتونی و مضحک اجرا می کند. فیلم می خواهد رویکرد گوردون گرین را در برخورد با این ایده به تصویر بکشد. اگرچه فیلم واقعاً چنین قصدی ندارد، اما در برخی مواقع احساس می‌شود که به طور تصادفی تبدیل به یک تقلید می‌شود.
برخلاف کاری که گوردون گرین با لوری استرود (جیمی لی کرتیس) انجام داد، فیلم هیچ توجهی به داستان شخصیت اصلی Final Girl ندارد. در واقع، تنها چیزی که در مورد سالی می دانیم این است که او می خواهد Leatherface را پیدا کرده و نابود کند. ما در همان دقایق اولیه با او آشنا می شویم، اما بیش از نیمی از فیلم طول می کشد تا به او برگردیم. فیلم برای اینکه نشان دهد سالی هنوز با آسیب های این رویداد دست و پنجه نرم می کند، فقط او را نشان می دهد که مکرراً به گروهی از پولارویدهای خودش و دوستانش خیره شده است (ظاهراً از همان سفر فاجعه بار).
فیلم کشتار با اره برقی در تگزاس
در واقع، با چنین پیشینه ای، قرار است باور کنیم که او یک رنجر بازنشسته تگزاس است که در تمام این سال ها دست از تعقیب قاتلان دوستانش برنداشته است. بنابراین لحظه ای را تصور کنید که سالی پنجاه سال دیگر با Leatherface متحد می شود، چه لحظه مهم و هیجان انگیزی باید باشد. اما فیلم با ارائه نکردن یک مقدمه مناسب آن را هدر می دهد. وقتی سالی چهره به چهره با چرم ملاقات می کند، کمتر از چند دقیقه سرگرمی و خنده است. به نظر می رسد این فیلم در عین حال خودش و مخاطبش را بازی می کند.
بخشی از قدرت فیلم هوپر ناشی از تفسیر اجتماعی نگران‌کننده آن درباره آمریکایی‌های ویتنامی و زوال ارزش‌های خانوادگی است. در واقع، فیلم هوپر یک دیدگاه سیاسی را از یک فضای عمومی ارائه کرد. بنابراین مایه شرمساری است که فیلم گارسیا نه تنها از چنین ایده هایی دور است، بلکه گاهی اوقات از دیدگاه های مشکل ساز و حتی نفرت انگیز استفاده می کند. برای روشن شدن بحث وارد دنیای فیلم می شویم.
مانند نسخه اصلی، فیلم با روایتی روایی برگرفته از پخش تلویزیونی پمپ بنزین آغاز می شود. همانطور که نویسنده داستانی داستان قتل فیلم اول را برای مخاطب توضیح می دهد و اینکه هنوز هویت واقعی قاتل که ماسکی از پوست انسان بر چهره داشت مشخص نیست.
در اینجا با گروهی از کارآفرینان جوان در فیلم جدید آشنا می‌شویم. آنها در راه به سمت شهر متروکه قدیمی هارلو، تگزاس هستند، جایی که می‌خواهند با جذب سرمایه‌داران و صاحبان مشاغل مختلف، این شهر ارواح را احیا کنند تا شهر ایده‌آل خود را در بقایای بقایای بقایای خود بسازند. .
دانته (جیکوب لاتیمور) و نامزد هنرمندش روث (نل هادسون) و شریک تجاری ملودی (سارا یورکین) این سه کارآفرین را تشکیل می دهند. لیلا (السی فیشر) خواهر شیطون و شیطون ملودی نیز در این سفر آنها را همراهی می کند. او یکی از بازماندگان یک تیراندازی مرگبار در مدرسه است. یکی از رویدادهایی که می توانیم حدس بزنیم این است که او احتمالاً تعدادی از بهترین دوستان خود را از دست داده است. به همین دلیل، او از اسلحه متنفر است، اگرچه در نهایت مجبور به استفاده از آن می شود.
اعتقاد بر این است که آسیب های تقریباً یکسان لیلا و سالی به طور ضمنی به یکدیگر منتقل می شوند. شباهتی که در ابتدا این انتظار را در مخاطب ایجاد می کند که همچنان شاهد پیوند و اتحاد این دو باشیم. اما فیلمنامه حتی انتظاراتی را که ایجاد می کند برآورده نمی کند و هیچ پیوند معناداری بین لیلا و سالی در ادامه فیلم وجود ندارد. کنار هم قرار گرفتن سالی و لیلا با یکی از ایده های موضوعی فراگیر فیلم همخوانی دارد.
ایده ای مستقیم و آشکار در قالب گفت و گو: معنای آن لحظه خونین و متلاشی کننده ای که سالی به لیلای فراری می گوید: «فرار نکن. او هرگز از دنبال کردن تو دست برنمی‌دارد.” سپس یک نما از نزدیک از سالی که اسلحه‌اش را روی زمین می‌گذارد تا لیلا (و خودش می‌میرد) به مبارزه ادامه دهد. این موقعیت‌ها و صحنه‌های ساده و پیش پا افتاده نشان می‌دهند که چگونه یک فیلم می‌تواند هدف خود را به دست آورد. می توان به بدترین شکل ممکن، به کوچکترین شکل ممکن، بدون تأثیر چشمگیر درک کرد.
فیلم کشتار با اره برقی در تگزاس
این هیپسترهای از خود راضی، مردم محلی و ماشین های کثیفشان را مسخره می کنند و با دیدن پرچم پاره پاره شده کنفدراسیون در هارلو (نماد دوران جنگ داخلی جنوب و تاریخ نژادپرستی و برده داری)، تصمیم می گیرند آن را حذف کنند. ، زیرا سرمایه داران در آن جاده فکر می کنند با دیدن آن خرید و سرمایه گذاری خود را متوقف می کنند. بنابراین، دانته و ملودی وارد یتیم خانه هارلو می شوند، جایی که پرچمی از ساختمان آویزان است. در آنجا با مدیر پرورشگاه آشنا می‌شوند که هنوز آنجا را ترک نکرده و ادعا می‌کند که مالک ساختمان است.
خانم نیک، یک پیرزن بیمار، پنجاه سال این مکان را اداره کرد و اکنون با آخرین پسری که از خانه مانده است، در آنجا زندگی می کند. یتیمان این پسر آخری همان پسر پوستی است که به نظر می رسد در پنجاه سال گذشته با مراقبت و کمک خانم نیک در آرامش زندگی کرده است.
این فیلم خانواده چرمی را که در فیلم اول با آن ها آشنا شدیم به صورت مبهم و بدون توضیح می گیرد و هیچ توضیحی در مورد آنها نمی دهد. وقتی دانته و ملودی میس مک را با کمک پلیس محلی از آنجا بیرون می آورند، او بیمار می شود و در راه بیمارستان می میرد. اتفاقی که چهره پوست را از پنجاه سال خواب آرام بیدار می کند.
در واقع دقیقا همین جوانان هستند که با رفتارهای بی احتیاطی و زشت خود بار دیگر چهره پوست را به خشونت وحشیانه می کشانند. افرادی که از همان اولین ملاقات متوجه شدیم که چهره پوستی آنها را محکوم به یک مرگ وحشیانه می کند. شورش چهره های پوست کنده لباس و لباس این جوانان و سرمایه دارانی را که با خود آورده اند از تن در می آورد.
سرمایه داران بیگانه، از جمله سیاه پوستان و آسیایی ها، که فیلم به عمد آنها را کمی با بقیه شخصیت های حاشیه ای خود متفاوت می کند. زاویه مشکل ساز، سطحی و مضر فیلم در این داستان مشهود است. فیلمی که تلاش می‌کند به جنگ فرهنگی در آمریکای معاصر بپردازد، اما آن را در چارچوب تاریخچه صورت چرمی قرار دهد، یک اشتباه استراتژیک است. فیلم به شدت تلاش می کند چارچوبی مفهومی برای قتل های وحشیانه Leatherface ارائه کند، اما در وهله اول شکست می خورد.
چرا باید خشونت صورت استعاری – هرچند ضعیف – به عنوان طغیان علیه لیبرال های خودخواه یا ایدئولوگ های احمق به تصویر کشیده شود؟ سیاه پوستان و آسیایی ها عمداً در میان سرمایه دارانی که نام بردیم برجسته هستند. بنابراین ظاهر چهره چرمی در اینجا واکنشی است به یک ایده ذاتا نفرت انگیز.
تفاوت بین فیلم های گارسیا و هوپر به خوبی می تواند فاصله نجومی بین آنها را توضیح دهد. به عنوان نمونه ای از رویکرد هوپر به فیلم گارسیا، او صحنه های قتل را در نیمه اول فیلم قرار می دهد و به دنبال آن مبارزه تنش آور و نفس گیر سالی برای فرار از چرفیس و خانواده دیوانه اش رخ می دهد.
اما فیلم گارسیا زمان را با یک پیش درآمد بیهوده و طولانی برای آماده شدن برای نیمه دوم پر از قتل و خونریزی تلف می کند. در فیلمی که چند برابر بیشتر از هوپر قتل دارد. در واقع، اتوبوس‌هایی از مردم اینجا هستند که به نظر می‌رسد چاره‌ای جز منتظر ماندن برای لحظه موعود مرگ هولناک خود ندارند.
برای سازندگان فیلم کشتار با اره برقی در تگزاس ، اولین اولویت ایجاد یک دنیای کابوس نبود، بلکه فیلمبرداری صحنه های شدید کشتار بود، مانند کشتن مردم در اتوبوس توسط چهره چرمی با اره برقی کلاسیک خود. فیلمی که برخلاف آثار هوپر، هیچ احترامی برای تخیل تماشاگر قائل نیست و دنیایی کاذب، ناشناخته و متزلزل را ارائه می کند که به راحتی می توان آن را رقیب سرسختی برای بدترین فیلم از مجموعه کشتار با اره برقی تگزاس دانست.
