نویسنده : سریال راه آهن زیرزمینی : یک موفقیت مهم و چشمگیر که برای سالهای آینده مورد تجزیه و تحلیل و بحث قرار خواهد گرفت ، “راه آهن زیرزمینی” باری جنکینز چیزی فراتر از یک درس تاریخ است. این به دامهای درام های دوره ای به طرق غیر منتظره ، متناوب با تغیر متغیرهای رئالیسم جادویی و یادآوری وحشیانه زخم های وارد شده توسط تاریخ برده داری ، جلوگیری می کند. بسیار دلهره آور ، زیبا ، مهیج ، وحشتناک و به نوعی همزمان بسیار شاعرانه و شاعرانه است.
این یکی از برجسته ترین هدایای جنکینز است ، توانایی یافتن لطف و شعر واقع گرایانه ، و تلفیق این دو در هنر او. پس از “مهتاب” و “اگر خیابان بیل می توانست صحبت کند” ، او چالش برانگیزترین تولید خود را آغاز کرده است و یک رویداد مهم در تاریخ تلویزیون ارائه داده است ، چیزی که تماشاچیان مشترکین آمازون نخست این تابستان آسان نخواهد بود اما خواستار مورد تحسین و مطالعه قرار گیرند.
بیشتر بخوانید : فیلم عروس
جوایز سریال راه آهن زیرزمینی
بر اساس رمان برنده جایزه پولیتزر توسط کالسون وایتهد 2016 ، “راه آهن زیرزمینی” داستانی است که به ده فصل تقسیم شده است ، اما به روال اپیزودیک سنتی نیست. بعضی از فصل ها تقریباً بلند هستند و می توانند به تنهایی مورد تجزیه و تحلیل و ارزیابی قرار بگیرند ، چیزی شبیه “Dekalog” یا “Axe Small” نیست. جنکینز از نظر ساختار با اپیزودهایی که 77 دقیقه طول می کشد و کمترین زمان آن هم در کمتر از 20 دقیقه است ، آزادی کامل پیدا کرده است که بیش از نیمی از آنها دیالوگ ندارند.
ساختار سریال راه آهن زیرزمینی
ساختار اصلی “راه آهن زیرزمینی” از جاه طلبی جنکینز صحبت می کند ، بخشی که به نوعی احساس هر دو اپیزودیک می کند زیرا هر ده فصل می توانند به تنهایی تجزیه شوند و اغلب دارای داستان های مستقل هستند اما این پروژه هنگامی که به عنوان یک جامع شناخته می شود ، قدرت خود را پیدا می کند. کامل با گفتن این موارد ، من به بینندگان توصیه نمی كنم كه این سریالها را در آخر هفته زیاد تماشا كنند و تصور كنند كه آمازون عاقلانه تر خواهد بود كه قسمتها را هر هفته منتشر كند و به این ترتیب اجازه می دهد هر یك از آنها به گونه ای جذب شوند كه binging انجام نمی شود. این تجربه ای است که نباید عجله کرد.
بیشتر بخوانید : فیلم گزارش فرانسوی
“راه آهن زیرزمینی” داستان کورا (بنابراینو مبدو) ، برده ای در مزارع جورجیا در اواسط دهه 1800 است که با برده دیگری به نام سزار (آرون پیر) فرار می کند و به راه آهن زیرزمینی راه پیدا می کند ، سیستم ریلی واقعی با هادی ، مهندس و قطار کامل است. در اولین نمایش ، به کورا گفته می شود که وقتی از پنجره قطار به بیرون نگاه می کند ، آمریکا را می بیند و قوس سریال این واقعیت را برآورده می کند که به یک معنا همانطور که به سراسر کشور منتقل می شود ، ابتدا به جامعه ای امن تر به نظر می رسد اما تاریک است اسرار و از طریق قلب کشور به گونه ای است که باعث می شود او با گذشته و آینده خود مقابله کند.
یک برده شیطانی به نام ریج وی (جوئل اجرتون) او را ردیابی می کند ، اما “راه آهن زیرزمینی” چیزی فراتر از یک داستان صرف تعقیب و گریز است. قوس کلی روایت کورا از بین می رود و از طریق خشونت واقع گرایانه واقع بینانه و توهمات رویایی تر به سر می برد و دوباره برمی گردد.
بیشتر بخوانید : فیلم زیبایی ربوده شده
انتخاب بازیگران سریال راه آهن زیرزمینی
هر اجرا در “راه آهن زیرزمینی” طنین انداز است اما این Mbedu است که از او خواسته است بیشتر تولید را انجام دهد و او تحویل می دهد. این یک عملکرد بسیار ظریف است که قدرت آن افزایش می یابد و انتخاب بازیگران تازه وارد به عنوان Cora و Caesar هوشمندانه بود. (پیر نیز بسیار عالی است.) جنکینز چنین استعدادی نسبت به استعداد جوان سیاهپوست دارد ، و این را گروههای وی در “مهتاب” و “خیابان بیل” نشان می دهند. تغییر نکرده است.
او همچنین چهره های آشناتر مانند پیتر مولان ، دیمون هریمن ، و ویلیام جکسون هارپر را به سمت اجرای فوق العاده حمایت از فیلم هدایت می کند و بهترین کار را در کارنامه کم لطفی جوئل اجرتون به دست می آورد ، که ماهرانه بیش از حد از انسان سازی هیولا اجتناب می کند و با این حال احساس سه نفری می کند -بعدی در همان زمان.
بیشتر بخوانید : بهترین کتاب های ادبیات سوئد
از نظر صنایع دستی ، جنکینز بار دیگر با آهنگساز ثابت خود نیکلاس بریتل و فیلمبردار جیمز لاکستون همکاری می کند و هر دو به همراه یکی از بهترین طراحی های صدا در تاریخ تلویزیون برای موفقیت این پروژه ضروری است. آتش سوزی یک جنگل در قسمت پنج ، جیرجیرک های کر کننده در شب ، صدای چرخ موتور قطار ، صدای قدم ها و ترک شلاق – من بندرت احساس غرق شدن در طراحی صدای یک محصول کرده ام ، و با این حال این صداهای واقع گرایانه جبران زیبایی یک امتیاز توسط بریتل که بافت احساسی را به صحت تولید اضافه می کند.
آهنگساز با مضامین تکراری بازی می کند در حالی که کورا به طور مکرر از آزادی خود یا معنای این کلمه در این برهه از تاریخ آمریکا (یا معنای فعلی آن برای این موضوع) سوال می کند. و جنکینز با کمترین اما م effectivelyثر از موسیقی متفاوت با Outkast و “Clair De Lune” استفاده می کند که هر دو باعث فیلتر شدن در من می شوند.
جلوه های بصری سریال راه آهن زیرزمینی
از نظر بصری ، جنکینز و لاکتون معمولاً از نور طبیعی مانند شمع یا فانوس استفاده می کنند (و به نظر می رسید تقریباً “هر ساعت از زمان عکاسی” “ساعت جادویی” را می یابند) و دوربین او هنگام حرکت آرام و عقب و جلو این چهره های فراموش نشدنی را زنده می کند – تولید بصورت پراکنده به گونه ای ویرایش می شود که بر قدرت مسحورکننده آن بیفزاید. جنکینز همیشه چهره انسان را دوست داشته است و به دوربین او اجازه می دهد پیچیدگی و لطافت آن را از راه هایی بدست آورد که تعداد کمی از فیلمسازان با آن مطابقت دارند.
بیشتر بخوانید : سریال halston
این همدلی باورنکردنی او با شرایط انسانی را نشان می دهد که کار او را کاملاً بالا می برد ، هرگز کورا یا سزار یا حتی ریج وی را از دست نمی دهد حتی به عنوان افرادی حتی در پس زمینه ای که می توانست به آنها اجازه دهد فقط به یک وسیله در یک تصویر بزرگتر تبدیل شوند یا نمادی برای گذشته نفرت انگیز این کشور
در اوایل سریال راه آهن زیرزمینی جمله ای نقل شده است که من آن را یادداشت کردم زیرا به نظر می رسید در آن خلاصه بسیاری از تولیدات درباره وحشت این دوران وجود دارد: “ما می توانیم از برده داری بگریزیم اما زخم های آن هرگز محو نمی شوند.”
بیشتر بخوانید : فیلم ۴۰۰ ضربه
جمع بندی سریال راه آهن زیرزمینی
چیزی که در اینجا متفاوت است این است که جنکینز فقط خشونت ایجاد کننده زخم ها را بازجویی نمی کند بلکه از ما می پرسد که چگونه می دانیم که نشان آنها هرگز نمی تواند این کشور را ترک کند. این تاریخچه سرکوب را به پروژه ای تبدیل می کند که در نهایت بیان است. در قسمت هشت ، به کورا گفته می شود که “قطار همیشه در حرکت است و شما کلمات خود را پیدا نکرده اید.” جنکینز می خواهد همه کوراهای جهان سخنان خود را پیدا کنند ، تا در ابراز درد و امید خود به همان اندازه شنیده شوند. اکنون این شما هستید که باید گوش دهید.
