نقد انیمیشن ورود سگ‌ها و ایتالیایی‌ها ممنوع

آلن از طریق مادربزرگ خود به اواخر قرن نوزدهم می‌رود و در دل کوه‌های ایتالیا به زندگی پدربزرگ‌اش می‌پردازد. از آلن در این انیمیشن دست‌های‌اش وجود دارند و همین باعث می‌شود زاویه‌دید روایت کاملاً از زبان راوی صورت بگیرد و مخاطب بدون بزرگ‌نمایی‌ شاهد است که انیماتور چگونه صحنه‌ها را عوض می‌کند. آنچه این انیمیشن را جذاب می‌کند روانی روایت و نقطه‌گذاری درست اوگتو در مرور خاطرات مادربزرگ است.

او روایت را از زبان مادربزرگ آغاز می‌کند و به‌نوعی خودش در نقش نوه‌ای که قرار است داستان شب را از زبان مادربزرگ بشنود قرار می‌گیرد. در این روایت آنچه مهم است سختی زندگی پدربزرگی است که به‌عنوان نماینده‌ای از میان مردمان نان و شراب ما را تا حدودی به‌یاد عزادران بیل آقای ساعدی می‌اندازد.

اوگتو در انیمیشن ورود سگ‌ها و ایتالیایی‌ها ممنوع از همان ابتدا به‌راحتی با مخاطب ارتباط برقرار می‌کند و از طریق همان نقطه‌گذاری‌ها همه‌ی مصیبت‌ها، رنج‌ها و مرگ‌ها را بی‌آنکه کام مخاطب تلخ شود مرور می‌کند. او در این اثر نشان می‌دهد که چگونه مردم این سرزمین از دست کلیسا به آغوش فاشیسم رفتند و سپس چاره‌ای جز مهاجرت نداشتند. آن‌ها جنگ‌ آفریقا و جنگ جهانی اول را تجربه کردند و پس از مهاجرت نیز به دامان جنگ جهانی دوم افتادند.

آنچه در انیمیشن ورود سگ‌ها و ایتالیایی‌ها ممنوع می‌بینیم قصه‌ی رنج مردمانی است که برای رسیدن به بهشت چاره‌ای جز عبور از دوزخ نداشتند. لوئیجی از همان ابتدا از کالبد پدربزرگ اوگتو بیرون می‌آید و تبدیل به مردی ایتالیایی می‌شود که کاراکتر اول این رنج لقب می‌گیرد.