بازی کالاف دیوتی ادونس وارفر: نگاهی به شاهکار ۲۰۱۴

داستان و شخصیت‌پردازی

یکی از اولین چیزهایی که تو بازی کالاف دیوتی ادونس وارفر توجه آدم رو جلب می‌کنه، داستانشه. این بازی ما رو می‌بره به یه دنیای خیالی تو سال ۲۰۵۴، جایی که شرکت‌های نظامی خصوصی قدرت زیادی پیدا کردن و دولت‌ها دیگه اون اقتدار سابق رو ندارن. شما تو نقش جک میچل هستید، یه سرباز جوون که بعد از از دست دادن دوستش تو یه عملیات، به شرکت اطلس می‌پیونده. اینجاست که با جاناتان آیرنز آشنا می‌شید؛ یه کاراکتر پیچیده که کوین اسپیسی با صدای بی‌نظیرش بهش زندگی داده.

داستان بازی کالاف دیوتی ادونس وارفر پر از پیچ و خم‌های سینماییه. از همون اول، حس می‌کنید دارید یه فیلم هالیوودی تماشا می‌کنید تا یه بازی ویدیویی. آیرنز اول به‌عنوان یه ناجی معرفی می‌شه، ولی کم‌کم می‌فهمید که اهدافش اون‌قدرها هم پاک نیستن. این تضاد توی شخصیت‌پردازی آیرنز واقعاً جذابه و باعث می‌شه تا آخر بازی دنبالش کنید که ببینید آخر خطش چی می‌شه.

ولی یه نکته‌ی منفی هم هست؛ شخصیت خودتون، یعنی جک میچل، خیلی عمق نداره. انگار فقط یه پوسته‌ست که بازیکن باهاش پیش می‌ره و زیاد نمی‌تونید باهاش ارتباط برقرار کنید. این موضوع باعث شده که بعضی‌ها بگن داستان بازی، با وجود پتانسیل بالاش، یه کم سطحی به نظر بیاد. با این حال، حضور ستاره‌هایی مثل کوین اسپیسی و تروى بیکر (که صداپیشگی میچل رو بر عهده داره) یه حس حرفه‌ای به بازی داده که نمی‌شه نادیده گرفت.

گیم‌پلی و نوآوری‌ها

اگه بخوام از گیم‌پلی بازی کالاف دیوتی ادونس وارفر حرف بزنم، باید بگم که اینجا بود که سری کالاف دیوتی یه قدم بزرگ به سمت آینده برداشت. بزرگ‌ترین نوآوری این بازی، اضافه کردن Exo-Suit بود؛ یه لباس رباتی که بهتون اجازه می‌ده پرش‌های بلند کنید، روی دیوارها بدوید و حتی برای چند ثانیه نامرئی بشید. این مکانیک جدید حسابی تونست سرعت بازی رو بالا ببره و یه حس تازگی به گیم‌پلی شوترهای کلاسیک بده.

مراحل بازی خیلی متنوع طراحی شدن. یه لحظه دارید تو یه شهر شلوغ با دشمن‌ها می‌جنگید، لحظه‌ی بعد سوار یه هاوربایک هستید و تو یه تعقیب و گریز نفس‌گیر شرکت می‌کنید.

این تنوع باعث می‌شه که بازی کالاف دیوتی ادونس وارفر هیچ‌وقت خسته‌کننده نشه. البته، این سرعت بالا و اکشن زیاد برای طرفدارای قدیمی‌تر سری که به گیم‌پلی سنگین‌تر عادت داشتن، یه کم غافلگیرکننده بود و همه ازش استقبال نکردن.

یه نکته‌ی دیگه هم سیستم انتخاب سلاح‌ها و ارتقاهاشونه. قبل از هر مرحله می‌تونید تجهیزاتتون رو شخصی‌سازی کنید و این حس کنترل بیشتری بهتون می‌ده. با این حال، بعضی‌ها معتقد بودن که این سیستم خیلی هم پیچیده نیست و می‌تونست عمق بیشتری داشته باشه. در کل، گیم‌پلی این بازی یه تجربه‌ی سریع و هیجان‌انگیزه که نشون می‌ده Sledgehammer چقدر سعی کرده یه چیز جدید به سری اضافه کنه.

گرافیک و صداگذاری

وقتی بازی کالاف دیوتی ادونس وارفر رو برای اولین بار اجرا می‌کنید، چیزی که خیلی به چشم میاد گرافیک خیره‌کننده‌شه. برای سال ۲۰۱۴، این بازی واقعاً یه جهش بزرگ تو جلوه‌های بصری سری کالاف دیوتی بود. طراحی محیط‌ها، از شهرهای پرجزئیات گرفته تا پایگاه‌های نظامی آینده‌نگرانه، با دقت زیادی انجام شده. انیمیشن‌های شخصیت‌ها هم خیلی نرم و طبیعی به نظر می‌رسن، مخصوصاً تو کات‌سین‌ها که حسابی حس فیلم‌گونه‌ی بازی رو تقویت می‌کنن.

صداگذاری هم یکی دیگه از نقاط قوت این بازیه. صدای انفجارها، شلیک‌ها و حتی قدم زدن با Exo-Suit طوری طراحی شده که حسابی آدرنالینتون رو بالا می‌بره. موسیقی متن بازی هم که توسط هری گرگسون-ویلیامز ساخته شده، یه حس حماسی به مراحل می‌ده که کاملاً با حال و هوای آینده‌نگرانه‌ی بازی کالاف دیوتی ادونس وارفر جور درمیاد. البته، بعضی‌ها گفتن که موسیقی گاهی زیادی تکراری می‌شه، ولی به نظر من هنوزم تأثیرش رو داره.

یه نکته‌ی جالب دیگه، استفاده از موشن‌کپچر برای شخصیت‌هاست. کوین اسپیسی و بقیه بازیگرها واقعاً تو استودیو حضور داشتن و این باعث شده که حرکات صورت و بدنشون خیلی واقعی به نظر بیاد. تو بخش گرافیک و صدا، این بازی واقعاً استانداردهای جدیدی برای سری تعیین کرد که هنوزم یادش تو ذهن گیمرها مونده.

بخش چندنفره و زامبی

اگه از طرفدارای کالاف دیوتی باشید، می‌دونید که بخش چندنفره همیشه قلب تپنده‌ی این سری بوده. تو بازی کالاف دیوتی ادونس وارفر هم این بخش حسابی پر و پیمونه.

با اضافه شدن Exo-Suit به مولتی‌پلیر، سرعت بازی خیلی بیشتر از نسخه‌های قبلی شده. نقشه‌ها طوری طراحی شدن که از این مکانیک جدید استفاده کنن و شما رو مجبور کنن مدام تو حرکت باشید. این موضوع برای کسایی که عاشق اکشن سریع هستن عالیه، ولی برای کسایی که دنبال تاکتیک و استراتژی بیشترن، شاید یه کم اذیت‌کننده باشه.

حالت‌های مختلفی مثل Team Deathmatch و Domination تو این بخش هستن، ولی یه حالت جدید به اسم Uplink هم اضافه شده که حسابی سرگرم‌کننده‌ست. تو این حالت باید یه گوی رو به منطقه‌ی دشمن برسونید، یه جورایی مثل فوتبال آمریکایی با اسلحه! تنوع سلاح‌ها و امکان شخصی‌سازی هم به جذابیت این بخش اضافه کرده. با این حال، بالانس نبودن بعضی سلاح‌ها باعث شده که گاهی حس کنید بازی عادلانه نیست.

بخش زامبی هم تو بازی کالاف دیوتی ادونس وارفر هست، ولی به‌عنوان یه DLC جداگانه به اسم Exo Zombies عرضه شد. این حالت با زامبی‌های کلاسیک فرق داره و از Exo-Suit استفاده می‌کنه که یه حس تازگی بهش می‌ده.

با این حال، خیلی‌ها معتقد بودن که این بخش به پای زامبی‌های سری Black Ops نمی‌رسه و یه کم بی‌روح به نظر میاد. در کل، بخش چندنفره و زامبی این بازی تجربه‌ی خوبی ارائه می‌ده، ولی شاید به اندازه‌ی بعضی نسخه‌های دیگه ماندگار نباشه.