نویسنده : نام انگلیسی: Eden
نام فارسی: فیلم بهشت
محصول: ۲۰۲۵ – ایالات متحده
ژانر: درام، هیجان‌انگیز
رده‌ی سنی: ۱۴+
امتیاز: ۳ از ۴
مصطفی ملکی
همان‌قدر که هالیوود نو را با نام‌هایی چون اسپیلبرگ، جورج لوکاس و جیمز کامرون و دیگران می‌شناسند، به‌همان نسبت نام‌هایی چون «ران هاوارد» نیز در شکل جدید هالیوود نقش پررنگی داشته‌اند.
هاوارد از سال ۱۹۷۷ در حال زیست در سینمای جریان اصلی ایالات متحده است و ستاره‌های مختلفی در ژانرهای کمدی، کمدی هجو، خانوادگی، درام بیوگرافی، هیجان‌انگیز و رازآلود در برابر دوربین او هنرنمایی کرده‌اند.
از «ذهن زیبا» تا سری فیلم‌های «رمز داوینچی»، «آپولو ۱۳»، «مرد سیندرلایی»، «بید» و غیره. اما از سال ۲۰۲۰ تاکنون دو اثر از این کارگردان خوشنام را مرور کرده‌ایم: «فیلم مرثیه‌ی هیل بیلی» و «فیلم ۱۳ زندگی».
«فردریک ریتر» و «دورا اشتراو» در سال ۱۹۲۹ و در اوج نابسامانی‌های آلمان پس از جنگ جهانی اول به جزیره‌ی فلوریانا مهاجرت می‌کنند تا دور از تمدن بشری در جست‌و‌جوی نیاز ابتدایی و مهم انسانی باشند.
آن‌ها روایت خود را از طریق صندوق پستی که در ساحل جزیره وجود دارد به گوش مردمان جهان می‌رسانند و خبر از این می‌دهند که تجربیات خود را در قالب یک کتاب به‌زودی چاپ خواهد کرد. روایت با ورود این زوج به جزیره آغاز نمی‌شود، بلکه از زمانی در بطن روایت قرار می‌گیریم که «هاینز» و همسرش «مارگارت» به‌همراه پسر نوجوان هاینز وارد این جزیره می‌شوند.
در پرداخت شخصیت‌ها باید ابتدا به انتخاب بازیگران آقای هاوارد غبطه خورد. در بالا اشاره کردیم که او از آن دست فیلمسازانی است که برای ساخت یک اثر به هر ستاره‌ای در هالیوود دسترسی دارد و همین باعث می‌شود تا نگاه نقد‌آمیز به آثار این دست کارگردان‌ها تندتر هم شود.
او برای کاراکتر فردریک از «جود لا» بهره برده است. بازنمایی سه زن درگیر در این روایت که عملاً شخصیت‌های اصلی فیلم بهشت نیز محسوب می‌شوند «ونسا کربی»، «سیدنی سویینی» و «آنا د آرماس» را برای اولین بار در یک قاب مقابل چشم مخاطب قرار می‌دهد. بدون شک انتخاب این چهار بازیگر در کنار «دنیل برول» و «توبی والاس» در نتیجه‌ی آماده‌شدن استودیو برای یک بلاک‌باستر نیست.
آقای هاوارد در فیلم بهشت از واقعیت‌های تاریخی این رخدادها کمال بهره را می‌برد تا مخاطب را در بطن شکل‌گیری جامعه‌ای قرار دهد که هر یک از اعضای آن از دل جامعه‌ای دیگر به‌نوعی پسرفتی اختیاری و شاید از سر ناچاری را برگزیده‌اند.
در این میان است که اصول ابتدایی هر کدام پس از تحمل بخشی از درد عینی در تماس با طبیعت بکر زیر سؤال می‌رود و هر چه این درد عمیق‌تر می‌شود، آن‌ها نیز بیشتر و بیشتر از اصول‌های اخلاقی ابتدایی‌اشان دوری می‌کنند.
فیلم بهشت در عنوان خود نیز این تناقض زیبای مد نظر کارگردان را به‌تصویر می‌کشد. به تصاویر مستند ۸میلیمتری در پایان فیلم بهشت دقت کنید که چگونه آقای هاوارد از فریم‌به‌فریم آن‌ها در بازنمایی خود بهره برده است.
او داستانی را که شاید از منظر فیلمسازی دیگر تبدیل به اثری جنایی با همان تعلیق‌های هیچکاکی می‌شد، تبدیل به بازنمایی انزوایی خودخواسته با علت‌های متفاوت از سوی سه دسته انسان کرده است که در انتهای این هم‌زیستی جز حذف برخی علت‌ها و باقی‌ماندن علت تنازع برای بقا چیزی باقی نخواهد ماند.
