نقد فیلم مخمل آبی

نقد فیلم مخمل آبی : مخمل آبی دیوید لینچ در حالت اوج است و نشان دهنده (تا به امروز) کامل ترین فیلم سینمایی او است. این اثر با وسعت و قدرت جذابی است که می تواند با یکی از براندازترین فیلم ها در دهه 80 به اکران برسد. برای لینچ ، گاهی اوقات نویسنده ، گاهی اوقات توهم گرا ، مخمل آبی فیلمی بود که اعتبار وی را به عنوان فیلمساز به گونه ای تقویت کرد که هیچ تلاش قبلی او نتوانسته بود. وقتی کارشناسان از چیزی به عنوان “لینچی” یاد می کنند ، معمولاً به موضوعات و رویکرد سبکی که در این فیلم نمایش داده می شود اشاره می کنند.

مخمل آبی یکی از فیلم های منسجم تر لینچ است. خط داستانی چالش برانگیز است ، اما مبهم نیست. برای کسی که توجه دارد توجه دارد ، خطی و آسان دنبال می شود. این در مورد برخی از تلاش های اخیر لینچ صدق نمی کند-مجموعه تلویزیونی “Twin Peaks” و فیلم هایی مانند Lost Highway و Mulholland Drive منجر به خراش زیاد و ضربه زدن در تاریکی برای حلقه های رمزگشایی شده است. در مقایسه با آنها ، Blue Velvet ساده است.

عجیب و غریب بودن علامت تجاری لینچ بسیار در معرض نمایش است ، اما در این گردش ، او آن را به هدفی غیر از تکان دادن و گیج کردن مخاطب هدایت کرده است.

مخمل آبی در یک شهر کوچک (جامعه عمومی “Lumberton ، ایالات متحده آمریکا” نامیده می شود) باز می شود که تقریباً در هر نقطه از حومه آمریکا در خانه است. قهرمان داستان جفری بومونت (Kyle MacLachlan) است ، یک دانشجوی دانشجویی در تعطیلات تابستانی برای ملاقات پدر بیمار خود ، که در بیمارستان است. جفری در حالی که یک روز در مزارع نزدیک خانه اش سرگردان بود ، متوجه گوش بریده انسان می شود. او آن را به ایستگاه پلیس می برد ،

جایی که کارآگاه ویلیامز (جورج دیکرسون) شواهد را جمع آوری می کند و پرونده را باز می کند. با این حال ، جفری به جای اینکه کارها را به متخصصان بسپارد ، وسواس گوش را پیدا می کند و کشف می کند که متعلق به کیست. همراه با دختر مفید کارآگاه ویلیامز ، سندی (لورا درن) ، جفری تصمیم می گیرد که به تنهایی کار پلیسی را انجام دهد. تحقیقات او را به آپارتمان دوروتی والنس خواننده کلوب شبانه (ایزابلا روسلینی) می برد.

فیلم مخمل آبی

دوروتی درگیر رابطه ای سوءاستفاده از S&M با روانی به نام فرانک بوث (دنیس هاپر) است که شوهر و پسرش را ظاهراً ربوده است ، او به فرانک اجازه می دهد تا او را در امان نگه دارد تا بتواند عزیزانش را در امان نگه دارد ، اما واقعیت این است که او یک مازوخیست و با ضرب و شتم و تجاوز پیاده می شود.

وقتی جفری رابطه خود را با دوروتی آغاز می کند ، جفری این را می فهمد و می فهمد که او رابطه جنسی او را خشن دوست دارد – خشن تر از آنچه او در ابتدا مایل به ارائه آن بود. با این حال ، جفری خیلی زود به دنیای خشونت و فساد دوروتی و فرانک کشیده می شود.

تماشای مخمل آبی زیبا نیست و نیاز به یک ساختار قوی دارد. لینچ یک کارگردان سخت گیر است و برخی از صحنه های این فیلم نگاهی بی نظیر به جنبه های تاریک طبیعت انسان دارد. فرانک یک هیولا بدون بازخرید ویژگی هایی است که هر چیزی را که لمس می کند ، از نظر جسمی یا روانی از بین می برد. دوروتی بیمار است ،

اما شاید فراتر از رستگاری نباشد ، اگرچه فرانک روح او را خراب کرده و خوشبختی او را ربوده است. لینچ آنچه را که باید انجام دهد برای نشان دادن این چیزها انجام می دهد و بیشتر آن زشت است.

یکی از بحث برانگیزترین صحنه های فیلم شامل یک ایزابلا روسلینی کبود و کاملاً برهنه در بیرون است. برخی منتقدان این صحنه را تحقیرآمیز دانسته اند. اما تحقیر برای چه کسی؟ مطمئناً نه روسلینی ، که به عنوان یک بازیگر موظف بود کار خود را انجام دهد. به مخاطب؟ شاید ، اما نکته این است. صحنه بلاعوض یا استثماری نیست.

لینچ آن را به دلایل خاصی گنجانده است. توانایی ایجاد مزاحمت گواهی بر قدرت آن است. نه فراموش می شود و نه به راحتی کنار گذاشته می شود. با وادار کردن به ما ، اثربخشی خود را با به نمایش گذاشتن سطح ناامیدی که دوروتی به آن رسیده است ، نشان می دهد. او به پایین ترین سطح رسیده است.

خط داستانی آن چیزی نیست که در ابتدا به نظر می رسید ، اگرچه در ابتدای فیلم سرنخی وجود دارد که لینچ در حال حرکت است. مخمل آبی با تصاویری از رویای آمریکایی صادر می شود: خانه های کوچک کامل با حصارهای سفید رنگ و حیاط های بی عیب و نقص. مردی در حالی که چمن خود را آبیاری می کند ، زمین می خورد و دوربین ، پس از دنبال کردن او به زمین ، در آن سوراخ می شود و تیغه های چمن را جدا می کند تا مستعمره ای از حشرات هولناک ظاهر شود.

فیلم مخمل آبی

پیام واضح است-کمال اغلب پوسیدگی ریشه دار را پنهان می کند. رویاها به راحتی می توانند به کابوس تبدیل شوند. فساد در همه جا وجود دارد ، حتی در مکان هایی که به نظر می رسد از آن مصون هستند. این موضوعات و موارد دیگر در مورد تأثیر مخرب شر ، تا حدی در سراسر مخمل آبی کاوش شده است.

برای مدتی به نظر می رسد مخمل آبی یک راز است. و با وجود دو کارآگاه آمریکایی کاملاً تمیز ، می توان آن را با چیزی از سری هاردی پسران/نانسی درو اشتباه گرفت. اما ، به همان اندازه که جفری و سندی در یک داستان ساده نوجوانانه در خانه هستند ، دوروتی و فرانک پناهندگان فیلم نوآر هستند – زن مرگبار و قاتل وحشتناک. لینچ با گرده افشانی متقابل ژانرها ، قادر است آمریکنا را طنزآمیز کند در حالی که اظهارنظر تلخی درباره طبیعت انسان دارد. فیلم حاوی طنز است ، اگرچه در سیاه ترین نوع.

اگرچه طرح نسبتاً شلوغی نیست ، اما نمونه های متعددی از دمدمی مزاج سبک وجود دارد که کارگردان برای آنها شناخته شده است. دو مورد برجسته است. اولین مورد زمانی اتفاق می افتد که فرانک و برخی از دوستانش جفری و دوروتی را در محل زندگی خود به محل اسارت پسرش می برند.

این دیدار کیفیتی کابوس انگیز دارد و همه شخصیت ها به طرز عجیبی رفتار می کنند ، گویی نیمه خواب یا سنگسار شده اند. این یک صحنه عجیب و نگران کننده است ، یک سکانس برای زندگی لعنتی است. به همان اندازه نگران کننده است تابلوهایی که جفری در اواخر فیلم وقتی به آپارتمان دوروتی می رود روی آن قدم می زند. او دو جسد را کشف می کند که یکی از آنها به صورت ایستاده ایستاده است.

عمداً دشوار است که محدوده زمانی را که در آن مخمل آبی رخ می دهد ، دقیقاً مشخص کنید. برخی از سرنخ ها نشان می دهد که رویدادها ممکن است در دوران معاصر یا نزدیک به معاصر (اوایل دهه 1980) روی دهند. موارد دیگر ، مانند فراوانی اتومبیل های قدیمی ، مدل لباس و مو و استفاده از “مخمل آبی” بابی وینتون ، دوران اولیه ای را تداعی می کند ،

شاید دهه 50 یا اوایل دهه 60. لینچ با کنار هم گذاشتن دهه 80 با دهه 50 ، فیلم را از زمان خارج می کند و اطمینان می دهد که هرگز تاریخ نخواهد داشت. او همچنین به ما یادآوری می کند که در حالی که بسیاری از چیزها از نسل “پدر می داند” تغییر کرده است ، اما جوهر بشریت ثابت مانده است. فیلم های دیگر نیز همین موضوع را بحث کرده اند ، اما عموماً این کار را از دیدگاه مثبت تری انجام می دهند. لینچ اشراف را با فساد جایگزین می کند.

چهار بازیگر اصلی را نمی توان به طور کامل برای قسمت های خود انتخاب کرد. کایل مک لاچلان ، که در نقش “کوین توینز” نقش مأمور کوپر را بازی می کرد ، پسر کاملاً تمیزی است. مک لاچلان احساس بی گناهی را در این قسمت به ارمغان می آورد که به خوبی به او خدمت می کند. به دلیل آن کیفیت ،

ما می توانیم با جفری همزمان شویم که مارپیچ نزولی خود را به دنیای جهنمی دوروتی و فرانک آغاز می کند. لورا درن دختر خوب را نشان می دهد – اصلی ، مناسب و بسیار متفاوت از شخصیت او در فیلم وحشی در قلب لینچ. ایزابلا روسلینی وسعت کامل شخصیت پیچیده دوروتی را در بر می گیرد – آسیب پذیری و انحطاط او ، استیصال و اشتیاق او ، نفرت از فرانک و نیاز به او. این نقش بیشتر او را می طلبد که فراتر از برهنگی است. سرانجام ، دنیس هاپر وجود دارد ،

که در طول عمر خود در بازی با موجودات شرور ، هرگز به عنوان شوم و کاملاً شرورانه مانند فرانک ، یکی از وحشتناک ترین شرورانی که تا به حال به صفحه نقره ای لطف کرده ، نگفته است. هیچ چیز قابل جبران در مورد این مرد نیست. هاپر آن را می شناسد و تا آنجا که می تواند آن را در آغوش می گیرد.

تنها نشانه خوش بینی در انتهای Blue Velvet ظاهر می شود ، هنگامی که خورشید طلوع می کند ، آسمان آبی است ، یک روبین ظاهر می شود و همه چیز در جهان درست به نظر می رسد. بار دیگر روکش کمال به ما ارائه می شود. سپس متوجه می شویم که رابین در منقار خود سوسک دارد و متوجه می شویم که آن سوسک از کجا آمده است. فیلم دور کامل خود را طی کرده است. رویای آمریکایی زنده و سالم است ، اما پوسیدگی و فساد هنوز وجود دارد ، زیر تیغه های چمن پنهان شده و آماده ظهور است.

فیلم مخمل آبی

پایان مقاله نقد فیلم مخمل آبی

مجله نگاه 

بیشتر بخوانید:

بهترین فیلم های جان تراولتا | نکاتی از هانس زیمر برای امتیازدهی فیلم | فیلم ۲۰۰۱: ادیسه فضایی | نقد فیلم برخورد نزدیک از نوع سوم | نقد فیلم پسران پوستر | بهترین فیلم های دنزل واشنگتن | نقد فیلم روز هفتم | فیلم سنت ماد | نقد فیلم چشم چران | ۱۰ سریال برتر تاریخی و پربازدید |