نویسنده : سینمای گانگستری با آثار بزرگی چون پدرخوانده همیشه یکی از محبوب ترین ژانرهای تاریخ سینما بوده است. بعضی ها آنقدر در این ژانر خوب هستند که یک یاغی را به یک افسانه تبدیل می کنند.
چه این یاغی پدرخوانده باشد یا والتر وایت بزرگ! اما بر خلاف آن افراد مصمم، کسانی هستند که فکر می کنند قرار دادن چند گولاگ در یک فیلم، ساختن یک فیلم گانگستری است که یکی از آن ها Mobking نام دارد، اثری مضحک که می تواند فیلمی بسیار بد یا حتی کلاسیک باشد. همکلاسی ها اسم فیلم بد چیه؟
بلد نیستم مودب باشم و همزمان این فیلم رو نقد کنم! این فیلم خیلی سطحی، نفرت انگیز و خیلی مسخره است. فیلم Mobking کارگردان، فیلمنامه یا بازیگری ندارد. فیلم Mobking اصلا یک فیلم نیست، یعنی هر طور هم که به آن نگاه کنیم، نظر خیلی خوبی در مورد آن نخواهیم داشت.
نقد فیلم روزی روزگاری در هالیوود
فیلم Mobking
فیلم Mobking از صحنه زندان شروع می شود، در افتتاحیه فیلم شخصیت اصلی (با بازی Ciro Dapagio) یک نفر را می کشد و این عجیب است. شخصیت اصلی با کمک افسران سلول را خاموش می کند و مهاجم را می کشد، مثلا سوال من این است که چرا همه زندانیان با او همکاری می کنند؟
با تمام این اوصاف زمان و مکان قتل مقتول را می دانستیم و قبل از مرگش در دوربین مداربسته دیده بودیم که وارد صحنه جنایت می شود، بنابراین مثل یک کارآگاه حرفه ای و فوت شده موضوع را حل کردم! در واقع پایان دادن به این داستان به تجربه زیادی در فیلمنامه نویسی نیاز دارد، نویسنده برای افشای داستان باید به همه بایدها و نبایدها فکر کند و قضیه را به شیوه ای درست مدیریت کند نه با پاسخ های سطحی و احمقانه، به امید اینکه مخاطب نمی فهمد!
بنابراین، جدا از این فیلمنامه ضعیف (اگر بتوان آن را فیلمنامه نامید)، ما روی چند بازی واقعاً بد کار می کنیم! شخصیت اصلی یک بازیگر نیست، او یک بدنساز است و برخی از بازیگران سومی هم هستند که در فیلم فریاد می زنند (صاحب کازینو و پدرش، ایرلندی بادمن)، اما شروران تاج و تخت هستند.
نقش دختر مرد اصلی متفاوت است. وقتی اینقدر با احساس گریه می کرد من خیلی خندیدم. البته به نظرم باید بگم که در هر صورت آدم سختی نیستم ولی کار این دختره هر چقدر هم که بهش نگاه کنیم برای فضاها خیلی غیر عادیه.هر کدوم از دید دکارت. فهمیدنش غیرممکن است (بله، امیدوارم کارگردان آن شعار را نگفته باشد، سعی کن بفهمی، سعی کن بفهمی!)
فیلم زمان کوتاه و در عین حال طولانی دارد، البته درست است که این جمله شبیه صحبت های جواد ختانی است، اما چیزی که می خواهم بگویم این است که فیلم در ایجاد واقعیت های منحصر به فرد خود ناکام است.
و روشی منحصر به فرد نیم ساعت طول می کشد و همه چیز با نوعی سرعت روایت پیش می رود که تماشاگر را قادر به دنبال کردن فیلم نمی کند. یعنی ماجرا شروع شد، بعد از چند دقیقه قتلی رخ داد، بعد از چند دقیقه از زندان آزاد شد، بعد از چند دقیقه با خانواده ای جعلی مواجه شدیم و بعد از چند دقیقه دزد وارد خانه شد. بعد از چند دقیقه کشته شد و همه اینها.با چیزهایی که حتی وقت نکردم صدای فیلم را ویرایش کنم!
فیلم های مشترک برد پیت و لئوناردو دی کاپریو
فیلم Mobking
از تمام نقاط ضعف که بگذریم، به سراغ کارگردانی می رویم، فیلم در تدوین موسیقی متن بیس عجیبی داشت که به صحنه هایی گیر کرده بود که مربوط به فیلم نیست و زمانی که مثلاً اکشن در فیلم وجود داشت، کارگردان آنقدر آن را به طرز عجیبی برش داد که تماشاگران گیج شدند، ناگهان از فاصله نزدیک رفت و دوباره برگشت، در حالی که این تکنیک اصلاً جوابگوی فرم نبود.
در ابتدا کارگردان می خواست بدلکار را جایگزین بازیگر کند، اما مشکل اینجاست که صحنه چیزی برای بدلکار نداشت! یکی دیگر از ضعف های کارگردان عدم پخش تلویزیونی است. ترلنسلیشن به این معناست که اگر بخواهیم در فیلمنامه مان سفر کنیم، باید یک سکانس فرودگاهی هم بین خانه و مقصد داشته باشیم تا تصویر درستی در ذهن مخاطب ایجاد کنیم، اما در این فیلم ما داخل بودیم.
خانه بزرگ در شهر بودیم و ناگهان در قسمت بعدی در یک کلبه و دور از شهر! در خود ویلا فیلم داستان دیگری می‌افزاید، مردی چاق و منحرف قصد نفوذ به این خانواده را دارد و مثل همیشه پدر قهرمان جلوی او می‌ایستد و غیره. سوال من این است که چرا این بیچاره را اینقدر غیرانسانی شکنجه کردند و بعد قهرمانانه کشتند؟ چرا دختر با شنیدن صدای شکنجه مردی خندید؟ آیا او یک سادیست است؟
مطمئناً، او آنقدر بازیگر بدی است که اصلاً توانایی ایفای یک نقش سادیستی را ندارد، اما مشکل این است که فیلمنامه چقدر سطحی، پست و مبتذل است. مرد بیچاره چاق، اما به هر حال یک جنایتکار، با چند گلوله گوش هایش قطع می شود و در نهایت کشته می شود، و غیره. آیا این قرار است به من حس قهرمانی در تماشاگر بدهد یا اینکه باعث شود من را با یک نفر همذات پنداری کنم. قهرمان؟ این صحنه و خون ساختگی باعث شد که بقیه فیلم را یکجا ببینم.
نقد و بررسی فیلم فسیل | بهترین فیلم کمدی ایران؟
فیلم Mobking
در نهایت فیلم Mobking بسیار کسل کننده است که برای یک گانگستر ساخته شده است، اما دیالوگ های مناسبی در آن وجود ندارد. کارگردان این فیلم قبل از ساخت یک فیلم گانگستری باید حداقل چند فیلم گانگستری ببیند و سپس برای ساخت فیلم تلاش کند. فیلم Mobking نه فیلمنامه دارد، نه بازیگری، نه تدوین، نه صحنه های دروغین و همه بدون کارگردانی پشت کار. پس اگر این فیلم را دیدید عذرخواهی من را بپذیرید اما اگر ندیدید و از طرفی مثل من طرفدار ژانر مافیایی و گانگستری هستید. لطفا این فیلم را نبینید
