نویسنده : فیلم جدید و پر شور کریستوفر نولان کارگردان برجسته قرن بیست و یکم این روزها اکران شد.
کارگردانی که پیش از این با آثار معروف و درخشانی چون «شوالیه تاریکی»، «القاء» و «میان ستاره‌ای» محبوبیت بالایی در بین سینمادوستان به دست آورده است، به‌ویژه اینکه کریستوفر نولان همواره با عنصر «زمان» در سینما نوآوری می‌کند. فیلم های او داستانی قابل توجه را به نمایش می گذارد.
اما دو فیلم آخر این کارگردان معروف یعنی فیلم Dunkirk و The Tent به اندازه فیلم های قبلی او در بین طرفداران و سینمادوستان محبوب نبودند و حالا با وجود بازخوردهای مثبت اولیه از فیلم اوپنهایمر با بازی کایلین مورفی، طرفداران کیفیت فیلم را مشاهده می کنند. فیلم جدید کریستوفر نولان با چشمان خود آنها منتظر زندگی با آنها هستند
فیلم Dunkirk
در هر صورت به بهانه فیلم Dunkirk فیلم جدید «کریستوفر نولان» به عنوان یک فیلم پرمخاطب، نقدی کوتاه بر فیلم های ضعیف این کارگردان انجام داده ایم که می توانید این مطلب را در ادامه مطلب دنبال کنید.
کریستوفر نولان این بار در فیلم Dunkirk وارد ژانر جنگی شد و با سبک و عناصر فیلمسازی خود که همیشه بیشتر بر پایه مفهوم «زمان» است، گزارشی کوتاه از نبرد معروف دانکرک ارائه کرد. جنگ جهانی دوم روی پرده سینما پخش شد.
داستان فیلم Dunkirk نیز حول محور این رویداد بزرگ در تاریخ جنگ جهانی دوم – که برخی حتی آن را «معجزه دانکرک» نامیده‌اند – می‌چرخد که با مضامینی مشابه از گذشته کار می‌کند. تخلیه میلیون‌ها سرباز انگلیسی توسط کشتی‌ها و کشتی‌های باری اعزامی از انگلستان، زمانی که این سربازان در نزدیکی ارتش فرانسه در ساحل شهر دانکرک به اسارت درآمدند و همزمان، شعاع محاصره ارتش آلمان در حال کاهش بود.
حالا همانطور که قبلاً گفته شد، نولان ساختار زمانی فیلم را مدیریت می کند و آن را به سه قسمت فضایی/روایی تقسیم می کند که زمان خاص خود را دارند (یک هفته در ساحل، یک روز در دریا و یک ساعت در آسمان). با ایجاد یک راه حل موازی، این روایت از جنگ/تاریخ اینگونه بیرون می آید.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم هزارتوی پن | فیلم Pan’s Labyrinth
اما نکته اصلی این نوع روایت، گسستگی این سه خط روایی در اپیزودهای نازک و دراماتیک اثر است، به گونه ای که نمی توانند و عقیم هستند تا بستر تعلیقی را برای یک داستان واحد و کارکردشان فراهم کنند. در حال پیشرفت موازی است و البته فلاش بک های نولان بین سه خط این روایت برای افزایش هیجان لحظه به خصوص در سه قسمت آخر فیلم.
از سوی دیگر، کریستوفر نولان در آثار قبلی‌اش مانند «تلقین» و «ستاره‌ها» برای پیشبرد داستان‌هایش بر «تکنیک» و «واقعیت» در لایه‌ای سطحی اما جاه‌طلبانه تکیه می‌کند.
پیش از این، حالا در فیلم Dunkirk رویکردی را نشان داد که می‌توانست با داستان‌های موضوعی قبلی‌اش در تضاد باشد، این بار در «بیان بصری» برای نشان دادن «واقعیت» به او تردید کرد. دنیای سینما؛ در فیلمنامه کوتاه و مختصر، اما در اجرا و بیان بیشتر بصری و فعال تر، او سعی کرد به فیلمش تصویری واقع گرایانه و سینمایی بدهد و واقعیت اغلب خنثی جنگ را توجیه کند.
فیلم Dunkirk
ساختار اولیه کار و چند سکانس اول که با حداقل دیالوگ و تکیه بر داستان کار می کنند را می توانیم ببینیم (تصویر). حالا اگر چه می‌توان چنین زاویه‌ای را با ماهیت محیط فیلم پیوند داد، اما بسته به اینکه به کجا برویم، نبود بازیگران انسانی یا حتی ژانرهایی برای ساختن داستان بر روی شخصیت‌های فیلم خیلی سریع ثابت می‌شود. و محتوای نولان. باورهای نادرست و ضعف ها همچنین در این بینش جمعی و حذف انسانیت – و هویت آن – در تاریخ دیده می شود.
به عنوان مثال، ما شخصیت «تامی» را که محوری‌ترین بخش داستان است، در خط روایی ساحلی که او را احاطه کرده است، می‌بینیم، اما مانند شات فیلم ارتش و دیگر سربازان گمنام در فهرستش، اغلب واکنش نشان می‌دهد. به طور غریزی برای ایجاد یک رابطه انسانی خاص با یک پدیده در فیلم.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم با من حرف بزن | صحبت با مردها
طرف دیگر این شبهه، ارائه تصویر، دوربین و پرسپکتیوهای آن با استفاده از پرسپکتیوهای ظاهراً نمای نزدیک سربازان (که البته بیشتر آنها برای استفاده در سینماهای IMAX ساخته شده اند) یا نماهای POV (بیشتر در نظامی دیده می شود). هواپیما). قصد دارد مخاطب را در مرکز داستان و سختی‌های سربازان قرار دهد، اما مشکل کمبود شخصیت‌های انسانی و دغدغه‌های انسانی است و نتیجه آن نبود سرگرمی و درام دیدنی در فیلم است. فیلم سینما.
در واقع اگرچه این رویکرد از نظر ظاهری شبیه شخصیت‌ها است، اما فیلمنامه داستانی برای شخصیت‌ها نمی‌نویسد و وقایع و موانع جنگ را برای سربازان به‌ویژه شخصیت‌های محوری سه داستان به تصویر نمی‌کشد. تبدیل به مشکلات دراماتیک و مشکلات رسمی و بیولوژیکی شد.
فیلم Dunkirk
در نهایت می توان فیلم Dunkirk را اثری ناامیدکننده در کارنامه فیلمسازی کریستوفر نولان دانست. این به این دلیل است که اگرچه فیلمنامه به وضوح نسبت به آثار قبلی او پیچیدگی کمتری دارد، اما همچنان مهارت او را به جهات دیگری نشان می دهد. این بسیار شرم آور است که موسیقی کل فیلم را پوشش می دهد و داستانی برای حمایت از شخصیت ها و شخصیت های کهن الگویی ندارد.
در واقع، کل فیلم Dunkirk را می توان به بیانیه پایانی «چرچیل» پیوند داد که نولان نسبتاً لفاظی آن را به محتوای خام فیلم نسبت داد و تعمیم داد. یک مانیفست ملی که فقط پوشش نازکی از بازی های تکنیکی نولان را در اطراف او می بیند. از نظر تکنیک بسیار لاغر و سست و شبیه هیچ و از نظر شکل تقلبی.
