سبک موسیقی نیو ایج

سبک موسیقی نیو ایج : ژانر موسیقی که در معادل فارسی آن به عنوان عصر جدید شناخته می شود از چندین روند متناقض موسیقی محبوب در دهه 1960 و 1970 مبلادب ظهور کرد.

این در یک سطح از موسیقی الکترونیکی (که بعضی اوقات “موسیقی فضایی” نامیده می شود) در اواخر دهه 1960 میلادی سرچشمه گرفت.

موسیقی الکترونیکی که خود نوعی موسیقی نوپا بود ، توسط گروه هایی مثل Tangerine Dream مورد استقبال قرار گرفت و در موسیقی گروههای راک پیشرو مثل Pink Floyd و Yes گنجانده شد.

بیشتر بخوانید : فیلم بانی و کلاید

در سطح دیگری ، و اندکی پس از رواج موسیقی الکترونیکی ، موسیقی New Age به علت نارضایتی بعضی از نوازندگان از نفوذ فراگیر فناوری در موسیقی معاصر رشد کرد.

این نوازندگان سعی در بازگشت به روش های ساده ساخت موسیقی را داشتند و آغاز به نوشتن و ضبط قطعات آرام و بدون سر و صدا ، عمدتا برای گیتار آکوستیک و پیانو کردند.

به طور متناقضی ، این دو گرایش با هم ترکیب شده و موسیقی را به عنوان موسیقی عصر جدید شناخته می گردد .

علاوه بر این ، سبک توسط سبک های دیگر تاسیس مثل موسیقی جاز و کلاسیک و انواع مختلف موسیقی قومی ، به خصوص موسیقی سنتی سلتیک ، اطلاع داده می شد.

در نتیجه ریشه های گوناگون عصر جدید ، شنوندگان ، طرفداران و منتقدان همیشه در تعریف آن مشکل داشته اند و مدیران شرکت های ضبط نیز در برچسب گذاری و بازرگانی ضبط های نیو ایج با مشکلات مشابه روبرو بوده اند.

بیشتر بخوانید : نقد فیلم احضار ۳

با این وجود ، موسیقی نیو ایج در دو دهه پایانی قرن بیستم بسیار محبوب شد و بسیاری از برچسب های موفق ضبط شده فقط به انتشار موسیقی نیو ایج اختصاص یافتند.

موسیقی عصر جدید از هوشیاری مشترک بین آهنگسازان و ترانه سرایان تکامل یافت. اعتقاد آنان این بود که موسیقی باید به جای ناهماهنگی ، مبتنی بر هماهنگی و هارمونی باشد.