نویسنده : معرفی فیلم باشگاه مشت زنی
فیلم باشگاه مشت زنی یا Fight Club اثری کاملا آمریکایی به کارگردانی دیوید فینچر و با هنرنمایی برد پیت ، ادوارد نورتون و هلنا بونهام کارتر ساخته 1999 میباشد. فیلم باشگاه شمت زنی طبق رمانی به این اسم ساخته چاک پالانیوک در سال 1996 ساخته شده است. نورتون نقش راوی گمنامی را بازی می کند که از کار یقه سفید خود راضی نیست. او با فروشنده صابون تایلر دوردن (پیت) ” فیلم باشگاه مشت زنی ” تشکیل می دهد و درگیر رابطه ای با یک زن بی بضاعت ، مارلا سینگر (بونهام کارتر) می شود.
نقد فیلم باشگاه مشت زنی
” فیلم Fight Club ” صریح و شادترین فاشیست ترین فیلم ستاره بزرگ از زمان “آرزوی مرگ” است ، جشن خشونت که در آن قهرمانان برای خود مجوز نوشیدن ، سیگار کشیدن ، پیچیدن و ضرب و شتم یکدیگر را صادر میکنند.
بعضی اوقات ، برای تنوع ، خودشان را کتک می زنند. این یک پورنو ماچو است – فیلم جنسی هالیوود سالهاست که به سمت آن حرکت می کند ، در آن اروتیسم بین جنسیت با دعواهای رختکن همه جانبه جایگزین می شود. زنانی که یک عمر تمرین درمورد برخورد با پسران کوچک داشته اند ، به طور غریزی این مسئله را مشاهده می کنند. مردان ممکن است با هجوم تستوسترون پیاده شوند. این واقعیت که بسیار خوب ساخته شده و اولین اقدام عالی دارد قطعاً موضوع را کدر می کند.
ادوارد نورتون در فیلم باشگاه مشت زنی به عنوان یک تنها شهری افسرده در اینجا پر از عصبانیت بازی می کند. او دنیای خود را در گفتگوی هجو اجتماعی هجوآمیز توصیف می کند. زندگی و شغل او را دیوانه می کند.
او به عنوان وسیله ای برای کنار آمدن با درد خود ، جلسات 12 مرحله ای را جستجو می کند ، جایی که می تواند افراد خوش شانس تری را در آغوش بگیرد و در رنج آنها کاتارسیس پیدا کند. خالی از لطف نیست که اولین جلسه ای که وی در آن شرکت می کند مربوط به قربانیان سرطان بیضه پس از جراحی است ، زیرا فیلم باشگاه مشت زنی در مورد مردانی است که از دست دادن کوژون خود ترس دارند.
این صحنه های اولیه لحن حیله گرانه خوبی دارند. آنها توسط شخصیت نورتون به نوعی روایت می شوند که Nathanael West در Miss Lonelyhearts استفاده می کند. به دلایلی که بعداً روشن شد ، او فقط به عنوان راوی شناخته می شود.
جلسات به عنوان یک آرامبخش کار می کنند ، و زندگی او در هنگام بروز فاجعه بسیار ناچیز کنترل می شود: او در جلسات متوجه مارلا (هلنا بونهام کارتر) می شود. او مانند خودش “توریست” است – کسی به جز جلسات معتاد نیست. او آن را برای او خراب. او می داند که او یک جعلی است ، اما می خواهد باور کند که درد دیگران واقعی است.
در هواپیما ، او یک برخورد کلیدی دیگر دارد ، با تایلر دوردن (برد پیت) ، مردی که حضور او مه را می شکند. به نظر می رسد که او می تواند درست به روح راوی بیند و اندکی بعد ، وقتی آپارتمان بلند مرتبه راوی به گلوله آتشین تبدیل شد ، برای پناه دادن به تایلر متوسل می شود. او بیشتر از این می گیرد. او وارد طبقه همكف Fight Club می شود ، یك جامعه مخفی از مردانی كه برای یافتن آزادی و تحقق خود از طریق كوبیدن یكدیگر در ملاقات قرار می گیرند.
تقریباً در همین مرحله است که فیلم هوشمندانه و وحشیانه و شوخ طبعانه متوقف می شود و به برخی از وحشیانه ترین ، بی وقفه و خشونت های بی وقفه فیلمبرداری تبدیل می شود. اگرچه افراد معقول می دانند که اگر کسی را با دست بی مهری به اندازه کافی محکم بزنید ، در نهایت دچار شکستگی استخوان خواهید.
بچه های “Fight Club” مشت های فولادی دارند و یکدیگر را چکش می زنند در حالی که جلوه های صوتی بچه ها جهنم از مبل های Naugahyde با دست و پا زدن پینگ پنگ. بعداً فیلم روند دیگری به خود گرفت. به نظر می رسد بسیاری از فیلم های اخیر رضایتبخش نیستند مگر اینکه بتوانند صحنه های پایانی را اضافه کنند که واقعیت همه چیزهایی را که قبلاً بازتعریف کرده اند ، دوباره تعریف کند. آن را سندرم Keyser Soze بنامید.
این همه در مورد چیست؟ به گفته دوردن ، این مسئله در مورد رهایی خود از قید و بند زندگی مدرن است که مردان را زندانی و شیفته خود می کند. اعضای فیلم باشگاه مشت زنی با تمایل به دادن و دریافت درد و خطر مرگ ، آزادی پیدا می کنند. فیلم هایی مانند “Crash” (1997) ، باید مانند کارتون برای Durden بازی کنند. او یک شخصیت کاریزماتیک سایه دار است ، که می تواند یک لژیون از مردان را در شهرهای بزرگ الهام کند تا به زیرزمین های مخفی یک کلوپ مبارزه بروند و یکدیگر را لت و کوب کنند.
فیلم باشگاه مشت زنی
فقط به تدریج رئوس مطالب نهایی طرح جامع وی آشکار می شود. آیا تایلر دوردن در واقع رهبر مردانی با فلسفه مفید است؟ وی گفت: “فقط بعد از اینكه همه چیز را از دست دادیم ، دیگر در انجام هر كاری آزاد هستیم” ، و صدایی شبیه به مردی كه در راه قهوه خانه در مرزها بیش از نمایشگر نیچه را پا گرفت ، گرفت. به نظر من او هیچ واقعیت مفیدی ندارد.
او یک قلدر است، ورنر ارهارد به علاوه S & M ، یک اپراتور چرم بدون دکور. هیچ یک از اعضای Fight Club به دلیل عضویت قوی تر و آزادتر نمی شوند. آنها به فرقه گرایان رقت انگیز تبدیل می شوند. برای آنها پیراهن مشکی صادر کنید و آنها را به عنوان سر پوست ثبت نام کنید. اینکه آیا دوردن جنبه های پنهان روان مردانه را نشان می دهد سوالی است که فیلم از آن به عنوان روزنه ای استفاده می کند – اما نمی تواند از آن فرار کند ، زیرا “جنگ کلوپ” نه درباره پایان خود بلکه درباره کنش آن است.
البته ” فیلم باشگاه مشت زنی ” خودش از فلسفه دوردن حمایت نمی کند. حدس می زنم این یک هشدار علیه آن است. یکی از منتقدانی که من دوست دارم می گوید این “نکته ای گویا در مورد طبیعت وحشیانه انسان است و اینکه چه می تواند اتفاق بیفتد که اثرات بیهوشانه روزمره کاری باعث شود مردم کمی دیوانه شوند.”
من فکر می کنم این اثرات بی حس کننده فیلم هایی از این دست است که باعث می شود مردم کمی دیوانه شوند. اگرچه افراد پیشرفته می توانند فیلم را به عنوان استدلالی علیه رفتاری که نشان می دهد منطقی جلوه دهند ، اما حدس من این است که مخاطب این رفتار را دوست خواهد داشت اما استدلال را دوست نخواهد داشت.
مطمئناً آنها بلیط می خرند زیرا می توانند پیت و نورتون را ببینند که یکدیگر را می کوبند. افراد بیشتری این فیلم را ترک می کنند و درگیر می شوند تا اینکه در مورد فلسفه اخلاقی تایلر دوردن بحث کنند. تصاویر موجود در فیلم های اینچنینی بحث خود را دارند و بحث در برابر آنها روایت زیادی (یا روایت) را می طلبد.
لرد می داند بازیگران به اندازه کافی سخت کار می کنند. نورتون و پیت در این فیلم تقریباً همان رنج جسمی را متحمل شده اند که دمی مور در “GI Jane” متحمل شده است و هلنا بونهام کارتر یک جهنم دزد سیگار کشیده ایجاد می کند که احتمالاً خیلی عصبانی است زیرا هیچ یک از بچه ها فکر نمی کنند رابطه جنسی با او به اندازه شکستگی بینی سرگرم کننده است. وقتی بازیگران خوبی را در پروژه ای مانند این می بینید ، تعجب می کنید که آیا آنها به عنوان گزینه ای برای بازی درامد ثبت نام کرده اند.
فیلم باشگاه مشت زنی به کارگردانی دیوید فینچر و نویسندگی جیم اولز ساخته شده است که اقتباس از رمان چاک پالانیوک است. از بسیاری جهات ، این مانند فیلم “بازی” فینچر است ، که خشونت برای پسران نوجوان در هر سنی ایجاد شده است.
این فیلم همچنین در مورد یک فرآیند آزمایش بود که در آن یک مرد غرق در سرمایه داری (مایکل داگلاس) فرش زندگی خود را از زیر او بیرون کشیده و باید یاد بگیرد که برای بقا بجنگد. من “بازی” را بسیار بیشتر از “کلوپ جنگ” تحسین کردم زیرا این موضوع واقعاً در مورد مضمون آن بود ، در حالی که پیام در “کلوپ جنگ” مانند ضایعات خونریزی شده از محتوای بازخرید اجتماعی است که به طرف جمعیت زوزه کشیده پرتاب می شود.
فینچر کارگردان خوبی است (کارهای او شامل “Alien 3″ ، یکی از بهترین فیلم های بد که تا به حال دیده ام و ” فیلم Seven ” ، هیجان ترسناک و هوشمند) است. با “فیلم Fight Club ” به نظر می رسد که او نوعی آزمون برای خود قرار داده است – تا چه حد می تواند از سطح بالاتری برود؟ فیلم احشایی و سخت است ، دارای سطوح کنایه و تفسیر در بالا و پایین اکشن است.
اگر همه اینها در ردیف بررسی شده در اولین اقدام ادامه داشت ، ممکن بود به یک فیلم عالی تبدیل شود. اما اقدام دوم سرهم بندی و سوم ترفند است و هرچه فکر می کند پیام فینچر باشد ، این چیزی نیست که بیشتر مخاطبان دریافت می کنند. ” فیلم باشگاه مشت زنی ” یک سواری هیجان انگیز است که به عنوان فلسفه شناخته می شود – نوعی سواری که برخی از مردم به آن دزدکی می کنند و دیگران صبر نمی کنند تا دوباره سوار شوند.
نقد فیلم باشگاه مشت زنی به قلم راجر ایبرت
