نویسنده : نام انگلیسی: Benny’s Video
نام فارسی: فیلم ویدیوی بنی
ژانر: دلهره روانشناسی، درام
رده‌ی سنی: ۱۶+
امتیاز: ۳.۵ از ۴
مصطفی ملکی
بالاخره بهانه‌ای پیش آمد تا به دنیای «میشائیل هانکه» هم ورود کنیم. طی چند شب گذشته فیلم جدیدی از سینمای کره‌ی جنوبی با نام «خانواده‌ی معمولی» منتشر شد. بهتر آن دیدیم که قبل از ورود به اثر جدید به‌سراغ دومین فیلم بلند سینمایی آقای هانکه در سینمای اتریش با نام فیلم ویدیوی بنی برویم؛ روایتی که حتی اگر برای بار چندم به تماشای آن بنشینید باز هم دچار تنش ذهنی مزمن می‌شوید و شاید ماه‌ها زمان لازم باشد تا از شدت این تنش کم کنید.
در داستان فیلم ویدیوی بنی هانکه از اثر اول خود که گویی مانیفست عریان اجتماعی و روانی او محسوب می‌شده گام به دنیایی دیگر گذاشته که در آن نیز قرار است همراه یک خانواده شویم.
روایت با ذبح یک خوک در کشتارگاه آغاز می‌شود که گزاره‌ی اصلی روایت است. آقای هانکه در این تصویر که بنی آن را گرفته مادر و پدرش را نیز درون قاب می‌آورد. اما آقای هانکه صرفاً قرار نیست با نگاهی سانتیمانتال که «اگر حیوانات را اینگونه ذبح کنید، شما یک قاتل روانی هستید» مخاطب را وارد شش‌و‌بش‌های اخلاقی «گرتا تونبرگ»گونه کند.
آقای هانکه در این اثر به‌هیچ عنوان قصد ندارد مخاطب را درگیر تعریف علمی روان‌آزاری و تفاوت آن با جامعه‌ستیزی کند. او در قاب‌های سرد خود کاراکتری را می‌پروراند که لحظه‌به‌لحظه نمایان‌گر یک روان‌آزار با همه‌ی خصوصیات آن است. بنی نوجوانی است که برآشفته نمی‌شود و صرفاً از تعلیق متنفر است.
آنچه در این روایت شاهد هستیم تلاش یک نوجوان روان‌آزار و هیولایی کوچک برای لذت بردن بیشتر از رخدادی است که شاید تصادفی در برابر او قرار گرفته اما ادامه‌ی ماجرا هیجان موردنظر او را در بر ندارد و همین امر کل روایت را پیش روی ما قرار می‌دهد.
فیلم ویدیوی بنی شاید در طول پنج دقیقه مخاطب را از طریق ناله‌های یک دختر نوجوان با جنایتی هولناک از سوی یک روان‌آزار مواجه می‌کند، اما در فیلم ویدیوی بنی به‌مدت یک ساعت و چهل دقیقه او را وادار می‌کند لحظه‌به‌لحظه این اتفاق را در ذهن تصویر کند. به‌نوعی مخاطب در طول روایت از دیدن چهره‌ی بنی، مادر و پدرش آزار می‌بیند. آقای هانکه در سفر بنی و مادر به مصر برای آرام گرفتن اوضاع پرانتزی را برای مادر باز می‌کند.
مادر گویی علی‌رغم تمام تلاشی که برای حفظ مرزهای اخلاقی در ذهن خود می‌کند و سعی دارد از طریق گریه‌ها و اضطراب‌ها آن را نشان دهد، باز هم گویی با انفعالی جانبدارانه سعی دارد بنی را همین‌گونه به جامعه‌ی آینده تحویل دهد و هیچ ابایی از این هیولای کوچک و خندان ندارد.
