نویسنده : نام انگلیسی: A Feature Film About Life
نام فارسی: فیلم فیلمی بلند درباره‌ی زندگی
محصول: ۲۰۲۱ – لیتوانی، ایالات متحده
ژانر: درام
رده‌ی سنی: ۱۳+
امتیاز: ۳ از ۴
اردیبهشت
اروپای شرقی طی سال‌های اخیر توانسته فیلم‌های ارزنده‌ای را تولید کند. این بار هم کارگردانی جسور پس از ساخت چندین فیلم کوتاه قصد معرفی اولین فیلم بلند سینمایی خود را دارد. «دُویل شاروتیت»، نویسنده، بازیگر و کارگردان.
پس از کسب جوایزی بابت فیلم‌های کوتاه (I Know You (2009 و Not Luck Today (2011) این‌بار با درامی مستند‌گونه، در تلاش است هر آنچه طی این سال‌ها آموخته را با گامی مستحکم عرضه کند.
«دُویل» در حال گذراندن سفری تفریحی به همراه دو تن از دوستانش در پاریس است و به محض بازگشت از سفر، تماسی از طرف عموی خود مبنی بر خبر درگذشت پدرش دریافت می‌کند. حال او باید مراسم خاکسپاری آبرومندانه‌ای را برگزار کند. در این راه دوست صمیمی خانوادگی آنها، تاداس.
در کنار مادرش وی را همراهی می‌کنند. سنت‌های رایج در مراسم تدفین خوشایند دویل نیست و او ترجیح می‌دهد به سبک خود بزرگداشت پدر را ترتیب دهد. اتخاذ تصمیمی سخت برای سوزاندن یا دفن پدر از جمله چالش‌هایی است که با توجه به کاتولیک بودن خانواده باید از سر بگذراند.
خط داستانی زمان حال و گزیده‌ای از فیلم‌های ویدئویی که سال‌های ۹۱ تا ۹۶ را شامل می‌شود، خاطرات کودکی دویل با پدرش را آشکار می‌سازد. پدری که ما او را از طریق نوارهای ویدئویی می‌شناسیم.
خانم شاروتیت با نگاه به گذشته‌ی خود داستانی ساده به کمک شخصیت‌ها، نقش‌آفرینی بازیگران و میزانسن را ارائه می‌دهد که باید گفت جای چنین روایت‌هایی در فیلم‌های امروزی خالی‌ست. به قدری تعادل بین اجزای نامبرده برقرار است که مخاطب را نما‌به‌نما با خود همراه می‌کند و احساسات ایشان را بر می‌انگیزاند.
خلق موقعیت‌های عجیب که در سکانس‌های گشت‌و‌گذار در سالن‌های تشریفات مجالس و صحبت پیرامون قیمت‌ها، که اساساً سود بردن از موقعیت پیش‌آمده از خانواده‌ی تازه‌درگذشته است، نمونه‌های بارزی‌ست که نمی‌توان مرز بین کمدی سیاه و درام تلخ را به‌راحتی از هم تشخیص داد.
فیلمی بر مبنای زندگی که تجربه‌ی شخصی کارگردان را نمایش می‌دهد. نوارهای VHSای که پدر از دوران کودکی دویل گرفته و لحظه‌لحظه‌ی زندگی پیش از جدایی را ثبت کرده، گویی شاهد و ناظری‌ست بر آنچه که در سال‌های قبل خانواده سپری کرده است. مرور این نوارها اکنون راهی‌ست برای مقابله با تشریفات پیش‌روی دویل و از سوی دیگر وداع‌اش با پدر.
فیلم فیلمی بلند درباره‌ی زندگی شاید یادآور اثر ارزنده‌‌ی «شارلوت ولز»، فیلم پس از آفتاب باشد که ما شاهد ناپدید شدن پدر و جست‌وجو برای مهر و محبت مجازی دختر بودیم. در فیلم فیلمی بلند درباره‌ی زندگی نیز، فقدانی که دختر را درگیر خود می‌کند، مهم‌ترین المان داستانی است. خط داستانی جذابی که با کمک نوارهای ویدئویی.
ماهرانه تدوین شده و همدردی بینندگان را در جای‌جای خود به‌دنبال دارد. کاراکتر دویل توسط «آنه میسیونایته» بازی و آفریده شد. بازیگر فوق‌العاده‌ای که ب حرکات چهره‌اش غیر قابل باور می‌نمود که طغیانی پنهانی را بر علیه سنت و عرف رایج به راه بیندازد.
او محرومیتی که با مرگ پدر گریبان‌گیرش شد را با استفاده از نگاه‌ها و چهره‌اش به بیننده القا کرد. حسرت به‌جا مانده از عدم پاسخ به تماس پدر از سکانس‌های تلخ فیلم فیلمی بلند درباره‌ی زندگی است که بازی وی را بی‌نقص جلوه می‌کند.
فلش‌بک‌هایی که با قدم زدن در خانه‌ی پدری و ملاقات با اقوام و دوستان زده می‌شود دویل را بر آن می‌دارد که به بهترین نحو ممکن و شایسته مراسم یادبود را برپا کند. مخاطب در تمام صحنه‌ها حضور خود را مهر تایید می‌زند و از قضاوت دویل حذر می‌کند.
وجود مادری که دویل نمی‌خواهد شبیه او باشد و سبک زندگی خانوادگی ناکارآمدش را دنبال کند و ترس از پیر شدن و دشواری درک دلبستگی سالمندان به آیین‌ها از مضامینی‌ست که کارگردان در نظر داشته مخاطب به آنها توجه کند.
تغییر ناگهانی وضعیت موجود و مرگ نابهنگام پدر، مثل طوفانی مخرب زندگی دویل را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و او با شیوه‌ی خود از آن می‌گذرد. او ترجیح می‌دهد سوگواری را به بعد از برگزاری مراسم موکول کند و همّ و غم خود را برای برپایی آن بگذارد.
استفاده‌ی هوشمندانه از برش‌های نوار ویدئویی و سکانس‌های فیلمبرداری شده جدید از ویژگی‌های فیلم است که تدوین فیلم فیلمی بلند درباره‌ی زندگی را استادانه به نمایش می‌گذارد. تبحر انتخاب در قطعات موسیقایی متناسب با وقایع را می‌توان در تحصیل شاروتیت در آکادمی تئاتر و موسیقی دانست.
او در کنار بازی‌های درخشان بازیگرانش که حتی نیازی به دیالوگ‌های گزاف ندارد، توانسته فیلم فیلمی بلند درباره‌ی زندگی را سرشار از احساس، دست‌یافتنی و ملموس برای بینندگان کند و لذتی وافر را حاصل شود.
