نویسنده : - از اورانوس تا اریس: درون کشفیات کلیدی منظومه شمسی :
برای قرن ها ، دانشمندان به یک سیستم ژئوسنتریک اعتقاد داشتند – سیستمی که در آن زمین مرکز جهان بود. با این حال ، چندین جهش بزرگ در اکتشافات علمی برای توسعه درک مدرن ما از منظومه شمسی ایجاد شده است.
گاهشماری مختصر کشف منظومه شمسی
دانشمندان و ستاره شناسان قرن ها صرف تحقیق و تجزیه و تحلیل علمی دقیق برای درک منظومه شمسی ما کرده اند. در اینجا برخی از اکتشافات مهم که به دانش مدرن منظومه شمسی ما کمک کرده است ، آمده است:
حدود 400 سال قبل از میلاد – ستاره شناسان یونانی پنج سیاره را شناسایی کردند. در یونان باستان ، ستاره شناسان اجرام آسمانی را مشاهده کردند که برخلاف ستارگان ، در آسمان شب حرکت می کردند. یونانیان باستان این اجسام را “سیاره” ، به معنی “سرگردان” نامگذاری کردند. آنها توانستند پنج سیاره را با چشم غیر مسلح شناسایی کنند: عطارد ، ناهید ، مریخ ، مشتری و زحل.
1543 – کوپرنیک مدل هلیوسنتریک را پیشنهاد کرد. آریستارخوس ستاره شناس یونانی از ساموس اولین فردی بود که پیشنهاد کرد زمین به دور خورشید می چرخد. قرن ها بعد ، ستاره شناسی به نام نیکلاس کوپرنیک نظریه خود را تأیید کرد و پیشنهاد کرد که خورشید یک نقطه ثابت است که زمین و سایر سیارات در اطراف آن می چرخند.
در حالی که کوپرنیک تصور می کرد که این مدارها دایره های کاملی هستند ، چند دهه بعد ، دانشمندی به نام یوهانس کپلر نظریه داد که این مدارها بیشتر بیضوی هستند تا مدور. مدل هلیوسنتریک (که سیارات به دور خورشید می گردند) در این بازه زمانی مورد بحث و جدل قرار گرفت. گالیله گالیله به دلیل حمایت از هلیوسنتریسم محاکمه و به حبس خانگی محکوم شد.
1669 – نیوتن قوانین گرانش را نظریه پردازی کرد. تا اواسط دهه 1600 ، اخترشناسان در تلاش بودند تا دریابند که چرا سیارات به دور خورشید می گردند یا قوانینی که هنگام انجام آن عمل می کردند. در سال 1669 ، سر اسحاق نیوتن معادله ریاضی را کشف کرد که می تواند نحوه حرکت سیارات را به طور دقیق ترسیم کند.
1781 – هرشل اورانوس را کشف کرد. در سال 1781 ، منجمی به نام ویلیام هرشل از طریق تلسکوپ آنچه را که دنباله دار جدید می دانست کشف کرد. اما پس از مشاهده مدار دنباله دار ، هرشل متوجه شد که این یک سیاره جدید است که بعداً اورانوس نامیده شد. این اولین سیاره کشف شده در منظومه شمسی از زمان های قدیم بود ، زیرا هر سیاره دیگری با چشم غیر مسلح قابل مشاهده بود.
1801 – پیازی کمربند سیارک ها را کشف کرد. جوزپه پیاتزی ، ستاره شناس ، جسمی بین مریخ و مشتری کشف کرد که به عنوان سیاره جدیدی به نام سرس اعلام کرد. با این حال ، با بررسی های بعدی ، اخترشناسان هزاران شیء مشابه دیگر را در مجاورت سرس کشف کردند که منجر به طبقه بندی کمربند سیارک ها بین سیارات داخلی و سیارات بیرونی شد.
1846 – گال نپتون را کشف کرد. کشف نپتون ، آخرین سیاره شناخته شده در منظومه شمسی ، یک لحظه تاریخی بود که بسیاری از یافته های قبلی جامعه نجوم را به خود اختصاص داد.
پس از کشف اورانوس توسط ویلیام هرشل ، دانشمندی به نام الکسیس بووارد مسیر اورانوس را ترسیم کرد و متوجه شد که چیزی کاملاً درست نیست – مدار آن از قوانین جاذبه نیوتن پیروی نمی کند. او به جای کنار گذاشتن قوانین نیوتن ، تصور کرد که چیزی در فضا وجود دارد که بر مدار اورانوس تداخل ایجاد می کند. دو ستاره شناس ،
جان کوچ آدامز و اوربن لو ویریر ، شروع به جمع آوری اعداد کردند و یافته ها را با آنچه که معتقد بودند محل دقیق تداخل جرم آسمانی است منتشر کردند. یوهان گوتفرید گال ، ستاره شناس رصدخانه ، از طریق تلسکوپ بزرگ خود به آسمان شب نگاه کرد – و اولین فردی بود که سیاره جدید ، نپتون را مشاهده کرد و تعداد کل سیارات منظومه شمسی را به 8 رساند.
1930 – تامبا پلوتو را کشف کرد. پرسیوال لاول ، ستاره شناس متوجه ناهماهنگی های جزئی در مدارهای اورانوس و نپتون شد و تصور کرد که سیاره دیگری (که او آن را “سیاره X” نامیده است) در آنجا وجود دارد. این امر منجر به کشف پلوتو در سال 1930 توسط ستاره شناس کلاید تامباگ شد. پلوتو بعداً توسط اتحادیه بین المللی نجوم (IAU) در سال 2006 به عنوان یک سیاره کوتوله طبقه بندی شد ، و نه یک سیاره واقعی در منظومه شمسی.
1971 – تأیید سیاهچاله ها در دهه 1960 ، ستاره شناسان شکل جدیدی از تحقیقات را به نام نجوم اشعه ایکس آغاز کردند. محققان موشک ها و ماهواره های مجهز به فناوری اشعه ایکس را به خارج از جو زمین ارسال می کنند تا منابع اشعه ایکس در جهان مجاور را شناسایی کنند. محققان چندین منبع پرتوی اشعه ایکس را کشف کردند که هیچ گونه نور نوری نمی دادند. در سال 1971 ، آنها اولین سیاه چاله را شناسایی کردند که وجود آنها را تأیید کرد.
1992 – جویت و لو کمربند کوئیپر را کشف کردند. در اوایل دهه 1990 ، ستاره شناسان دیوید جیویت و جین لو در حال انجام یک مطالعه جدید روی اجسام فراتر از نپتون بودند که جمعیت زیادی از اجسام دور (شبیه کمربند سیارک ها) را کشف کردند. آنها نام این میدان از سیارک های یخی را “کمربند کوئیپر” گذاشتند.
2002 – کشف اریس. در سال 2002 ، گروهی از دانشمندان به سرپرستی مایک براون شیء بزرگی را در مدار خورشید در امتداد یک مسیر بیضوی کشف کردند که در بیشتر موارد بسیار بیشتر از نپتون یا پلوتون امتداد داشت. تحقیقات بیشتر نشان داد که جرم کمی بزرگتر از پلوتون است که حجم کمی بیشتر دارد. این جرم بزرگ رسماً به عنوان یک سیاره کوتوله طبقه بندی شد و در نهایت اریس نامگذاری شد.
2008 – کشف آب در ماه. در طول یک سفر ماه ، فضاپیمای Chandrayaan-1 هند یک کاوشگر را مستقر کرد که بر دهانه شکلتون ماه تأثیر گذاشت و بقایای زیرسطحی را رها کرد. تیم تحقیقاتی این بقایا را تجزیه و تحلیل کردند و اولین شواهد مستقیم آب را در قطب های سرد و سایه دار سطح ماه کشف کردند.
2011 – امکان وجود آب در مریخ. در سال 2011 ، دانشمندان ناسا آنچه را که به نظر می رسید آب باعث ایجاد مسیرهای تاریک در برخی تپه ها در ماه های گرمتر مریخ می شود مشاهده کردند و این نشان داد که سایر سیارات منظومه شمسی ما ممکن است آب داشته باشند.
2020 – کشف آب در سطح نور خورشید ماه در سال 2020 ، محققان ناسا دریافتند که آب ماه بسیار بیشتر از آن چیزی است که تصور می شد. در حالی که محققان قبلی فقط شواهدی از وجود آب در دهانه های سرد و سایه دار ماه پیدا کردند ، ناسا شواهدی از آب حتی در مناطق آفتابی پیدا کرد که نشان می دهد ممکن است آب در بیشتر سطح ماه توزیع شود.
پایان مقاله از اورانوس تا اریس: درون کشفیات کلیدی منظومه شمسی
مجله نگاه
بیشتر بخوانید:
نقد فیلم طعم گیلاس | بهترین فیلم های اورسن ولز | مکتب نیهیلیسم | نقد فیلم Jolt : بازگشت شوک آور کیت بکینسیل به ژانر اکشن | اموزش ایجاد سایه برای وکتور در ایلاستریتور | بهترین فیلم های ران هاوارد | نقد فیلم جدایی نادر از سیمین | نقد فیلم مسافر قاچاق | نقد فیلم جاده یخی | ۱۰ فیلم برتر قهرمان محور |
