نقد و بررسی کامل کاپیتان آمریکا جنگ داخلی 2016

مقدمه: چرا هنوز درباره کاپیتان آمریکا جنگ داخلی حرف می‌زنیم؟

سلام رفقا! سال ۱۴۰۴ شده و هنوز وقتی حرف از بهترین فیلم دنیای سینمایی مارول می‌شه، اسم کاپیتان آمریکا جنگ داخلی سریع میاد بالا. نه اون موقع که اومد (۲۰۱۶) و نه الان که فاز پنج و شش مارول حسابی پراکنده شده، هیچ فیلمی نتونسته اون حس واقعی «جنگ بین دوست‌ها» رو این‌قدر عمیق و دردناک نشون بده. من خودم حداقل ۱۲-۱۳ بار این فیلم رو دیدم و هر بار یه چیز جدید توش پیدا می‌کنم. امروز می‌خوام یه سری نکته حسابی و باحال بنویسم که هم حالشو ببریم.

معرفی فیلم کاپیتان آمریکا: جنگ داخلی (Captain America: Civil War – 2016)

کاپیتان آمریکا جنگ داخلی سیزدهمین فیلم دنیای سینمایی مارول و سومین قسمت از سه‌گانه‌ی اختصاصی کاپیتان آمریکاست. کارگردانی برادران روسو، نویسندگی کریستوفر مارکوس و استیون مک‌فیلی. داستان از اونجایی شروع می‌شه که بعد از اتفاقات «انتقام‌جویان: عصر اولتران»، دولت‌ها دیگه نمی‌خوان انتقام‌جوها بدون نظارت کار کنن. توافق‌نامه سوکوویا میاد وسط و تیم دو شقه می‌شه: یه طرف استیو راجرز (کاپیتان) که می‌گه «ما نباید زیر نظر دولت باشیم»، طرف دیگه تونی استارک (آیرون من) که عذاب وجدان داره و می‌گه «باید یه حد و مرزی باشه». وسط این دعوا، یه شخصیت مرموز به اسم زیمو (هلموت زیمو) میاد و همه‌چیز رو به هم می‌ریزه.

بخش اول – داستان و فیلمنامه: جنگ واقعی بین قهرمان‌ها

بزرگ‌ترین نقطه قوت کاپیتان آمریکا جنگ داخلی اینه که واقعاً احساس می‌کنی دو تا دوست قدیمی دارن با هم می‌جنگن، نه اینکه دو تا ابرقهرمان دارن ادای دشمنا رو درمی‌آرن. دیالوگ‌ها فوق‌العاده طبیعی نوشته شدن. مثلاً اون سکانس آخر که تونی می‌فهمه باکی والدینش رو کشته و استیو چیزی نمی‌گه… قلب آدم می‌ریزه. یا اون لحظه‌ای که استیو سپرش رو می‌ندازه زمین و می‌ره… هنوز مو به تنم سیخ می‌شه.

فیلمنامه خیلی هوشمندانه همه شخصیت‌ها رو توجیه‌پذیر نشون می‌ده. حتی زیمو که ظاهراً ویلنه، وقتی backstoryش رو می‌فهمی دلت براش می‌سوزه. این دقیقاً همون چیزیه که بعداً تو «جنگ ابدیت» و «پایان بازی» کم داشتیم؛ یه ویلن با منطق قابل درک.

بخش دوم – کارگردانی و سبک بصری: برادران روسو چطور معادلات رو عوض کردن

قبل از کاپیتان آمریکا جنگ داخلی، فیلم‌های مارول اکشن‌های شلوغ ولی بی‌هدف داشتن. روسوها اومدن و همه‌چیز رو تغییر دادن. سکانس فرودگاه هنوز بهترین سکانس مبارزه گروهی تاریخ ابرقهرمانیه. دوربین همیشه روی شخصیت‌هاست، نه روی انفجار. حس می‌کنی واقعاً دارن همدیگه رو می‌زنن، نه اینکه فقط ژست می‌گیرن.

استفاده از لنزهای بلند و شات‌های طولانی تو دعوای آخر، حس خفگی و تنگی فضا رو عالی منتقل می‌کنه. انگار دو تا برادر دارن تو یه اتاق تنگ دعوا می‌کنن.

بخش سوم – بازیگری: نبرد کریس اوانز و رابرت داونی جونیور

کریس اوانز تو کاپیتان آمریکا جنگ داخلی بهترین بازی کل کارنامه‌ش رو ارائه داد. اون لحظه‌ای که چشماش پر اشک می‌شه ولی محکمه… وای. رابرت داونی جونیور هم دیگه نیازی به تعریف نداره، ولی اینجا تونی استارکش خیلی شکننده‌تر و عصبی‌تر از همیشه‌ست. چادویک بوزمن تو اولین حضورش به‌عنوان پلنگ سیاه همه رو گرفت. تام هالند هم اسپایدرمنش دقیقاً همون چیزی بود که می‌خواستیم: جوون، شوخ و کمی ترسو.

سباستین استن (باکی) و دنیل برول (زیمو) هم فوق‌العاده بودن. واقعاً همه تو بهترین فرم خودشون بودن.

بخش چهارم – موسیقی، اکشن و تأثیر فرهنگی

موسیقی هنری جکمن تو کاپیتان آمریکا جنگ داخلی یه سر و گردن از بقیه فیلم‌های مارول بالاتره. تم جدید کاپیتان (اون نت‌های پیانو غمگین) و تم تونی (اون صدای گیتار الکتریک خشن) هنوز تو گوشمه. سکانس تعقیب و گریز پلنگ سیاه تو تونل، بهترین استفاده از موسیقی تو کل MCU حساب می‌شه.

از نظر فرهنگی هم این فیلم یه نقطه عطف بود. بعد از این فیلم دیگه هیچ‌کس به انتقام‌جویان به‌عنوان یه تیم یکدست نگاه نکرد. حتی تو دنیای واقعی، وقتی بحث نظارت دولت روی اطلاعات و حریم خصوصی داغ بود، خیلی‌ها این فیلم رو مثال می‌زدن.

نقد کوتاه یک پاراگرافی

کاپیتان آمریکا جنگ داخلی نه فقط بهترین فیلم سه‌گانه کاپیتان و نه فقط بهترین فیلم انتقام‌جویانه، بلکه بهترین فیلم کل دنیای سینمایی مارول تا امروز باقی مونده. فیلمنامه‌ای که همه رو توجیه‌پذیر نشون می‌ده، کارگردانی بی‌نقص برادران روسو، بازی‌های درخشان کریس اوانز و رابرت داونی جونیور و سکانس فرودگاه که هنوز بعد از ۹ سال نفس‌گیره. ۱۰ از ۱۰.

لیست بازیگران اصلی کاپیتان آمریکا جنگ داخلی

• کریس ایوانز – Chris Evans (کاپیتان آمریکا / استیو راجرز)
• رابرت داونی جونیور – Robert Downey Jr. (مرد آهنی / تونی استارک)
• اسکارلت جوهانسون – Scarlett Johansson (بلک ویدو / ناتاشا رومانوف)
• سباستین استن – Sebastian Stan (وینتر سولجر / باکی بارنز)
• آنتونی مکی – Anthony Mackie (فالکون / سم ویلسون)
• دان چیدل – Don Cheadle (وار ماشین / جیمز رودز)
• جرمی رنر – Jeremy Renner (هاوک‌آی / کلینت بارتون)
• چادویک بوزمن – Chadwick Boseman (پلنگ سیاه / تی‌چالا)
• پل راد – Paul Rudd (انت-من / اسکات لنگ)
• الیزابت اولسن – Elizabeth Olsen (اسکارلت ویچ / واندا ماکسیموف)
• تام هالند – Tom Holland (اسپایدرمن / پیتر پارکر)
• دنیل برول – Daniel Brühl (بارون زیمو)
• ویلیام هرت – William Hurt (ژنرال راس)
• مارتین فریمن – Martin Freeman (اورت راس)

جمع‌بندی نهایی

بعد از این همه سال، کاپیتان آمریکا جنگ داخلی هنوز اوج دنیای سینمایی ماروله. نه «اندگیم» تونست اون عمق احساسی رو تکرار کنه، نه هیچ فیلم دیگه‌ای تونسته اون تعادل بین اکشن، درام و طنز رو برقرار کنه. اگه هنوز ندیدی (که بعید می‌دونم!) همین الان برو ببین. اگه دیدی، دوباره ببین و بیای زیر همین پست برام بنویس کدوم سکانسش بیشتر بهت چسبید؟ فرودگاه؟ دعوای آخر؟ یا اون لحظه‌ای که تونی می‌گه «He’s my friend» و استیو می‌گه «So was I»؟ منتظر نظراتتونم!