نویسنده : نام انگلیسی: Hi-Five
نام فارسی: فیلم های-فایو
محصول: ۲۰۲۵ – کره‌ی جنوبی
ژانر: کمدی، فانتزی، اکشن
رده‌ی سنی: ۱۳+
امتیاز: ۱.۵ از ۴
مصطفی ملکی
«کانگ هیونگ-چئول» از همان سال ۲۰۰۸ نشان داد که تصمیم گرفته در ژانر کمدی و تلفیق ژانری وابسته به آن مسیر سینمایی خود را پیش بگیرد.
آنچه آثار او در خود داشتند چینش خوب ستاره‌های بازیگری کره برای ایحاد تجربه‌ای مفرح در نظر مخاطب بود. حال او بار دیگر در سال ۲۰۲۵ بخشی از این ستارگان را گرد هم آورده و قرار است مخاطب را با کمدی دیگری مواجه کند.
زمانی که موقعیت‌های کمدی فیلم های-فایو را در ذهن مرور می‌کنیم با خلاقیتی از سوی کارگردان مواجه نیستیم. آقای کانگ صرفاً تیپهای از قبل آماده و کلیشه‌های درون رابطه‌های بینافردی را درون کاراکترها خود جای داده است. به‌طور مثال پدر تیپیکال کره‌ای در کمدی‌ها.
زن مجرد میانسال، دختر نوجوان منزوی، شرور بدون خط قرمز، پسر جوان و مجرد به‌دنبال جذابیت و رفاه را درون تمام این کاراکترها شاهد هستیم. اما کارگردان از این تیپهای شخصیتی و کلیشه‌های رفتاری‌اشان در استانداردی قابل قبول بهره می‌برد.
این نکته را بار دیگر باید تکرار کنیم که تیپ شخصیتی به‌خودی‌خود اشکال محسوب نمی‌شود. اما به‌همان میزانی که اشکال شخصیت‌پردازی نیست، حسن هم محسوب نمی‌شود. به‌نوعی باید گفت درون این دام نیفتادن به خلاقیت فیلمساز بستگی دارد و بس. آقای کانگ در فیلم های-فایو سعی دارد بیشتر روی خلاقیت داستانی خود مانور دهد تا دور کردن شخصیت‌ها از تیپ‌ها.
اما در باب داستان هم باید گفت خلاقیت کارگردان تا جایی باعث شگفتی مخاطب این سینما می‌شود و از نقطه‌ای به بعد گویی کارگردان در هزارتوی روایی جذاب خود گم می‌شود و بدترین و عجولانه‌ترین انتخاب‌ها را بین مسیرهای پیش رو دارد.
داستان او با اهدای عضو از سوی مردی آغاز می‌شود که تتوی عجیبی رو دستان خود دارد. اعضای او به شش انسان در گوشه‌و‌کنار شهر اهدا می‌شوند و همین باعث شکل‌گرفتن افرادی با قدرت‌های ماورایی در این‌سو و آن‌سو می‌شود.
افتتاحیه‌ی فیلم های-فایو به‌گونه‌ای دارای ضربآهنگ بالاست که گویی کارگردان پس از آن قصد دارد از این دنیای پر رمز و راز کنستانتینی پرده بردارد. اما این اتفاق نمی‌افتد و صرفاً با داستانی مواجه هستیم که گویی نقطه‌ی صفر یک فرنچایز است.
اما آیا واقعاً این فرنچایز رخ خواهد داد؟ آنچه در تیتراژ پایانی می‌بینیم جز این است. اما کارگردان فرم بصری روایت فیلم های-فایو را تبدیل به انبوهی از فست‌موشن‌های بالیوودپسند کرده است که عملاً فرم بصری را نابود می‌کنند.
در ساختار سینمای کره‌ی جنوبی آن‌قدر قدرت بصری وجود دارد که کارگردانی باتجربه همچون آقای کانگ اسیر این پسرفت‌ها نشود. حتی جلوه‌های ویژه‌ی استاندارد و قابل قبول کارگردان نیز تحت‌تأثیر فست‌موشن‌های مضحک قرار گرفته است.
در پایان باید گفت که اثر آقای کانگ ترکیبی از ضعف‌های ساختاری‌ست که فقط با اعتماد به مخاطب به کمدی-اکشن‌های کره‌ای می‌تواند مخاطب را به خود مشغول دارد.
در این اثر اگر انتخاب‌های خلاقانه‌ای از سوی کارگردان صورت می‌گرفت اثری همچون «شغل پرخطر» را به ذهن مخاطب می‌آورد. اما این اتفاق رخ نمی‌دهد. باید دید آیا این فیلم های-فایو شلخته از طریق ادامه‌ای احتمالی می‌تواند خود را بازیابی کند؟ پلات داستان فیلم های-فایو چنین پتانسیلی را دارد و صرفاً کمی خلاقیت بصری می‌طلبد.
