معرفی و نقد سریال فلش

فصل‌های اول تا سوم: شروع قدرتمند

فصل اول سریال فلش مثل یه انفجار شروع شد. داستان معرفی بری آلن و تبدیل شدنش به فلش، همراه با رمز و راز قتل مادرش، حسابی مخاطب رو میخکوب کرد. ضدقهرمان اصلی فصل اول، یعنی هریسون ولز/ابارد ثاون، یکی از بهترین ویلن‌های کل سریال بود. ترکیب جلوه‌های ویژه، داستان‌سرایی جذاب و روابط دوست‌داشتنی بین شخصیت‌ها (مثل دوستی بری و سیسکو) باعث شد فصل اول امتیاز بالایی از منتقدها بگیره.

فصل دوم با معرفی زوم، یه ویلن سریع دیگه، و مفهوم مولتی‌ورس (جهان‌های موازی) هیجان رو چند برابر کرد. اینجا بود که سریال فلش نشون داد می‌تونه از کلیشه‌های ابرقهرمانی فاصله بگیره و داستان‌های عمیق‌تری تعریف کنه.

فصل سوم اما یه کم بحث‌برانگیز شد. داستان ساویتار و تلاش بری برای نجات آیریس حسابی احساساتی بود، ولی بعضی از طرفدارا معتقد بودن که سریال داره بیش از حد روی درام عاشقانه تمرکز می‌کنه. با این حال، کراس‌اوورهای اروورس (مثل رویداد “تهاجم!”) و معرفی شخصیت‌های جدید مثل کید فلش، این فصل رو همچنان تماشایی نگه داشت. به نظر من، این سه فصل مثل یه سه‌گانه قدرتمند عمل کردن که پایه‌های محکمی برای سریال فلش ساختن.

فصل‌های چهارم تا ششم: فراز و نشیب

فصل چهارم سریال فلش سعی کرد بعد از فضای تاریک فصل سوم، یه کم طنز و روشنایی به داستان اضافه کنه. ضدقهرمان این فصل، دیوایزر (متفکر)، یه تغییر جالب نسبت به ویلن‌های سریع قبلی بود. داستان‌های خانوادگی، مثل رابطه بری و آیریس به‌عنوان یه زوج تازه‌ازدواج‌کرده، حس گرمی به سریال داد.

اما بعضی از اپیزودهای پرکننده (Filler) باعث شد حس کنیم سریال گاهی از ریتم می‌افته. فصل پنجم با معرفی نورا، دختر بری و آیریس از آینده، و ویلن سیکادا، یه فضای تازه به سریال آورد، ولی باز هم انتقادهایی به خاطر کش دادن داستان‌ها مطرح شد.

فصل ششم، با رویداد بزرگ “بحران در زمین‌های بی‌نهایت”، یکی از جاه‌طلبانه‌ترین فصل‌های سریال فلش بود. این کراس‌اوور کل اروورس رو تکان داد و دنیای سریال رو برای همیشه تغییر داد.

ویلن‌هایی مثل بلادوورک و معرفی خط داستانی میرور مونارک هم جذاب بودن، ولی متأسفانه همه‌گیری کرونا باعث شد تولید این فصل نصفه‌نیمه بمونه و پایان‌بندی‌اش یه کم عجله‌ای به نظر بیاد. در کل، این سه فصل نشون دادن که سریال فلش هنوز می‌تونه غافلگیرکننده باشه، حتی اگه گاهی از اوجش فاصله بگیره.

فصل‌های هفتم تا نهم: چالش‌های جدید

فصل هفتم سریال فلش با یه شروع عجیب همراه بود. به خاطر تأخیرهای ناشی از کرونا، سریال سعی کرد با معرفی نیروهای جدید (مثل نیروی سرعت مصنوعی) و ویلن‌هایی مثل گاداسپید داستان رو تازه نگه داره. اما خیلی از طرفدارا احساس کردن که سریال داره از فرمول تکراری “ویلن هفته” بیش از حد استفاده می‌کنه. فصل هشتم با بازگشت ابارد ثاون و کراس‌اوور “آرماگدون” یه کم حال و هوای تازه‌ای به سریال داد، ولی نمی‌تونیم انکار کنیم که خستگی داستان‌سرایی در این مقطع حس می‌شد.

فصل نهم، که آخرین فصل سریال فلش بود، تلاش کرد با جمع‌بندی داستان‌های بری و دوستانش یه پایان احساسی و رضایت‌بخش ارائه بده. بازگشت شخصیت‌های قدیمی و حل معماهای باقی‌مونده، مثل سرنوشت خانواده آلن، حس نوستالژی خوبی به طرفدارا داد. اما پایان‌بندی کلی سریال برای بعضی‌ها اون‌قدر که انتظار داشتن حماسی نبود. به هر حال، ۹ سال دویدن برای سریع‌ترین مرد دنیا کار ساده‌ای نیست، و سریال فلش تونست با یه میراث قابل‌احترام به خط پایان برسه.

تم‌ها و پیام‌های سریال

یکی از دلایلی که سریال فلش این‌قدر محبوب شد، تم‌های عمیق و انسانی اونه. این سریال فقط درباره دویدن و مشت‌زدن به ویلن‌ها نیست؛ درباره خانواده، عشق، فداکاری و امید به آینده‌ست. بری آلن، به‌عنوان قهرمان، همیشه سعی می‌کنه حتی توی تاریک‌ترین لحظات، راهی برای نجات همه پیدا کنه. رابطه‌اش با آیریس، جو وست و تیم استار لبز نشون می‌ده که حتی ابرقهرمان‌ها هم به حمایت عزیزانشون نیاز دارن.

مفهوم مولتی‌ورس هم یکی از نقاط قوت سریال فلشه. این ایده که انتخاب‌های ما می‌تونن دنیاهای مختلفی خلق کنن، به سریال عمق فلسفی جالبی داده. علاوه بر این، سریال فلش بارها به موضوع عدالت و مبارزه با فساد پرداخته و نشون داده که قهرمان واقعی کسیه که حتی توی بدترین شرایط، ارزش‌هاش رو حفظ می‌کنه. این پیام‌ها باعث شدن که سریال فلش فراتر از یه سریال ابرقهرمانی معمولی باشه.