نویسنده : نام انگلیسی: Immersion
نام فارسی: فیلم غوطه‌ور
محصول: ۲۰۲۱ – شیلی، مکزیک
ژانر: هیجان‌انگیز
رده‌ی سنی: ۱۴+
امتیاز: ۲.۵ از ۴
مصطفی ملکی
آقای «نیکولاس پوستیلیونه» در اولین اثر بلند داستانی خود فیلم غوطه‌ور مخاطب را به درون سفری یک‌روزه در زندگی «ریکاردو» و دو دختر جوان‌اش، «ترزیتا» و «کلاودیا»، می‌برد. همه‌چیز از همان ابتدا گویی قرار است مخاطب را به درون روایتی آمیخته با دلهره و هیجان ببرد. ریکاردو و دو دخترش سوار بر قایق در حال عبور از یک دریاچه هستند.
مقصد آن‌ها کلبه‌ای نیمه‌مخروبه و خانوادگی است که گویا می‌خواهند آن را به فروش برسانند. کارگردان از همان ابتدا سعی دارد ذهنیت سنتی و محتاط ریکاردو را در ارتباط با ترزیتا تصویر کند و از دل همین نشانه و جملاتی که ریکاردو در باب بومیان ساکن در کناره‌های این دریاچه عنوان می‌کند به درون مسیر اصلی روایت برود. اما مسیر اصلی روایت قرار است در جایی دیگر و حادثه‌ای ناگهانی وجود داشته باشد؟ خیر. آقای پوستیلیونه در نظر دارد در طی همین مسیر مخاطب را درگیر هیجان کند.
زمانی که ریکاردو لنگر قایق تفریحی خود را برای استراحت و آفتاب‌گرفتن دختران‌اش انداخته است، ناگهان صدایی را از دور می‌شنود؛ سه نفر میان دریاچه روی قایقی کوچک و در حال غرق دست تکان می‌دهند و طلب کمک می‌کنند. ریکاردو با سرعت لنگر را می‌کشد و محل را ترک می‌کند.
اما ترزیتا در این میان متوجه تغییر رفتار پدر شده و با نگاهی با آن‌سوی دریاچه متوجه مشکل می‌شود. تنشی که کارگردان در پی آن است از طریق همین دیالوگ بین پدر و دختر آغاز می‌شود و این سوال در ذهن مخاطب ایجاد می‌شود که آیا با یک دوراهی اخلاقی و آزاردهنده در طول روایت روبه‌رو خواهد شد یا قرار است انتقامی از دل این تنش روایت را در بگیرد.
آقای پوستیلیونه اما هر دو درون‌مایه را روی خطی صاف ارائه می‌دهد و از طریق پارانویای ذهنی ریکاردو و پیش‌قضاوت او در باب خطر بالقوه‌ی این افراد هیجان را به روایت تزریق می‌کند.
آنچه داستان فیلم غوطه‌ور را طی ۸۲ دقیقه از نفس نمی‌اندازد فرم روایی آن، پالت رنگی خنثی و موسیقی است. کارگردان از طریق این سه عنصر مخاطب را تا انتها پای اثر نگاه می‌دارد. در طول فیلم ریکاردو تبدیل به همان نقطه‌ثقلی در درام می‌شود که مخاطب گاه از او بیزار است و گاه به او حق می‌دهد.
شاید مشکل اصلی فیلم غوطه‌ور در قاب‌های بسته‌ای است که کارگردان از چهره‌ی دو برادر می‌گیرد و از آن‌سو شخصیت‌پردازی ترزیتا است. دو برادر بومی گویی در حال ارائه‌ی اکتی اغراق‌آمیز هستند که مخاطب را وارد تنش با ریکاردو کنند.
این اکت با روایت ساده‌ای که قرار است رخدادهای ساده و عادی را در ذهن یک شخصیت تبدیل به بغرنج‌ترین و خطرناک‌ترین مسائل کند سازگار نیست. از آن‌سو کاراکتر ترزیتا نیز گویی همان دختر اخلاق‌‌مدار و در عین حال احساسی‌ای است که کارگردان از او به‌عنوان مرز میان حماقت، اخلاق و احساس بهره ببرد.
در شخصیت‌پردازی این کاراکتر گویی هیچ تلاشی برای تعلیق وجود ندارد. کلاودیا در این میان همان کاراکتری است که در کنار ریکاردو با همه‌ی اجزای فرم روایی اثر تناسب دارد. در هر حال طی این ۸۲ دقیقه فیلم غوطه‌ور با اثری مواجه هستیم که از ساده‌ترین مناسبات انسانی و رابطه‌ی علت و معلولی بین آن‌ها سیاه‌ترین واکنش‌ها را برمی‌انگیزد و این یعنی کارگردان جوان فیلم غوطه‌ور روی مسیر درستی در سینما گام برداشته است.
