نویسنده : نام انگلیسی: How to Make a Killing
نام فارسی: فیلم چگونه پول پارو کنیم
محصول: ۲۰۲۵ – بلژیک
ژانر: جنایی، کمدی
رده‌ی سنی: ۱۵+
امتیاز: ۲ از ۴
مصطفی ملکی
برخی عناوین سینمایی مخاطب را درگیر ایهامی زیبا می‌کنند. آقای «فرانک دوبوسک» در دومین تجربه‌ی بلند سینمایی‌اش در قامت یک کارگردان به‌سراغ یکی از آن جنایی‌های ابزورد از جنس «فارگو» رفته است؛ اما کمی کریسمسی‌تر و خانوادگی. عنوان روایت او عملاً هر دو درون‌مایه‌ی فیلم چگونه پول پارو کنیم را در خود دارد.
کمدی کشتاری که از تصادف تا شلیک عمدی ادامه دارد همان معنای روی عنوان است. در سوی دیگر ۲ میلیون دلاری است که باعث نگاه جدید کاراکترها به آینده می‌شود.
سینمای فرانسه در تاریخ خود کم اثر زیبا در ژانر کمدی نداشته است و بوده‌اند و هستند فیلمسازانی که کمدی-ابزوردهای فرانسوی را با امضای فرانسوی در برابر مخاطب قرار می‌دهند.
آن‌ها نیز مانند بریتانیایی‌ها از فرهنگ عامه و زبانی خود نهایت بهره را می‌برند. اما در فیلم چگونه پول پارو کنیم با چنین کمدی-ابزوردی مواجه نیستیم. آقای دوبوسک سعی دارد فیلم چگونه پول پارو کنیم خود را همچون کمدی-ابزوردهای آمریکایی بر اساس اکشن پیش ببرد.
در نتیجه از همان ابتدا به‌جای دیالوگ‌ها و بازی‌های زبانی با رخدادها مواجه هستیم؛ کوله‌برانی در میان زمستان در حال قاچاق کوکایین هستند، معامله‌ای قرار است شکل بگیرد و در نهایت تصادفی که یکی از شهروندان معمولی شهری توریستی با یک‌سوی معامله می‌کند. اولین جنازه‌ها روی دست میشل تبدیل به سقوط دومینوی طمع و پنهان‌کاری می‌شود.
جان روایت آقای دوبوسک در انتخاب بازیگران و در ادامه بازی‌خوانی خوب آن‌ها از کاراکترهاست؛ از «لور کالامی» در نقش «کتی» تا خود آقای دوبوسک در نقش میشل و «بونوآ پولوورد»در نقش رولان.
حتی بازیگران جوان و نوجوان فیلم نیز به‌خوبی از عهده‌ی نقش‌ها برآمده‌اند. در کنار این انتخاب‌های خوب باید به شخصیت‌پردازی‌های قابل لمس کارگردان نیز اشاره کرد.
روایت آقای دوبوسک در این فیلم جمع‌و‌جور و قابل تماشاست. مخاطب هیجانی را که می‌خواهد از این اثر دریافت می‌کند. از سوی دیگر روایت خود را دچار سکته نمی‌کند.
اما مشکل معنایی داستان در حضور شخصیتی چندپاره با نام «فلورانس» پنهان شده است؛ اومانیستی افراطی و رادیکال که در این شهر کوچک معاون کلانتری است.
اینکه آقای دوبوسک در روایت خود چرا چنین شخصیتی را جای داده، باید در تیتر نشریات مختلف فرانسوی جست‌و‌جو کرد که چگونه تحت تأثیر صاحبان و اتاق فکرهای‌شان سعی در ایجاد آشوبی پنهان میان کشورهای بلوک غرب دارند.
در سوی دیگر ماجرا فرم روایی اثر در پرده‌ی سوم بی‌منطق و از هم‌گسیخته پیش می‌رود. کارگردان برای تزریق اکشن بیشتر به ماجرا به‌یک‌باره پای کارتل را پیش می‌کشد که گویی غول مرحله‌ی آخر محسوب می‌شود.
اما ورود اعضای این کارتل به‌یک‌باره در چنین روایتی هیچ توجیحی ندارد و صرفاً اضافه‌کردن ناشیانه‌ی مهره‌های دومینو برای القای جذابیتی مصنوعی به داستان است.
اما در هر حال باید گفت که اثر آقای دوبوسک به‌سبب شخصیت‌پردازی خوب کاراکترها و انتخاب درست بازیگران برای مخاطب تجربه‌ای دلنشین است. سینمای فرانسه در جریان اصلی خود نیاز بسیاری به چنین روایت‌هایی دارد.
اما این دست آثار را در سینمایی که باید ویترین سینمایی جهان باشد بسیار کم یافت می‌شوند. اینکه در میان آثار ژانری سینما کم‌کم در حال تماشای آثاری از سینمای فرانسه هستیم که صرفاً در قفسه‌ی ژانری قرار دارند و قرار است بدون نیاز به جشنواره‌ها با دیگر آثار تجاری جهان رقابت کنند خبری خوبی محسوب می‌شود.
