نویسنده : نام انگلیسی: Grafted
نام فارسی: فیلم پیوندی
محصول: ۲۰۲۴ – نیوزیلند
ژانر: دلهره‌ی جسمی
رده‌ی سنی: ۱۶+
امتیاز: ۲ از ۴
در مرور فیلم «ماده» اشاره کردیم که تشرهای اخلاقی از طریق سینمای دلهره به هولوکاست فرهنگی و افراطی علیه بدن زن بیشتر و بیشتر نیاز است. در چنین آثاری شاهد این هستیم که فیلمساز زن با درک درستی از بدن زن و آن چیزی که جامعه‌ی مردسالار از طریق مجلات مد، شبکه‌های اجتماعی و ابررسانه‌ها از او می‌خواهد سعی دارند جنس زن را به این باور برسانند که پیش از هر عملی ابتدا به عواقب آن فکر کند.
خانم فرژا در فیلم ماده سعی کرد به رابطه‌ی زن، جوانی و پیری ورود کند و از طریق اضافه کردن یک ماده‌ی خیالی مخاطب را درگیر شکل گرفتن هیولایی کند که در پس همه‌ی تزریق‌ها و عمل‌های زیبایی قرار دارد. حال در سویی دیگر خانم «ساشا رینبو»ی نیوزیلندی سعی دارد به وجه دیگری از ماجرا وارد شود. او دنیای خود را کمی وسیع‌تر کرده و تلاش می‌کند از طریق تعریف کلی زیبایی مخاطب را به درون دلهره‌ی جسمی خود بکشاند.
داستان با افتتاحیه‌ای در کودکی «وی» آغاز می‌شود که شاهد آزمایش‌های پدر دانشمند خود است. او و پدر سیاهی مادرزادی‌ای در گونه‌ی چپ خود دارند و همه‌ی تلاش پدر نیز بر این است تا راهی برای زدودن آن از چهره‌ی خود و دخترش پیدا کند. اما طبق انتظار آزمایش خوب پیش نمی‌رود و پدر به طرز فجیعی جان خود را از دست می‌دهد. از طریق همین افتتاحیه گویی تفاوت دو اثر ماده و پیوندی را می‌توان به خوبی درک کرد.
خانم رینبو گویی بدون آنکه بخواهد اسیر کلیشه‌ها شده و قادر نیست همانند روایت خانم فرژا مخاطب را درگیر نوعی تازگی در میان کلیشه‌ها کند. او به راحتی می‌توانست از طریق این‌همانی عمل «وی» با خاصیت گل بدبو یا همان گل جسد هم درون‌مایه‌ی خود را قوت بخشد و هم دلهره‌ی جسمی‌اش را رنگ و بویی دیگر از جنس همین روایت دهد.
نقد انیمیشن The Croods: A New Age | انیمیشن خانواده کرودها : عصر جدید
خانم رینبو روایت فیلم پیوندی را به سال‌ها بعد و دوران تازه‌جوانی کاراکتر «وی» می‌برد. او سعی دارد هر چه می‌تواند انجام دهد تا آزمایش پدر را تکمیل کند. روند رخدادها در این اثر به‌قدری سریع است که کارگردان نیز گویی ریتم کار را از دست می‌دهد و حتی قادر نیست در اتاق تدوین سرو شکلی معنادار به آن بدهد.
شاید این مشکل بدان سبب است که او اسیر المان‌های دلهره‌ی جسمی شده و پلان به پلان اثر خود را بر اساس همین زیرژانر پیش می‌برد. در روایت خانم فرژا شاهد بودیم که او استفاده‌ی متناسبی از دلهره‌ی جسمی کروننبرگ کرده بود و سعی کرد درام را از درون این اعوجاج جسمی بیرون بکشد. اما در این اثر کارگردان بیش از حد درگیر این آشفتگی شده است.
در فیلم پیوندی شاهد هستیم که کاراکتر اصلی درگیر وسواس زیبایی شده است، اما این وسواس محرک خوبی ندارد. او در اصل دختری عادی در تقابل با هولوکاست فرهنگی علیه زن نیست. او دختری‌ست که به‌زعم دیگران به‌سبب داشتن آن کبودی مادرزدادی همیشه غیرعادی بوده است.
در نتیجه کارگردان موضوعیت روایت خود را بی‌اساس ارائه می‌دهد و حتی با ورود به اروتیسم ابزوردی که در ابتدای پرده‌ی سوم نمایان می‌شود قادر نیست کاراکتر اصلی را دچار محرک خودویرانگری کند.
در هر حال این اولین تجربه‌ی فیلمساز زن نیوزیلندی است و باید به او تبریک گفت که وارد چنین مسیر متهورانه‌ای شده است. شاید اثر بعدی خانم رینبو در مسیر دیگری گام بردارد، اما تجربه ثابت کرده که دلهره‌ی جسمی مسیری عریض در دنیای یک فیلمساز است و خروج از آن امکان‌پذیر نیست. به همین سبب باید منتظر بود و دید اثر بعدی این فیلمساز آیا او را در فرم بصری ایده‌آلی قرار خواهد داد یا خیر.
