نویسنده : نام انگلیسی: Novocaine
نام فارسی: فیلم نووکائین
محصول: ۲۰۲۵ – ایالات متحده
ژانر: اکشن، کمدی
رده‌ی سنی: ۱۶+
امتیاز: ۲.۵ از ۴
مصطفی ملکی
در مرور فیلم «همدم»، محصول ۲۰۲۲، به دنیای سینمایی زوج کارگردانی «رابرت اولسن» و «دن برک» اشاره کردیم. آن‌ها در این اثر کمی از دنیای هیجان‌انگیز با سطحی از کمدی-ابزورد خود در آثار قبلی فاصله گرفته بودند.
به‌همین سبب بود که فیلم همدم اثری متوسط با رویکردی کلیشه‌ای‌تر از آثار قبلی این دو کارگردان داشت. حال این دو در اثر جدید خود سعی دارند مخاطب را همراه با کاراکتر اصلی خود به سفری پرهیجان ببرند.
فیلم نووکائین با روتین زندگی «نیثن کین» آغاز می‌شود که در یک مؤسسه‌ی بانکی کوچک در غرب ایالات متحده معاون مدیر است. اما زوج کارگردانی از همان ابتدا مخاطب را درگیر نشانه‌هایی در زندگی او می‌کنند که مخاطب را وا می‌دارد تا به‌دنبال مشکلی فیزیکی در زندگی نیثن باشد؛ همه‌ی ابزار نوک‌تیز با خمیر پوشانده شده‌اند.
پس از چند سکانس از روتین زندگی این کاراکتر و اولین قرار او با همکارش، شری، اختلال ژنتیکی نیثن آشکار می‌شود. او دچار اختلال بی‌حسی نسبت به درد یا همان «سیپا» است. همان‌طور که خود او توضیح می‌دهد و گویی همین دیالوگ‌های کوتاه نیز برای مخاطب کافی باشد، این کاراکتر در زندگی‌ای سرتاسر احتیاط به‌سر می‌برد.
اما داستان فیلم نووکائین قرار نیست یک درام کمدی حول این کاراکتر و امور روزانه‌اش باشد، چرا که در سینمای این زوج کارگردان چنین رویکردی وجود نداشته است. به‌همین سبب است که با رخ دادن سرقت در یک صبح و شروع تعقیب‌و‌گریز به‌یک‌باره وارد دنیایی می‌شویم که این دو کارگردان در آن آزمون و خطاها کرده‌اند.
آنچه در فیلم نووکائین کمی آزاردهنده است تلاش دو کارگردان برای پنهان کردن چهره‌ی شری به نظر می‌رسد که مخاطب از همان شات ابتدایی سرقت بانک متوجه آن می‌شود.
آن‌ها هر قدر تلاش می‌کنند در زیر بار سنگین رخدادهای اکشن و هیجان‌انگیز هویت شری را تبدیل به تعلیق کنند، موفق نمی‌شوند. به نوعی در میانه‌ی راه سعی دارند با وسیع‌تر کردن رخدادها و در ادامه درگیر شدن ابرقهرمان‌گونه‌ی نیثن محتاط از این تعلیق ناکارآمد خارج شوند. اما این روایت به‌راحتی می‌توانست چنین تعلیقی را به‌گونه‌ای دیگر و کارآمدتر جلوه دهد.
روایت جدید اولسن و برک فیلم نووکائین با انتخاب درست بازیگران و در دست داشتن افسار کمدی باعث می‌شود مخاطب تا جایی که می‌توان درگیر اختلال ژنتیکی نیثن و رخدادهای پیرامون این کاراکتر شود. اما این زوج کارگردان در برخی از نقاط روایت خود و به‌خصوص در نقطه‌عطف پایانی آن‌قدر با احتیاط روی خط کلیشه‌ها گام برمی‌دارند که سکته‌های نابهنگام را بر روایت تحمیل می‌کنند.
به‌طور مثال در درگیری نهایی بین نیثن و سایمون با همان مکث‌های منتظر اقدام کاراکتر شرور داستان مواجه می‌شویم که بسیار بیشتر از حد تعادل روایت‌های میانه است. در نتیجه در همین نقطه‌عطف روایت خاصیت هیجانی خود را از دست می‌دهد و باعث می‌شود مخاطب ملتمسانه منتظر گذر از این سکانس شود.
اگر فیلم نووکائین را نسبت به روایت قبلی این دو کارگردان در نظر بگیریم، باید گفت حداقل یک گام رو به جلو و در نهایت بازگشت به همان سینمایی است که آن‌ها نیمه‌ی دوم دهه‌ی ۲۰۱۰ را از طریق آن با موفقیت طی کرده‌اند.
در پایان نباید از طراحی زیبای پوستر این فیلم هم گذر کرد که خود یک اثر هنری در طراحی پوستر محسوب می‌شود و بار دیگر اهمیت طراحی پوستر را در یک اثر سینمایی ثابت می‌کند؛ جایی که فیلم به مینیمالیستی‌ترین شیوه‌ی ممکن در برابر مخاطب قرار می‌گیرد.
