نویسنده : نام انگلیسی: 4PM
نام فارسی: فیلم ساعت ۴ عصر
محصول: ۲۰۲۴ – کره‌ی جنوبی
ژانر: درام، رازآلود
رده‌ی سنی: ۱۳+
امتیاز: ۲ از ۴
مصطفی ملکی
فیلم جدید آقای «جی سونگ» فیلم ساعت ۴ عصر از آن دست روایت‌هایی است که در بخش اول خود یقه‌ی مخاطب را محکم می‌گیرد و در بخش دوم بی هیچ دلیلی آن را رها می‌کند.
این کارگردان کره‌ای در سومین اثر بلند داستانی خود بار دیگر وارد فضایی رازآلود و هیجان‌انگیز شده و سعی دارد با اقتباسی از رمان «غریبه‌ای در همسایگی» نوشته‌ی نویسنده‌ی شهیر بلژیکی، املی نوتومب، مخاطب را وارد زندگی یک زوج میانسال کند.
شروع فیلم ساعت ۴ عصر زاویه‌ی دیگری از پایان آن است که از زاویه‌دید کاراکتر اصلی با روایت خود او تصویر می‌شود؛ مردی که روی یک کاناپه در حال مطالعه‌ی کتابی با موضوع شرارت ذاتی انسان است و به خواب می‌رود.
پس از افتتاحیه فیلم ساعت ۴ عصر وارد زندگی «جونگ-این» و «هیون-سوک» می‌شویم. جونگ-این به‌اتفاق همسر خود تصمیم گرفته یک سالی را دور از فضای شهری به خانه‌ای که در حومه‌ی شهر خریده نقل مکان کند. روایت با نقل مکان این زوج به خانه‌ی جدید آغاز می‌شود.
کارگردان در طول پرده‌ی اول داستان فیلم ساعت ۴ عصر دائم سعی دارد مخاطب را درگیر روتین زندگی این دو کند که از همان روز اول تکراری عجیب و غریب به سیکل این روتین وارد می‌شود؛ آن‌ها برای معاشرت با همسایه‌ی کناری خود که خانه‌ای شبیه آن‌ها دارد در منزل او را می‌زنند.
این زوج شنیده‌اند که این فرد دکتر است. هنگامی که کسی در خانه را روی آن‌ها باز نمی‌کند، به‌رسم ادب یادداشتی را زیر در خانه قرار می‌دهند و از این فرد درخواست می‌کنند تا یک دورهمی عصرانه را به‌صرف چای در کنار آن‌ها باشد.
رأس ساعت ۴ فردا این مرد میانسال بدون هیچ کلمه‌ای وارد خانه‌ی آن‌ها می‌شود و در سکوتی ویران‌کننده دو ساعت می‌ماند و سپس خارج می‌شود. این تکرار در روزهای آینده تبدیل به کابوس جدید این زوج می‌شود.
آنچه در بخش اول داستان شاهد هستیم تنوع تکنیکی کارگردان در تدوین و استفاده از زاویه‌های مختلف دوربین برای نزدیکی هر چه بهتر مخاطب به فضای داستان و کاراکترهاست.
به‌نوعی آقای سونگ در بخش اول سعی دارد شخصیت‌شناسی کاراکتر جونگ-این را تبدیل به روی دیگر مزاحمت‌های ساکن همسایه‌ی کناری کند. او به‌آرامی این تکرارهای ساعت ۴ عصر را آزمونی برای هویدا کردن آن ذات شیطانی کاراکتر اصلی خود می‌کند.
اما در بخش دوم داستان فیلم ساعت ۴ عصر گویی آقای سونگ از دنیاهای معروف رازآلود و سیاه و گوتیک‌گونه‌ی خانم نوتومب فاصله می‌گیرد و در مونوتونی که هیج منطقی ندارد داستان را به پایان می‌رساند.
به‌نوعی آقای سونگ در فضای بخش اول داستان باقی می‌ماند و آن رازآلودگی مملو از نور و رنگ را رها نمی‌کند. هر چند پالت رنگی او در بخش دوم داستان ما را با قاب‌هایی خنثی مواجه می‌کند، اما زمانی که پای شرارت ذاتی انسان به میان کشیده می‌شود نیاز به المان‌هایی بیش از این رنگ‌گرفتن‌ها از فضای روایت است.
تلاش آقای سونگ برای وارد کردن مخاطب به درون جملاتی که جونگ-این در ابتدای فیلم ساعت ۴ عصر بیان می‌کند همچون کف روی آب دریا پس از یک موج می‌ماند. او در بخش دوم داستان خود نشان می‌دهد که به‌راحتی قادر است روایت را از یک درام تبدیل به دلهره-ابزوردی رازآلود کند.
اما این توانایی در چند مچ‌کات و سکون و انعکاس تصویری خلاصه می‌شود و به درون داستان رسوخ نمی‌کند. در هر حال با داستانی مواجه هستیم که این‌همانی انسان را با ذات شرورش از طریق یکسانی معماری خانه‌ها و تقابل کاراکترها تا حدی نمایش می‌دهد.
