نویسنده : نام انگلیسی: Jung_E
نام فارسی: فیلم جونگ-ای
محصول: ۲۰۲۳ – کره‌ی جنوبی
ژانر: درام، علمی-تخیلی
امتیاز: ۱.۵ از ۴ – 〇〇◐⬤
مصطفی ملکی
معدود کارگردان‌هایی را می‌شناسیم که هم در سینما و هم در تلویزیون علاقه‌مندان زیادی داشته باشند. این دسته از فیلم‌سازان شاید حتی با نام خودشان در ذهن مخاطب قرار نگیرند.
اما امضای کاری آن‌ها باعث توجهی ویژه به آثارشان می‌شود. «یون سانگ-هو» را می‌توان به‌راحتی در همین دسته قرار داد. این کارگردان کره‌ای با آثاری در دنیای انیمیشن کار خود را در سینما آغاز کرد. همین آثار نیز بر پایه‌ی آثار کوتاهی بودند که او طی دو دهه‌ی اخیر خلق کرده بود.
اولین اثر سینمایی او «قطار بوسان» بود که توانست توجه مخاطبان سینمای تجاری و سرگرمی را به خود مشغول کند. این استقبال آن‌قدر زیاد بود که آقای یون دنباله‌ای را برای این فیلم پرمخاطب ساخت.
او هم‌زمان با خلق این آثار در تلویزیون نیز مشغول طراحی سریالی شش قسمتی با نام «عازم جهنم» بود و توانست در سال گذشته آن را با کمک نتفلیکس در جهان عرضه کند. پس از این سریال بود که دیگر او را با نام‌اش می‌شناختند. آقای یون به‌سرعت خود را وارد سینمای بلاک‌باستری کره‌ی جنوبی کرده است و اکنون با اثر جدید او در دنیایی علمی-تخیلی رو‌به‌رو هستیم.
سال‌هاست که نگاه انسان در سینما به آینده‌ی پیش رو جز ویرانی نیست. گویی قراردادی ذهنی و نانوشته بین سینماگران وجود دارد که آینده‌ی زمین و بشر جز نابودی مطلق نیست. در آثار بسیاری شاهد خلق پادآرمان‌شهرهای رباتیک بوده‌ایم و تقابل انسان ساخته‌شده از گوشت‌و‌خون با این دست‌ساخته‌های هوشمند روایت‌ها را می‌سازند.
آقای یون نیز در فیلم جونگ-ای به‌سراغ روایتی مشابه رفته است. او هوش مصنوعی و تقابل و هم‌زیستی انسان آینده با آن را درون‌مایه‌ی فیلم جونگ-ای قرار داده است. ورود به روایت با ضربآهنگی بسیار بالا یک افسر زن را به‌تصویر می‌کشد که در حال نبرد با ربات‌هاست. در طول این سکانس با زیرنویس‌هایی در باب دنیای پیش رو و اتفاقاتی که در آن رخ داده است مواجه می‌شویم.
زمانی که در فیلم جونگ-ای هستیم حدود ۱۰۰ سال آینده را به‌تصویر می‌کشد. انتهای این سکانس ورود ما به دنیای آینده است. سکانسی که دیده‌ایم واقعیتی مجازی برای آزمایش یک ربات جنگجوست که از مغز افسری که در گذشته و طی یک عملیات به کما رفته استفاده می‌کند. روایت پس از این سکانس دچار ضربآهنگی بسیار ملایم می‌شود و در قامت یک درام مقابل دیدگان مخاطب قرار می‌گیرد.
کارگردانی چون یون طی سال‌های اخیر نشان داده که دنیای ذهنی مخاطب سینمای سرگرمی را به‌خوبی می‌شناسد. به‌همین سبب است که در اثر جدید خود سعی می‌کند رابطه‌ای پیچیده و عمیق بین مادری در گذشته و فرزندی در آینده را در زمان حال به‌تصویر بکشد.
اما ترفندهای او در ساختار سینمای علمی-تخیلی کمی قابل پیش‌بینی هستند. در نتیجه او روی این درام استوار نمی‌ماند و در پرده‌ی سوم دوباره ضربآهنگ اثر را بالا می‌برد. به‌نوعی می‌توان گفت پرده‌ی سوم این فیلم حکم مرگ درام و شاید کل فیلم است.
فیلم جونگ-ای آقای یون ساختاری قدرتمند ندارد، اما جلوه‌های ویژه‌ی هوشمندانه‌ی آن شاید تنها عامل نجات‌بخش فیلم باشد. به‌غیر از جلوه‌های ویژه باید گفت این فیلم همچون پرده‌ی آخر «کانگ سو-یون» فقید است که پس از این فیلم برای همیشه از دنیا رخت بربست.
در نهایت این‌گونه می‌توان گفت که آقای یون حتی در فیلم جونگ-ای به‌مراتب ناامیدکننده‌تر از آثار قبلی خود باز هم دست‌آویزی برای ماندن در لیست بلاک‌باسترهای سینمای تجاری کره دارد. حال باید دید او به‌سراغ فصل دوم سریال محبوب خود می‌رود یا باید در سال آینده منتظر اثری دیگر از او روی پرده‌ی سینما باشیم.
