نویسنده : نام انگلیسی: Venicephrenia
نام فارسی: فیلم جنون ونیزی
محصول: ۲۰۲۲ – اسپانیا
ژانر: هیجان‌انگیز، اسلشر
امتیاز: ۳ از ۴ – 〇⬤⬤⬤
مصطفی ملکی
از نشانه‌های پوست‌اندازی در ژانر دلهره را می‌توان در نگاه ویژه‌ی ابرکمپانی‌های هالیوودی به این ژانر دید. شرکت سونی پیکچرز چندسالی‌ست که همچون شادر، آی اف سی و دیگران بخش دلهره‌‌ی خود را مجزا کرده است و با سرمایه‌گذاری در کشورهای دیگر سعی دارد کالکشن خود را مقابل چشم مخاطب این ژانر قرار دهد. در این ایستگاه نوبت به آقای «الکس دو لا ایگلسیا» رسیده است.
ایگلسیا که پیش از این هم سعی کرده بود در دلهره-کمدی و ژانرهایی چون هیجان‌انگیز آزمون‌و‌خطا کند، حال در جدیدترین اثر خود به شهر ونیز رفته و در اثری ۸۰ دقیقه‌ای مخاطب را در برابر تعقیب‌و‌گریزی با ضربآهنگ به‌شدت بالا قرار می‌دهد.
در فیلمی که فقط ۸۰ دقیقه زمان دارد و از آن‌سو بیش از سه کاراکتر تأثیرگذار در آن به ایفای نقش می‌پردازند، جایی برای آزمون‌و‌خطا نیست. کارگردان اسپانیایی نیز در همان زمانی که کاراکترهای اصلی خود را از کشتی کروز پیاده می‌کند، در تدوینی موازی مخاطب را با دیوانگان این شهر آشنا می‌کند.
مخاطب پس از این سکانس‌های پینگ‌پنگی دائم در معرض پیشروی سریع کاراکترها در شهر و نقاط مختلف آن است و کارگردان نیز جز این را نمی‌خواهد. شخصیت‌پردازی کاراکترها در همان چند سکانس ابتدایی و ریخت‌و‌پاش‌هایی که هر کدام را دچار موتیفی مشخص می‌کنند بر مخاطب عیان می‌شود. چند جوان اسپانیایی از طریق کشتی کروز به ونیز آمده‌اند تا تعطیلات را به خوبی بگذرانند.
از آن‌سو همین کشتی‌های کروز تبدیل به دردسر بزرگ شهر و مردمان آن شده‌اند و طی چند سال گذشته لنگر گرفتن آن‌ها باعث کشته شدن تعدادی از ساکنان شهر و خرابی برخی اماکن شده است. حال در برابر این مسافران و توریست‌ها با عده‌ای از مردم شهر روبه‌رو هستیم که سعی دارند از این گروه انتقام بگیرند.
این نحوه‌ی انتقام‌گیری همان تعلیقی است که کارگردان سعی دارد در کل فیلم جنون ونیزی تصویر کند. استفاده‌ی درست او از ماسک‌ها و قرار دادن دو شرور در این داستان ۸۰ دقیقه‌ای فیلم جنون ونیزی، باعث می‌شود مخاطب ژانر دلهره در اندک زمانی فیلم جنون ونیزی را در بر بگیرد و همراه کاراکترها شود و دلقک و دکتر طاعون را از یکدیگر تمیز دهد. کارگردان اسپانیایی در فیلم جنون ونیزی به مخاطب ژانر دلهره و زیرژانر اسلشر احترام می‌گذارد و حتی به‌اندازه‌ی یک فریم هم او را سردرگم نمی‌کند.
در زیرژانر اسلشر کلیشه‌های بسیاری وجود دارند که کارگردان اسپانیایی به‌راحتی می‌توانست برای فرار از دردسر به یکی از آن پلات‌ها رو بیاورد. اما آقای ایلگسیا در عوض سعی دارد مخاطب را درگیر اثری کند که هم نفسی تازه دارد و هم ضربآهنگ بالای آن متناسب با روایت است.
همه‌ی کاراکترها در فیلم جنون ونیزی به‌یک‌اندازه درگیر روایت می‌شوند و در همین حین نیز تعلیق‌های شخصیتی نیز وجود دارد. آثار مینیمالیستی در ژانر دلهره همیشه باعث بر هم زدن نظم روایت‌های کلاسیک می‌شوند و تجربه‌ی هر کدام از آن‌ها برای مخاطب صبور این ژانر دلگرم‌کننده است.
آقای ایگلسیا به‌جای استفاده از جامپ‌اسکر تلاش خود را روی چهره‌پردازی و درون‌مایه‌ای قرار داده که در نهایت مخاطب را در برابر دوراهی کاراکترهای درگیر قرار می‌دهد.
در فیلم جنون ونیزی ۸۰ دقیقه‌ای مخاطب ابتدا تصور می‌کند که مردمان شهر ونیز در حال شکار توریست‌ها هستند تا آن‌ها را دچار ترسی همه‌گیر کنند، اما کارگردان شیوه‌ای دیگر را برای این اعتراض در ذهن این مردمان قرار می‌دهد و آن تلاش برای درک شدن است. فیلم جنون ونیزی یکی از آن آثار اسلشر خوبی است که مخاطب را به آینده‌ی ژانر دلهره امیدوار و امیدوارتر می‌کند.
