نویسنده : نام انگلیسی: Let Them All Talk
نام فارسی: فیلم بگذار همه‌ی آنها حرف بزنند
محصول: ۲۰۲۰
امتیاز: ۳ از ۴ – 〇⬤⬤⬤
مصطفی ملکی
استیون سودربرگ از آن دست کارگردان‌های پست‌مدرن آمریکایی است که می‌تواند به‌راحتی و بدون زرق‌و‌برق، اثری در خور تأمل را مقابل دیدگان بیننده قرار دهد. او را باید یکی از مهم‌ترین چهره‌های سینمای پست‌مدرن ایالات متحده نامید و به‌نوعی دهه‌ی ۱۹۹۰ را شروع ماجراجویی‌های او و کارگردان‌هایی مانند «پل توماس اندرسون» و «وس اندرسون» دانست.
شاید لقب سه‌تفنگدار برای این سه نفر بی‌راه نباشد. آنها سعی کردند در دل شلوغی‌های بلاک‌باستری، مسیر خود را بیابند و سینمای منحصربه‌فردشان را پایه‌گذاری کنند. در میان این سه نفر، اما سودربرگ سعی کرده تا با آثاری تجربی بیش‌از‌پیش خود را وام‌دار این سینما نشان دهد.
فیلم بگذار همه‌ی آنها حرف بزنند به‌عنوان جدیدترین کار سودربرگ، در بستری ساده و مِلو، انتقال‌دهنده‌ی دنیایی سنگین است. فیلم در مورد نویسنده‌ای با نام آلیس است که از تبار نویسندگان بزرگ محسوب می‌شود. او قرار است برای دریافت جایزه‌ای بزرگ (نام این جایزه در فیلم منحصر‌به‌فرد است و به نوعی بیننده را به‌یاد نوبل می‌اندازد) به انگلستان سفر کند. او در این سفر، برادرزاده و دو تن از دوستان قدیمی‌اش را نیز همراه می‌آورد؛ تایلر، روبرتا و سوزان.
فیلم بگذار همه‌ی آنها حرف بزنند در اصل مکاشفه‌ای در باب زندگی است. دوربین سودربرگ از هر هیاهویی دوری می‌کند. اینکه بگوییم تقابل نسل‌ها را در فیلم بگذار همه‌ی آنها حرف بزنند می‌بینیم، کمی بی‌انصافی به روایت کارگردان است. تایلر در اینجا نماینده‌‌ای از نسل هزاره است که تحت تأثیر عمه‌ی خود به زندگی باری‌به‌هرجهت امروزی پشت می‌کند و همراه او به این سفر بی‌پایان می‌رود.
او در اصل میان چرخه‌ای قرار می‌گیرد که آلیس در سخنرانی خود عنوان می‌کند:«…شگفتی‌ها و تجربیات را در گذر زمان به ما انتقال می‌دهد…» فیلم بگذار همه‌ی آنها حرف بزنند سودربرگ روایتی نرم و بی‌حاشیه دارد و در ساختار خطی خود، خط مستقیم و پررنگ‌اش را تبدیل به یک دایره‌ی شکیل می‌کند. شاید تنها وظیفه‌ی آلیس در این سفر بی‌بازگشت، انتقال همین شگفتی‌ها و تجربیات است.
آیا به باقی اثار استیون سودربرگ علاقمند هستید؟ نقد فیلم کیمی | KIMI 2020
اما از روبرتا و سوزان غافل نشویم. روبرتا خود را شخصیتی شکست‌خورده می‌بیند که در کتاب موفق آلیس نقش اول را داشته و حالا به‌دنبال حق زندگی ضایع‌شده‌ای می‌گردد که به‌گمان‌اش واژه‌های کتاب آلیس از او گرفته‌اند. اما سوزان، در این بین، نقش کاتالیزور را ایفا می‌کند و دنیا را ساده‌تر از آن دو نظاره می‌کند. او عاشق زندگی ساده و بی‌هیاهو است و نویسنده‌ی مورد علاقه‌اش آلیس نیست، بلکه آگاتاکریستیِ معمایی و جنایی است. او تیپ یک پیرزن ساده را دارد که با حل جدول روزنامه نیز می‌تواند شگفت‌زده شود.
بدنه‌ی اصلی فیلم بگذار همه‌ی آنها حرف بزنند و رخدادهای آن در یک کشتی مسافرتی شکل می‌گیرند. اتفاقاتی که در ناکجا و میان اقیانوس بیکران و سوار بر کشتی رخ می‌دهند. کارگردان سعی کرده مکان را سیال نشان دهد و با شکستن هر موجی توسط کشتی، داستان او نیز وارد دالان جدیدی شود. یکی دیگر از خصوصیت‌های ساده، اما شگفت‌انگیزِ فیلم چینش دیالوگ‌ها بر اساس مصاحبه‌نویسی است. کاراکترهای فیلم بگذار همه‌ی آنها حرف بزنند در بیشتر اوقات در حال گفت‌و‌گو حول یک موضوع هستند و سعی دارند از زاویه‌دید خود به آن نگاه کنند.
شاید تنها تنش فیلم برعهده‌ی روبرتا است که دائم سعی دارد خود را از زندگی‌ای که به‌گمان خودش از دست داده، رهایی بخشد. او سطح کف‌آلود فیلم را به رخ ما می‌کشد. تقابل تایلر با دختری با نام کارن که دوست دارد مدیربرنامه‌ی آلیس شود هم باعث مستحکم شدن پیرنگ اصلی می‌شود.
آیا به باقی اثار استیون سودربرگ علاقمند هستید؟ نقد فیلم روح حاضر | Presence 2024
بگذارید اینگونه بگویم که خرده‌پیرنگ‌ها همان پیرنگ اصلی و پیرنگ اصلی هم چیزی جز آنها نیست. تمام این روایت‌های فرعی در خدمت همان خط مستقیم و پررنگ روایت اصلی هستند. تایلر بی‌هیچ فشار و عذاب وجدانی زندگی پیش روی خود را انتخاب کرده است و از آن راضی است. حتی ابراز احساس او به کارن برخلاف سنت روایت ملودرام است و خیلی ساده رخ می‌دهد و خاموش می‌شود.
فیلم بگذار همه‌ی آنها حرف بزنند سودربرگ یکی از آثار سینمایی است که تجربه‌ی زیسته‌ی هر کدام از ما را در خود دارد. مخاطب، حتی اگر در ابتدا نسبت به فیلم گارد داشته باشد، در نهایت خود را در اختیار تصاویر و دیالوگ‌های آن قرار می‌دهد. اینکه کدام‌یک از ما در نهایت می‌تواند اصالت ستاره‌های آسمان را از قمرهای مصنوعی و درخشنده‌ی بشر در آسمان تشخیص دهد، گزاره‌ای است که سودربرگ مطرح می‌کند و پاسخ آن به شیوه‌ی زیستن هریک از ما بستگی دارد.
