نویسنده : نام انگلیسی: Brutalist
نام فارسی: فیلم بروتالیست
محصول: ۲۰۲۴ – ایالات متحده، بریتانیا، مجارستان
ژانر: درام، تاریخی
رده‌ی سنی: ۱۶+
امتیاز: ۴ از ۴
مصطفی ملکی
«بردی کوربی» در دو اثر قبلی خود به‌نوعی مخاطب را درگیر درون‌مایه‌ای یکسان از پوچی و طغیان حاصل از آن در دو دنیای متفاوت کرد. حال آقای کوربی باز هم در پیش‌درآمدی دیگر مخاطب را به روزهای آغازین پس از جنگ جهانی دوم می‌برد که اسیران آزادشده از اردوگاه‌های کار و کوره‌های آدم‌سوزی به این‌سو و آن‌سو روانند.
بگذارید تکلیف خود را با عنوان اثر روشن کنیم. عنوان فیلم بروتالیست به سبکی از معماری اشاره دارد که مهم‌ترین خصوصیت آن تمرکز روی یک مصالح مانند آجر یا بتن است که بدون هیچ طراحی دکوراتیوی روی پوسته از محیط پیرامون جدا می‌شود. در معماری بروتالیست با بناهایی مواجه هستیم که در شکل و حجم خود از دیگر آثار جدا می‌شوند و به‌نوعی کاربردی‌تر و سوسیالیستی‌تر از دیگر سبک‌های این هنر به‌شمار می‌روند.
آقای کوربی به‌اندازه‌ی سه ساعت و نیم روایت تصویری خود ساعت‌ها رنج را حذف به قرینه می‌کند تا آن رنج را درون کاراکترهای خود و میان اکت‌ها و گفته‌های‌اشان پنهان می‌کند. او در این اثر سعی دارد مخاطب همچون نظاره‌گری این هبوط و عروج را شاهد باشد. لازلو کاراکتر اصلی یا حتی قهرمان حماسی این اثر نیست.
فیلم بروتالیست تلفیق سینما و معماری برای ساخت سازه‌ای است که رنج آرژبت و لازلو را به‌تصویر می‌کشد. این بنا و لحظه‌به‌لحظه‌ی ساخت آن تا ظهورش در دوسالانه‌ی معماری در ونیز به سال ۱۹۸۰ همه‌ی آن رنج‌هایی است که این زوج کشیده‌اند و نگفته‌اند و آقای کوربی هم آن‌ها را وادار به اعتراف نکرده است. شاید پس از تکمیل این بناست که مخاطب به‌راحتی با سکوت اجباری ژوفیا همدردی می‌کند. شاید پس از تکمیل این بناست که ترس، طردشدگی، درد و در نهایت انزوا را از درون اثر می‌توان بیرون کشید.
فیلم بروتالیست نه تراژدی‌ست و نه حماسه. این اثر بازنمایی انتزاع عشق و رنج در کالبدی بتنی است.
