نویسنده : نام اصلی: La cocina
نام انگلیسی: The Kitchen
نام فارسی: فیلم آشپزخانه
محصول: ۲۰۲۵ – ایالات متحده، مکزیک
ژانر: درام
رده‌ی سنی: ۱۵+
امتیاز: ۳.۵ از ۴
مصطفی ملکی
شروع روایت فیلم آشپزخانه با دختری جوان و مکزیکی است که گویی محو شلوغی‌های نیویورک شده است و پرسان‌پرسان در حال رسیدن به میدان تایمز است. قبل از آرام گرفتن تصاویر سیاه‌و‌سفید قاب‌ها گویی در برابر اثری از وونگ کار-وای با امضای استپ‌پرینتینگ او قرار گرفته‌ایم. این قاب‌ها کمک می‌کند تا مخاطب همچون استلا برای آنی درون این شلوغی غوطه‌ور شود.
داستان فیلم آشپزخانه گویی همه‌ی افراد درون این آشپزخانه را در بر می‌گیرد و کارگردان سعی دارد از طریق دیالوگ‌های بین این افراد و موقعیت‌های ناگهانی پیش‌آمده روایت را پیش ببرد. آقای «آلفونسو رویزپالاسیوس» اما حفره‌ای را درون روایت قرار می‌دهد که تا انتهای داستان مخاطب را اسیر خود می‌کند. او ابتدا کاراکتر استلا را تبدیل به شخصیت مک‌گافینی می‌کند که هر چه در روایت پیش می‌رویم درون این همهمه بیشتر غرق می‌شود.
این آشپرخانه ترکیبی از عرب‌ها، آمریکایی‌های سفیدپوست و سیاه‌پوست و مردمان لاتین است. مردان لاتین سعی دارند زنان سفیدپوست را مورد توجه خود قرار دهند؛ اتفاقاً یکی از ترس‌های جولیا از عمیق کردن رابطه‌اش با پدرو و ترس از نگاه داشتن فرزند او نیز همین است که شاید او ابژه‌ی رسیدن پدرو به ویزای آمریکا باشد.
آقای رویزپالاسیوس سعی دارد در طول فیلم آشپزخانه نگاه سوبژکتیوی به مقوله‌ی مهاجران غیرقانونی کشورهای لاتین نداشته باشد. او در عوض کلیت فضای این آشپزخانه را تبدیل به محل رفت‌وآمد مردمانی از همه‌ی اقشار کرده که گویی جدای از نژاد همه‌اشان صرفاً زحمت‌کشانی هستند که طبقه‌ی بالا و سالن رستوران مورد پسند مشتریانی از همه‌ی نژادها باشد.
فیلم آشپزخانه به‌همان میزان که در باب انسان‌هاست، همان‌قدر هم خوشمزه است.در این روایت چندوجهی به‌وضوح می‌توان رگه‌ی قدرتمند کمدی-ابزورد را شاهد بود. سکانس پایانی روایت به‌نوعی وصل کردن دنیای محوشدگان به دنیای توریستی و تمیز طبقه‌ی همکف است. گویی این اتصال جز با جنون امکان‌پذیر نیست؛ جنونی از جنس درخشش نور سبز بیگانگان.
