نویسنده : نام انگلیسی: The Noisy Mansion
نام فارسی: فیلم ساختمان پر سر و صدا
محصول: ۲۰۲۵ – کره‌ی جنوبی
ژانر: کمدی، هیجان‌انگیز
رده‌ی سنی: ۱۴+
امتیاز: ۱.۵ از ۴
مصطفی ملکی
تقریباً در بیشتر مرورهای مربوط به آثار کمدی سینمای کره از این گفته‌ایم که سینماگران و سیاست‌گذاران سینمایی این کشور در ابتدای دهه‌ی ۲۰۰۰ تا چه حد تلاش کردند مخاطب بین‌المللی را درگیر کمدی‌های برآمده از دیالوگ، اکت‌ها و موقعیت‌ها در فیلم‌های این کشور کنند.
شاید اگر آن جرح و تعدیل‌ها در کار نبود اکنون هر مخاطبی با اکتی بدون دیالوگ از سوی یک کاراکتر در اثری کمدی واکنشی نشان نمی‌داد. اما تکرار، بهره بردن از کارگردان‌های نوپا و فیلم‌اولی و کلیشه‌هایی که در این تکرارها شکل می‌گرفتند.
باعث شد کمدی کره‌ای نیز همچون بسیاری دیگر از ژانرهای سینمایی در ساختار سینمای کره زیست کند. اولین تجربه‌ی فیلمسازی خانم «لی رو-دا» ترکیبی از ژانرهای جنایی، کمدی و هیجان‌انگیز است.
او مانند هر کارگردانی در ساختار سینمای کره در پرده‌ی اول انبوهی از کاراکترها و اطلاعاتی را در خصوص آن‌ها به مخاطب ارائه می‌دهد و در حین حال برخی از اتصالات را از نظر پنهان می‌دارد. روایت فیلم ساختمان پر سر و صدا حول زنی جوان با نام «آن گئول» تصویر می‌شود.
شروع روایت فیلم ساختمان پر سر و صدا در باب خطرناک‌ترین انسان است و گوینده پرسش‌های فراوانی را از خود و مخاطب می‌پرسد و در نهایت به آن گئول می‌رسد و از آدم فضول و بیکار نام می‌برد. این زن جوان در کنار برداران خود که هر کدام زندگی مستقلی دارند زندگی می‌کند و در عین حال در هر سوراخی سرک می‌کشد و همین باعث آزار برادران شده است.
شاید مشکل پیدا و پنهان روایت خانم لی در همین گسترده کردن فضای روایی است. او به مخاطب می‌قبولاند که جایی در روابط بین این خواهر و برادرانش از نگاه مخاطب پنهان مانده است و باید به انتهای پرده‌ی دوم برسیم تا این خط پنهان آشکار شود.
اما در ترسیم آن خط پنهان گویی هیچ تلاشی از سوی کارگردان نوپا صورت نگرفته است و صرفاً آن را همچون اهرم ملودرام در انتهای پرده‌ی دوم به‌کار می‌برد. این آشکارسازی صرفاً مخاطب را برای لحظاتی متعجب می‌کند اما هیچ‌گاه درون تاروپود فیلم ساختمان پر سر و صدا قرار نمی‌گیرد.
به‌نوعی کارگردان در جایی از روایت فیلم ساختمان پر سر و صدا این حس را دارد که داستانش بیش از هر زمانی نیاز به جدایی از کمدی فکاهی دارد و همین امر سبب می‌شود پایان پرده‌ی دوم تبدیل به نقطه‌ای برای تصویر کردن علت این سبک زندگی کردن آن گئول شود.
اما در نهایت با اثری مواجه هستیم که هم تیم بازیگری قابل اعتنایی دارد و هم کارگردان از طریق شخصیت‌پردازی‌ها توانسته کاراکترها را به‌خوبی در ذهن مخاطب جای دهد. در نتیجه موقعیت‌های کمدی حول کاراکتر اصلی و انتخاب‌های‌اش روایتی مفرح را می‌سازد.
در هر حال باید پذیرفت که این اولین گام یک کارگردان نوپا در سینمای تجاری است و باید دید آیا خانم لی در ادامه همین مسیر را پیش خواهد گرفت یا خیر. آنچه در فیلم ساختمان پر سر و صدا او بسیار هویداست برش‌های غیرضروری و عدم پرداخت مناسب کاراکترهای فرعی حول کاراکتر اصلی است. در نتیجه موقعیت‌های روایی پیش روی کاراکتر اصلی نیز آنچنان اصالتی در خود ندارند تا مخاطب را عملاً با یک زندگی و زندگی‌های اطراف آن مواجه کنند.
