نویسنده : نام انگلیسی: Code 3
نام فارسی: فیلم کد ۳
محصول: ۲۰۲۵ – ایالات متحده
ژانر: درام، کمدی، هیجان‌انگیز
رده‌ی سنی: ۱۶+
امتیاز: ۳.۵ از ۴
اخطار: اگر از ترومای روحی رنج می‌برید، تماشای فیلم کد ۳ ممکن است برای شما آزاردهنده باشد.
در فیلم شهر شلوغ شاهد بودیم که کارگردان چگونه در دل شهر نیویورک بخشی از زندگی بهیاران اورژانس را به‌تصویر می‌کشید. در آن روایت با تلاش کارگردان در به‌تصویر کشیدن زندگی شخصی و حرفه‌ای کاراکترها مواجه بودیم. حال آقای «کریستوفر لئون» در جدیدترین اثر خود سعی دارد مخاطب را تنها در یک شیفت ۲۴ ساعته به درون این شغل طاقت‌فرسا ببرد.
کارگردان از همان ابتدا روایت را به‌گونه‌ای پیش می‌برد که مخاطب را درون واپاشی ذهنی و روانی کاراکتر «رندی» اسیر کند؛ مردی که نزدیک به ۱۹ سال مشغول به کاری است که به‌زعم بسیاری از همکارنش شاید توان یک انسان عادی، ۵ سال حضور در آن باشد.
آقای لئون از طریق قیاس حقوق‌های بخش‌های مختلف کادر درمان – از دکتر تا خدمات – تلاش می‌کند در مسیر همان کلیشه‌های قدرنادیده‌های شغلی گام بردارد. اما این کلیشه و چگونگی تصویر شدن آن است که باعث می‌شود فیلم کد ۳ تبدیل به یکی از زجرآورترین و قابل احترام‌ترین روایت‌های حول کادر درمان شود.
آقای لئون گویی از سیاهی مواجهه‌ی هر روزه‌ی بهیاران اورژانس با انبوهی از تروماها آگاه است. در نتیجه، با اضافه‌کردن کمدی موقعیت و استفاده از «رین ویلسن» و «لیل رل هاوری»، قصد دارد آن سیاهی را به‌گونه‌ای دیگر قاب‌بندی کند. اما داستان آقای لئون هر قدر پیش می‌رود، گویی مخاطب را به‌یاد موزیکالی از جنس «رقصنده در تاریکی» می‌اندازد.
او حتی از طریق کاراکتر رندی، دیوار چهارم را بارها می‌شکند تا مخاطب برای لحظه‌ای از آن بغض و شوک صحنه‌های دلخراش رها شود، اما در نهایت بار سنگین واپاشی روانی این کاراکتر، انتخاب تروماهای مختلف در میان آسیب‌دیدگان و تصویر درست طراحی صحنه‌های تصادف و غیره باعث می‌شود فیلم کد ۳ در سکانس‌به‌سکانس خود، آن خنده‌های برآمده از یک کمدی را از روی چهره‌ی مخاطب خود بزداید.
کارگردان در فیلم کد ۳ به‌خوبی می‌داند در حال تصویر چه چیزی است. او بی‌آنکه درگیر بازی‌های سیاسی و حتی نژادی شود، از گوناگونی نژادی در ایالات متحده می‌گوید و اینکه مردمان این کشور با هر نژادی در حال زیستی مسالمت‌آمیز هستند.
آقای لئون به‌قدری کاراکتر رندی را خوب شخصیت‌پردازی کرده و آقای ویلسن به‌قدری رندی را خوب بازی می‌کند که گویی مخاطب، دوربین‌به‌دست، طی ۲۴ ساعت همراه این کاراکتر و مصیبت‌های شغلی‌اش می‌شود. روایت آقای لئون آن‌قدری گسترده است که این کارگردان بتواند انزوای رندی و تلاش او برای رهایی از این تنهایی را به‌تصویر بکشد.
در فیلم کد ۳ با پکیجی از غم، شوک‌های لحظه‌ای، خستگی، بریدن از روتین زندگی، مصائب یکی از سخت‌ترین مشاغل و در نهایت روزنه‌های امید و در عین حال آوارشدن ناامیدی و یأس مواجه می‌شویم. آقای لئون به مخاطب اجازه می‌دهد تا جایی که می‌تواند به رندی و مایک نزدیک شود و گاه حتی بی‌آنکه پلک بزند.
شاهد بدترین جراحات ممکن در یک صحنه‌ی تصادف شود. او در طراحی صحنه‌ی برخی تصادفات به‌عمد سعی کرده صحنه‌پردازی را نمایشی در برابر مخاطب قرار دهد تا از آزاردهندگی قاب بکاهد.
اما در عین حال قاب‌بندی و برش‌ها به‌گونه‌ای است که مخاطب برای لحظاتی شدت آن صحنه را در ذهن مرور می‌کند و در تدوین موازی ذهن خود عمق درد را به تصویر می‌کشد. راز تأثیرگذاری فیلم کد ۳ درست در همین عمق بیرون از قاب است.
