نویسنده : نام انگلیسی: The Green Perfume
نام فارسی: فیلم عطر سبز
محصول: ۲۰۲۲ – فرانسه
ژانر: کمدی، هیجان‌انگیز
رده‌ی سنی: ۱۳+
امتیاز: ۲ از ۴
فیلم‌های جنایی-کمدی و همچنین آثار کامیک همیشه طرفداران خود را داشته‌اند. دنیای پررمز و راز همراه با هیجان می‌تواند ذهن مخاطب را تا ساعت‌ها، حتی پس از تماشای فیلم نیز، به خود مشغول دارد.
«نیکولاس پاریسر»، نویسنده و کارگردان فرانسوی، با دو فیلم پیشین خود—«بازی بزرگ» محصول ۲۰۱۵ و «آلیس و شهردار» ساخته سال ۲۰۱۹—نشان داد که نسبت به دسیسه‌های سیاسی و مسائل توطئه‌آمیز کنجکاو است و عمده موضوعات فیلم‌هایش پیرامون همین حوزه‌هاست. این‌بار با فیلم عطر سبز جسارت خود را بالا برده تا با تغییر ژانر به کمدی-ماجراجویانه توانایی خود را محک بزند.
فیلم عطر سبز با ورود زنی بلوند با بازی «لوسی گالو» به سالن تئاتر آغاز می‌گردد. او که به‌طور مرموزی ورود خود را بر «مارتین»، با نقش‌آفرینی «وینسنت لاکوست»، آشکار می‌سازد، با صحنه دلخراشی که روی صحنه برای بازیگر نقش مقابل مارتین رخ می‌دهد، شک او را نسبت به خود برمی‌انگیزد.
مرگ بازیگر و جملات واپسین‌اش که به «عطر سبز» اشاره دارد و آن را باعث و بانی مرگش می‌داند، مارتین را دچار دردسر می‌کند. فرار از دست پلیس و در ادامه آشنایی‌اش با «کلر»—که نقش آن را «ساندرین کیبرلین» ایفا کرده—ماجرایی پیچیده را رقم می‌زند که تعقیب و گریزهایی را در پی دارد.
پس از ماجرای آدم‌ربایی که مارتین دچارش می‌شود و سفر به بوداپست، اتفاقاتی دیگر رخ می‌دهد که «عطر سبز» را با پیچیدگی‌های روایی بیشتری مواجه می‌سازد.
بیش از هر چیز، مخاطب متوجه ادای دین پاریسر به بسیاری از آثار، فیلم‌ها و کارگردانان می‌شود. تعقیب و گریزهای فیلم یادآور «ماجراهای تن‌تن» از کارتونیست بلژیکی «هرژه» است.
رد پای هیچکاک و به‌ویژه فیلم «شمال از شمال غربی» نیز در فیلم جدید این کارگردان مشهود است. از همه مهم‌تر، فیلم‌های پلیسی و کمدیِ خاطره‌انگیزی که آثار کارگردانان نامی فرانسوی همچون «فرانسوا تروفو» و «کلود شابرول» در عصر طلایی سینمای فرانسه به مخاطب هدیه می‌کردند، در ذهن تداعی می‌شود.
شاید کاراکتر کمیسر در فیلم عطر سبز که نقش آن را «توماس شابرول»، پسر «کلود شابرول» بازی کرده—سرنخی برای پیدا کردن این ارتباط‌ها باشد. به‌هر‌جهت باید دید پاریسر تا چه اندازه توانسته دین خود را به این بزرگان ادا کند.
سرگرم‌کنندگی فیلم عطر سبز را نمی‌توان کتمان کرد، اما تا زمانی که سناریوی پیچیده و نامتقارن آن بر کسالت فیلم عطر سبز غلبه نکند. داستانِ به‌شدت پیچیده و سردرگم‌کننده مانع از ارتباط مخاطب با خط اصلی روایت می‌شود. چگونگی پذیرش کلر و همراهی او با مارتین برای سفر به بوداپست کمی مضحک و عجولانه می‌نماید.
کلر شخصیتی مالیخولیایی و عجیب‌وغریب دارد که گویی برای فرار از مهمانی خواهرش با مارتین همراه می‌شود. از طرفی مضمونی انسانی که پاریسر قرار بود به آن بپردازد، در حد لفظ و کلام باقی می‌ماند. کلر از سفر و زندگی در اسرائیل سخن می‌گوید و قرار است مسئله‌ی یهودستیزی در اروپا جدی گرفته شود، اما این موضوع به عمق کافی نمی‌رسد.
در سکانس‌های کمدی نیز، به محض اینکه مخاطب درگیر موقعیت می‌شود، با بی‌مهری تمام از فضای ایجادشده به بیرون پرتاب می‌گردد و تغییر ناگهانی ژانر به فیلم عطر سبز آسیب می‌زند. اگر آقای پاریسر قرار است به نمایشنامه‌های بزرگ اشاره کند، چرا این ارجاعات تنها در حد نام باقی می‌ماند و دلیل وجود آن‌ها بی‌پاسخ می‌ماند؟
شیمی میان شخصیت‌های اصلی—مارتین و کلر—شکل نمی‌گیرد؛ شاید هر دو در جایگاه خود توانسته‌اند از پس نقش‌شان برآیند، اما ارتباط میان آن دو به چشم نمی‌آید. شاید شیک‌ترین عنوان و مک‌گافین موجود در فیلم عطر سبز، همین نام فیلم باشد: سازمانی امنیتی و سایبری که سم مهلک را برای از بین بردن قربانیان خود انتخاب کرده است.
با این وجود، فیلمبرداری و خلق تصاویر جذاب دیداری را باید ستود. پاریسر به مدد فیلمبردارش «سباستین بوخمان»، در سفری که از میان شهرهای مختلف اروپا صورت می‌گیرد، نماهای چشمگیری ارائه می‌دهد. نماهای زیبا از ساختمان‌های مدرن در کنار سازه‌های قدیمی و تاریخی، فضاهای فاخر سالن‌های تئاتر و لوکیشن‌های متنوع از نقاط قوت فیلم عطر سبز به شمار می‌آیند.
موسیقی نیز همگام با روایت در خلق کمدی و تنش مؤثر عمل می‌کند. القای حس نوستالژی به بیننده بیش از هر عنصر دیگری در فیلم عطر سبز به چشم می‌خورد و تماشای آن را دست‌کم برای یک‌بار توجیه‌پذیر می‌سازد.
