نویسنده : نام انگلیسی: Copperhead
نام اصلی: Safe House
نام فارسی: فیلم خانهی امن
محصول: ۲۰۲۵ – ایالات متحده
ژانر: هیجانانگیز
ردهی سنی: ۱۳+
امتیاز: ۱ از ۴
«چوی»، مامور ارشد تازه منصوبشدهی کاخ ریاستجمهوری، بههمراه گروهی دیگر از نیروهای امنیتی راهی جلسهای مهم با معاون رئیسجمهور است. اما هنوز مأموریت آغاز نشده، چند انفجار پیاپی همهچیز را در هم میشکند و تیم مجبور میشود برای ارزیابی شرایط و یافتن سرنخها به یکی از خانههای امن پناه ببرد.
اندکی بعد مشخص میشود که یکی از شش نفری که در این خانه حضور دارند، خود عامل اصلی بمبگذاری است؛ نقطهای که قرار است گره اصلی تعلیق و تنش فیلم باشد.
فیلم خانهی امن نخستین تجربه سینمایی «جیم مارشال» در سال ۲۰۲۵ است؛ فیلمسازی که پس از ساخت یک اثر تلویزیونی در سال ۲۰۱۷ اینبار تلاش کرده با ورود به ژانر اکشن-هیجانانگیز، تصویری از فضای امنیتی و سیاسی ایالات متحده ارائه دهد.
مارشال فیلم خانهی امن را با ضربآهنگی تند آغاز میکند؛ انفجارها، تیراندازیها و تعقیبوگریزهای اولیه بیدرنگ مخاطب علاقهمند به این ژانر را جذب میکند. او در ادامه نیز بارها به سکانسهای اکشن سنگین و مبارزات تنبهتن متوسل میشود تا ریتم فیلم خانهی امن افت نکند.
این سکانسها از لحاظ بصری و فنی خوشساختاند و میتوانند همان هیجانی را فراهم کنند که مخاطب چنین آثاری معمولاً انتظارش را دارد. اما مشکل از جایی آغاز میشود که چنین صحنههایی جایگزین منطق روایی و انسجام داستانی میشوند.
هیجان لحظهای وجود دارد، اما دوام ندارد؛ فیلم خانهی امن پس از پایان، بیشتر شبیه تجربهای ۹۰ دقیقهای از تخلیه آدرنالین است و نه روایتی که ردپایی پایدار در ذهن مخاطب برجا بگذارد.
مارشال بهوضوح علاقهای به ساختاردهی روایی و طراحی منطقی برای حوادث ندارد. او ترجیح میدهد همهچیز را فدای ریتم تند و اکشن مداوم کند. نتیجه آن است که مخاطب با پایان فیلم خانهی امن با انبوهی از پرسشهای بیپاسخ مواجه میشود: چگونه ممکن است یک خانه امن، که قرار است پناهگاه مهمترین ماموران دولت باشد، تا این حد آسیبپذیر و قابل نفوذ باشد؟
بمبگذار اصلاً چگونه از ابتدا وارد این مکان شده؟ چرا هیچکس به حضور «هالتن» و رفتارهای غیرعادی او شک نمیکند؟ چطور ممکن است حتی در این خانهی امن اسلحهخانهای وجود نداشته باشد؟ اینها پرسشهایی هستند که اگر فیلمنامه از ابتدا ساختار و منطق محکمی داشت، میتوانست آنها را پیشبینی و رفع کند.
شخصیتپردازی نیز یکی دیگر از نقاط ضعف فیلم خانهی امن است. شخصیتها نه گذشتهای دارند، نه انگیزهای شفاف و نه پیچیدگیای که بتواند مخاطب را درگیر کند. چوی، بهعنوان شخصیت محوری، بیشتر ابزاری برای پیشبرد اکشن است تا یک کاراکتر کامل.
سایر شخصیتها نیز در همین حد باقی میمانند: تیپهایی تکبعدی که تنها برای حضور در سکانسهای درگیری طراحی شدهاند. با این حال بازیگران تلاش کردهاند تا از دل همین شخصیتهای ناکامل، بازیهایی قابلقبول ارائه دهند و همین تلاش سبب شده صحنههای اکشن، علیرغم روایت آشفته فیلم خانهی امن، همچنان جذاب و قابلتماشا بمانند.
فیلم خانهی امن اثری است که میتواند برای لحظاتی کوتاه سرگرمکننده باشد، اما فقدان منطق روایی، ضعف شخصیتپردازی و اتکای بیشازحد به هیجان لحظهای، آن را در سطحی سطحی و گذرا نگه میدارد. نتیجه اثری است که تماشاگر را در لحظه سرگرم میکند، اما چیزی برای به یاد سپردن باقی نمیگذارد.
