نویسنده : نام انگلیسی: The Unholy Trinity
نام فارسی: فیلم ترینیتی نامقدس (ایهام مد نظر کارگردان: تثلیث و نام شهر)
محصول: ۲۰۲۵ – ایالات متحده
ژانر: وسترن، اکشن
رده‌ی سنی: ۱۳+
امتیاز: ۲ از ۴
مصطفی ملکی
طی مرور فیلم «قتل در شهر یلواستون» با سینمای متوسط آقای «ریچارد گری» نوشتیم. دنیای سینمایی او بدون بالا و پایین‌های کارنامه‌ی بسیاری از کارگردان‌ها از سال ۲۰۱۰ تاکنون مخاطب را روی لبه‌ی سینمای جریان اصلی و سینمای گروه ب نگه داشته است.
از سویی شاهد حضور ستاره‌های سینمای جریان اصلی در این آثار هستیم و از سویی دیگر انبوهی از بازیگران سینمای گروه ب چشم مخاطب را در آثار او آزار می‌دهند. گویا دنیای وسترن به مذاق آقای گری خوش آمده که در سال ۲۰۲۵ نیز دست به ساخت وسترنی مشابه اثر قبلی زده است.
اگر فیلم قبلی این کارگردان را مشاهده کرده باشید به‌طور حتم با خود زمزمه می‌کنید: «وسترن قبلی متوسط بود و قابل تماشا. پس این را نیز تماشا خواهم کرد. » دنیای آثار آقای گری واقعاً همین‌گونه است. او در تلفیق ژانر جنایی و وسترن به‌سراغ مناطقی رفته است که به دوربین او اجازه می‌دهد در گرفتن زاویه‌ها و حرکت انتخاب وسیعی داشته باشد.
از سویی دیگر او روی خط معیارهای سینمای وسترن حرکت نمی‌‌کند جز در صحنه‌های اکشن. به همین سبب مخاطب از نگاهی جدید وارد این دنیای خشن می‌شود و در نهایت همان هیجان هفت‌تیرکشی‌های مرسوم در این ژانر نصیبش می‌شود.
مشکل ابتدایی و همیشگی آثار آقای گری دقیقاً در ورودیه‌ی آن‌هاست. در این ورودیه‌ها با سردترین و بی‌بخارترین آغازهای سینمایی مواجه هستیم. این سردی به حدی است که مخاطب سینمای سرگرمی به‌محض مواجه شدن با آن ممکن است خود را مشغول اثری دیگر کند.
آقای گری طی این یک دهه تاکنون نتوانسته این مشکل را برطرف کند. آثار او با این موتور دیزلی در جذب ابتدایی مخاطب طی ده دقیقه‌ی ابتدایی شاید باعث شده‌اند بسیاری از مخاطبان حتی نام این کارگردان و آثار او را نشنوند و آنها را فراموش کرده باشند. اما اگر مخاطبی به این آثار ۱۵ دقیقه فرصت دهد.
کم‌کم در برابر داستانی قرار می‌گیرد که او را جذب کرده و اجازه می‌دهد همراه با کاراکترها وارد دنیای مد نظر کارگردان شود. در فیلم ترینیتی نامقدس نیز بازی ضعیف و پروتکلی «برندن لسارد»، که در چند اثر این کارگردان حضور داشته است، عملاً جان ابتدایی روایت را می‌گیرد.
اما اولین حضور «ساموئل ال. جکسون» باعث می‌شود گوش و چشم مخاطب نسبت به فیلم ترینیتی نامقدس تیز شود؛ چرا؟ چون ال. جکسون و «برندن برازنان» در این اثر نه مانند بسیاری از بازیگران ستاره‌ی هالیوود از بازی خود در چنین آثاری دزدیده‌اند و نه حتی سعی در غلوکردن شخصیت‌های خود دارند.
به‌همین سبب است که هر دو بازیگر همانند بسیاری دیگر از آثاری که در آنها روی شخصیت‌پردازی کارگردان بازی‌خوانی خوبی داشته‌اند، در فیلم ترینیتی نامقدس نیز ابتدا نام خود را با غرق شدن در کاراکتر مد نظر حذف میکنند و سپس مخاطب را به‌همراه آن کاراکتر وارد سیر حوادث میکنند.
شاید آقای گری نسبت به اثر قبلی کمی مترقی شده است و همین باعث می‌شود به آینده‌ی این کارگردان استرالیایی امیدوار باشیم. در فیلم قبلی او شاهد بودیم که همه طراحی لباس‌ها آن‌قدر شیک و تئاتری بود که مخاطب را از زمانه و جغرافیای قرن نوزدهمی دور می‌کرد.
در فیلم ترینیتی نامقدس نیز با همان مشکل مواجه هستیم، اما حداقل سیر رخدادها باعث می‌شود کمی غبار زمانه و جغرافیا روی این طراحی‌ها بنشیند. چهره‌پردازی‌ها نیز همین شکل متوسط از پیشرفت را در خود داشته‌اند.
در هر حال دنیای آقای گری با این گام‌های میلیمتری نمی‌تواند حداقل تا یک دهه‌ی دیگر از دنیای خموده و متوسط خود رها شود. باید دید این کارگردان اصلاً در آینده‌ی خود تصویری وسیع را در سینما می‌بیند یا خیر. باید منتظر ماند و تماشا کرد.
