نویسنده : نام انگلیسی: Baby Assassins
نام فارسی: فیلم آدمکشهای ظریف
محصول: ۲۰۲۱ – ژاپن
ژانر: اکشن-ابزورد
امتیاز: ۳ از ۴ – 〇⬤⬤⬤
مصطفی ملکی
در ساختار روایی اکشن-ابزورد، کارگردان هم باید موقعیت‌های کمدی را بشناسد و هم توانایی برش‌های قابل تأمل در سکانس‌های اکشن داشته باشد. آقای «یوگو ساکاموتو» یکی از همین کارگردان‌هاست.
ساکاموتو طی سال ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۲ چهار فیلم روی پرده برده است که تاکنون سه فیلم از آن‌ها در دسترس ما قرار نگرفته است. فیلم «آدمکشهای ظریف» یکی از آن چهار فیلم است که به مرور آن می‌پردازیم.
ساکاماتو در دسته‌ی کارگردان‌هایی قرار می‌گیرد که با بودجه‌ی کم آنچه را که می‌خواهد روی تصویر می‌برد. او در فیلم «آدمکشهای ظریف» از ساختار زوج سینمایی استفاده کرده است. «ماهیرو» و «چیساتو» این زوج را در فیلم آدمکشهای ظریف آقای ساکاماتو تشکیل می‌دهند.
آن‌ها دو دختر جوان جامعه‌ستیز هستند که زیر نظر یک سازمان زیرزمینی به قتل‌های مشخص دست می‌زنند. شروع فیلم با مصاحبه‌ی ماهیرو در یک سوپرمارکت آغاز می‌شود. درگیری او با صاحب سوپرمارکت و کارکنان‌اش منجر به شکل گرفتن اولین سکانس اکشن فیلم می‌شود.
در نهایت او توسط شلیک چیساتو نجات پیدا می‌کند و با یک برش دوباره به مصاحبه‌ی او با صاحب سوپرمارکت بازمی‌گردیم. هر آنچه در ابتدا دیده بودیم بازی ذهنی ماهیرو در باب این مکان بوده است و اتفاقاً با همین انتزاع شخصیت‌پردازی ماهیرو و چیساتو شکل می‌گیرد.
کارگردان ژاپنی سعی دارد در ساختار روایت فیلم آدمکشهای ظریف خود این دو دختر را در موقعیت‌های مختلف اجتماعی قرار دهد و به‌نوعی مخاطب را با چگونگی رفتار یک جامعه‌ستیز روبهرو کند.
فیلم آدمکشهای ظریف او یک اثر روان‌شناختی نیست و کاملاً در خدمت سینمای اکشن است. اما شخصیت‌پردازی خوب هر دو بازیگر نقش اول باعث شده کل روایت برای مخاطب سینمای روان‌شناختی نیز لذت‌بخش باشد.
یکی از شاخصه‌های مهم شخصیت‌پردازی خوب کاراکتر ماهیرو همان زمزمه‌های زیر لب او و توضیح رخدادهای در حال وقوع است. او بلند‌بلند فکر می‌کند و تصمیم می‌گیرد. اگر به آثار سینمای میانه‌ی ژاپن دقت کنید.
یکی از نقاط ضعف و دافعه‌ی این آثار توضیح صحنه خوانی کاراکترهاست که فیلم را از نفس می‌اندازد. در فیلم آقای ساکاموتو با چنین ضعفی روبهرو نیستیم. باید این‌گونه گفت که اکشن او ساختاری جهانی دارد و شانه‌به‌شانه‌ی آثار گای ریچی و دیگر ابزوردسازان سینمای اکشن گام برمی‌دارد.
در بسیاری از روایت‌های اکشن به‌ندرت می‌بینیم که دوربین برای لحظه‌ای بلرزد و کارگردان قصد داشته باشد روایت را شهری کند. اما در فیلم ساکاموتو این لرزش دوربین و نماهای شهری چارچوب روایت را تشکیل می‌دهند. شاید در کل فیلم فقط سه یا چهار سکانس اکشن داشته باشیم و در باقی موارد روایت درون شهر و تعامل این دو کاراکتر با مردمان دیگر جریان دارد.
دوربین ساکاموتو در این اثر اکشن-ابزورد به‌قدری رهاست که تنوعی از نماهای مختلف را در برابر ما قرار می‌دهد؛ از اکستریم کلوز-آپ تا مدیوم‌شات و های‌انگل و دیگر نماها. این گوناگونی نما باعث سیال شدن فیلم آدمکشهای ظریف در ذهن مخاطب می‌شود.
فیلم آدمکشهای ظریف روایتی کامل و گیرا در ساختار سینمای اکشن-ابزورد است. رخدادهای آن به‌سادگی آثار ابزورد و در یک دومینوی کاملاً تصادفی باعث شکل‌گیری روایت فیلم آدمکشهای ظریف می‌شوند و از آن‌سو اکشن فیلم با بازی خوب بازیگران و برش‌های اتاق تدوین مخاطب سینمای اکشن را مجذوب خود می‌کنند.
اینکه ساکاموتو قصد دارد دنباله‌ای را برای این فیلم بسازد، هم می‌تواند خبری خوب باشد و هم بد. حداقل من تا سه اثر دیگر او در طی این دو سال را مشاهده نکنم، نمی‌توانم نظری قاطع در باب این تصمیم بدهم. در هر حال باید منتظر انتشار هر چه زودتر سه اثر دیگر باشیم و پس از تماشای آن‌ها کلیت سینمای این سینماگر خوش‌قریحه‌ی ژاپنی را با یکدیگر بررسی خواهیم کرد.
