نویسنده : نقد فیلم روانی
فیلم روانی : “این پیامی نبود که مخاطبان را برانگیزد و همچنین عملکرد فوق العاده ای نبود … آنها با فیلم ناب تحریک شدند.”
با مقاله نقد فیلم روانی همراه ما باشید
بنابراین آلفرد هیچکاک در مورد ” فیلم روانی ” به فرانسوا تروفو گفت و اضافه کرد که “این متعلق به فیلمسازان ، متعلق به من و شما است.” هیچکاک عمداً می خواست « فیلم روانی » مانند یک فیلم استثماری ارزان به نظر برسد. او آن را نه با خدمه معمول گران قیمت معمول خود (که تازه “North by Northwest” را به پایان رسانده بود) بلکه با خدمه ای که برای نمایش تلویزیونی خود استفاده می کرد فیلمبرداری کرد.
بیشتر بخوانید :بهترین نویسندگان ادبیات لبنان
او سیاه و سفید فیلمبرداری کرد. گذرگاههای طولانی هیچ گفتگویی نداشت. بودجه وی ، 800000 دلار ، حتی با استانداردهای 1960 ارزان بود. متل و عمارت بیتس در زمین جهانی در Universal ساخته شده است. از نظر احشایی ، ” فیلم روانی ” بیشتر از فیلم های هیجان انگیز هیچکاک مانند ” فیلم پنجره پشتی” یا ” فیلم سرگیجه” با فیلم های نوآوری مانند “انحراف” مشترک است.
با این حال هیچ فیلم هیچکاک تأثیر بیشتری نداشته است. این کارگردان در مصاحبه طولانی کتاب خود به “تروفو” گفت: “من بینندگان را راهنمایی می کردم.” “شما ممکن است بگویید که من مثل یک ارگ آنها را بازی می کردم.” این تکان دهنده ترین فیلمی بود که تماشاگران اصلی آن تاکنون دیده اند.
“شگفتی ها را فاش نکنید!” این تبلیغات فریاد می زد و هیچ علاقه مند به سینما نمی توانست پیش بینی شگفتی های هیچكاك را داشته باشد – قتل ماریون (ژانت لی) ، قهرمان مشهور ، كه فقط یك سوم راه فیلم بود و راز مادر نورمن. ” فیلم روانی ” مانند یک تریلر بهره برداری قلعه ویلیام تبلیغ شد. “لازم است که” فیلم روانی “را از همان ابتدا ببینید!” هیچكاك با توجیه كردن تصمیم ، “كودكان متأخر پس از ناپدید شدن ژانت لی از صحنه نمایش منتظر دیدن او بودند.”
این شگفتی ها اکنون به طور گسترده ای شناخته شده اند و با این حال ” فیلم روانی ” همچنان به عنوان یک تریلر ترسناک و تلقین کننده به کار خود ادامه می دهد. این بیشتر به دلیل هنر هنری هیچکاک در دو زمینه است که چندان مشخص نیست: تنظیم داستان ماریون کرین و رابطه ماریون و نورمن (آنتونی پرکینز). هر دوی این عناصر به این دلیل کار می کنند که هیچکاک تمام توجه و مهارت خود را معطوف به رفتار با آنها می کند ، گویی که برای کل تصویر ساخته شده اند.
بیشتر بخوانید : بهترین کتاب های ادبیات اسپانیا
این تنظیم شامل موضوعی است که هیچکاک بارها و بارها از آن استفاده کرده است: گناه فرد عادی گرفتار در یک موقعیت جنایی. ماریون کرین 40،000 دلار سرقت می کند ، اما با این وجود او در قالب هیچکاک بی گناه و جنایتکار قرار می گیرد. ما او را برای اولین بار در یک بعد از ظهر در یک اتاق آشفته هتل با معشوق طلاقش ، سام لومیس (جان گاوین) می بینیم.
او به دلیل پرداخت نفقه نمی تواند با او ازدواج کند. آنها باید مخفیانه دیدار کنند وقتی پول ظاهر می شود ، به یک مشتری لزج املاک و مستغلات (فرانک آلبرتسون) متصل می شود که القا می کند برای چنین پولی ، ممکن است ماریون برای فروش باشد. بنابراین انگیزه ماریون عشق است ، و قربانی او یک خزش است.
این یک تنظیم کاملاً مناسب برای یک طرح دو ساعته هیچکاک است. هرگز برای لحظه ای احساس نمی شود که مواد ساخته شده برای گمراه کردن ما هستند. و در حالی که ماریون در حال فرار از ققنوس در راه شهر زادگاه سام ، فیرویل ، کالیفرنیا ، یک مارک تجاری مورد علاقه دیگر هیچکاک ، پارانویا در مورد پلیس را دریافت می کنیم. یک مامور گشت بزرگراه (مورت میلز) او را از چرت کنار جاده بیدار می کند ، از او سوال می کند و تقریباً می تواند پاکت را با پول سرقت شده ببیند.
او در اتومبیل خود برای یکی با پلاک های مختلف تجارت می کند ، اما در نمایندگی از دیدن همان گشت زنی که در آن طرف خیابان پارک شده و به ماشین دسته او تکیه داده و دستانش را جمع کرده و به او خیره شده است ، متحیر شده است. هر بیننده بار اول معتقد است که این تنظیم خط داستانی را تعیین می کند که فیلم تا پایان دنبال خواهد کرد.
ماریون هراسان ، خسته ، و شاید از سرقت خود پشیمان شده است ، به نزدیكی فیرویل می رود اما طوفان شدید باران سرعت آن را كاهش می دهد. او وارد متل بیتس می شود و ارتباط کوتاه و سرنوشت ساز خود را با نورمن بیتس آغاز می کند. و در اینجا دوباره مراقبت هیچکاک از صحنه ها و گفت و گو ما را متقاعد می کند که نورمن و ماریون بازیکنان بقیه فیلم خواهند بود.
بیشتر بخوانید : کتاب بیگانه اثر آلبرکامو
او این کار را در طول مکالمه طولانی خود در “سالن” نورمن انجام می دهد ، جایی که به نظر می رسد پرندگان وحشی پر از وحشی آماده اند تا آنها را جمع کنند و آنها را به عنوان طعمه اسیر کنند.
ماریون صدای مادر نورمن را که به سختی با او صحبت می کند شنیده است و او به آرامی پیشنهاد می کند که نورمن نیازی به ماندن در این بن بست ، متلی در حال شکست در جاده ای که توسط دولت بین المللی جدید دور زده شده است ، نماند. او به نورمن اهمیت می دهد. او همچنین به فکر انداختن در مورد اعمال خود سوق داده شده است. و او تحت تأثیر قرار گرفته است. بسیار لمس ، احساس خطر می کند. و به همین دلیل او باید او را بکشد.
هیچكاك گفت ، وقتی نورمن از ماریون جاسوسی می كند ، بیشتر مخاطبان آن را به عنوان رفتار پیمینگ تام می خوانند. تروفو مشاهده کرد که افتتاحیه فیلم روانی ، ماریون با سوتین و جوراب شلواری ، فضول گرایی بعدی را نشان می دهد. ما نمی دانیم قتل در انتظار است.
امروز با دیدن صحنه دوش ، چندین چیز برجسته می شوند. برخلاف فیلم های ترسناک مدرن ، ” فیلم روانی ” هرگز چاقو را گوشت زده نشان نمی دهد. هیچ زخمی وجود ندارد. خون وجود دارد اما گالن آن نیست. هیچکاک سیاه و سفید شلیک کرد زیرا احساس کرد تماشاگران نمی توانند خون زیادی را تحمل کنند (نسخه بازسازی شده Gus Van Sant به طور خاص آن نظریه را تکذیب می کند).
آکورد های بریده بریده موسیقی متن برنارد هرمان برای جلوه های صوتی شدید تر. عکس های بسته شده گرافیکی نیستند بلکه نمادین هستند ، زیرا خون و آب در مجرای چرخش می چرخد و دوربین به یک کلوزآپ ، به همان اندازه ، کره کره چشم بی حرکت ماریون بریده می شود. این همچنان موثرترین برش در تاریخ فیلم است و حاکی از آن است که وضعیت و هنر از جزئیات گرافیکی مهمتر هستند.
بیشتر بخوانید : بهترین فیلمهای استنلی کوبریک
پرکینز در تأسیس شخصیت پیچیده نورمن ، در نمایشی که به یک نقطه عطف تبدیل شده است ، کاری غیر عادی انجام می دهد. پرکینز به ما نشان می دهد که اساساً مشکلی در نورمن وجود دارد ، و با این وجود او مرد جوان را دوست دارد ، دستانش را به جیب شلوار جین خود می زند ، از روی ایوان می پرد و پوزخند می زند. فقط هنگامی که مکالمه شخصی می شود ، لکنت می کند و فرار می کند. در ابتدا او همدردی ما و همچنین ماریون را برمی انگیزد.
پس از مرگ قهرمان ، موشکافی دقیق نورمن در صحنه مرگ انجام می شود. هیچكاك به طرز موذیانه ای جای شخصیت های اصلی را می گیرد. ماریون مرده است ، اما اکنون (نه آگاهانه بلکه در یک مکان عمیق تر) ما با نورمن همذات پنداری می کنیم – نه به این دلیل که می توانستیم شخصی را با چاقو بزنیم ، بلکه به این دلیل که اگر این کار را می کردیم ، ترس و گناه مانند او فرو خورده می شود.
سکانس با شلیک استادانه هل دادن ماشین ماریون (حاوی جسد و پول نقد) به باتلاق به پایان می رسد. ماشین غرق می شود ، سپس مکث می کند. نورمن با دقت تماشا می کند. ماشین بالاخره در زیر سطح ناپدید می شود.
با تجزیه و تحلیل احساسات خود ، متوجه می شویم که همانطور که نورمن انجام داد ، می خواستیم آن ماشین غرق شود. قبل از حضور مجدد سام لومیس ، با خواهر ماریون ، لیلا (ورا مایلز) برای جستجوی وی همکاری کردند ، ” فیلم روانی ” از قبل قهرمان اصلی خود را دارد: نورمن بیتس.
این یکی از جسورانه ترین تعویض ها در تمرین طولانی مدت هیچکاک برای هدایت و دستکاری ما است. بقیه فیلم ملودرام موثر است و دو شوک موثر وجود دارد. چشمان شخصی Arbogast (مارتین بالسام) در یک شلیک که به نظر می رسد از پشت پرده استفاده می کند به نظر می رسد او را از پله ها دنبال می کند ، به قتل می رسد. و راز مادر نورمن فاش می شود.
بیشتر بخوانید : فیلمهای آلفرد هیچکاک
برای بینندگان متفکر ، یک شگفتی برابر هنوز در انتظار است. این رمز و راز این دلیل است که چرا هیچکاک پایان یک شاهکار را با سکانسی که از نظر عجیب و غریب نامناسب است ، مخدوش کرد. پس از روشن شدن قتل ها ، صحنه ای غیرقابل توصیف وجود دارد که طی آن یک روانپزشک با دراز مدت (سایمون اوکلند) برای بازماندگان مونتاژ شده درباره علل رفتار روانپریشی نورمن سخنرانی می کند. این یک اوضاع مخالف است که تقریباً به نقطه تقلید می رسد.
اگر من آنقدر جسارت داشتم که دوباره فیلم هیچکاک را ویرایش کنم ، فقط اولین توضیحات دکتر درباره شخصیت دوگانه نورمن را درج می کردم: “نورمن بیتس دیگر وجود ندارد. او فقط نیمی از آن را برای شروع وجود داشت. و اکنون ، نیمه دیگر احتمالاً برای همیشه.”
سپس همه چیزهایی که روانپزشک می گوید را قطع می کردم و عکسهای نورمن را که در پتو پیچیده شده بود قطع می کردم در حالی که صدای مادرش صحبت می کند (“ناراحت کننده است وقتی یک مادر باید کلماتی را بیان کند که پسر خودش را محکوم می کند …”). من ارائه می دهم که این ویرایش ها ” فیلم روانی ” را تقریباً عالی کرده است. من هرگز با یک دفاع متقاعد کننده از سخنگوی روانپزشکی روبرو نشده ام. تروفو در مصاحبه معروف خود با درایت از آن اجتناب می کند.
بیشتر بخوانید : بهترین فیلمهای جان فورد
آنچه باعث می شود ” فیلم روانی ” جاودانه شود ، وقتی بسیاری از فیلم ها از تئاتر خارج می شوند ، نیمه فراموش شده اند ، این است که این فیلم مستقیماً با ترس ما ارتباط دارد: ترس ما از اینکه ممکن است به طرز سرعتی جرمی مرتکب شویم ، ترس ما از پلیس ، ترس ما از قربانی شدن یک دیوانه ، و البته ترس ما از ناامید کردن مادرانمان.
پایان نقد فیلم روانی
