ویلم دفو: از جوخه تا گرین گابلین زندگی و حرفه‌ای یک افسانه‌!

بخش ۱: آغاز راه و تئاتر – ریشه‌های سرکش ویلم دفو

وقتی حرف از ویلم دفو می‌زنیم، نمی‌توانیم از تئاتر شروع نکنیم. ویلم دفو نه مثل بسیاری از ستاره‌های هالیوود که از مدلینگ یا تبلیغات آمدند، بلکه از دل صحنه‌های خام و تجربی تئاتر بیرون آمد.

در نیویورک دهه ۱۹۷۰، شهر پر از شورش‌های هنری بود؛ جنبش‌های ضدفرهنگی، نمایش‌های آف-آف-بروادوی، و گروه‌هایی که می‌خواستند تئاتر را از قفس بورژوازی آزاد کنند. ویلم دفو، با آن صورت استخوانی و چشمان تیز، دقیقاً جایش آنجا بود.

بنیان‌گذاری گروه ووستر در ۱۹۷۵، نقطه عطف زندگی ویلم دفو بود. این گروه، با الهام از تئاتر فیزیکی و تجربی، نمایش‌هایی مثل “لرنرادوئه” یا “خانه” را اجرا می‌کرد که بدن بازیگر را به ابزار اصلی تبدیل می‌کرد.

ویلم دفو در این اجراها، ساعت‌ها روی صحنه می‌ماند، عرق می‌ریخت، فریاد می‌زد، و تماشاگران را به فکر می‌انداخت. الیزابت لکامپت، شریک هنری و عاطفی‌اش در آن زمان، می‌گوید: “ویلم دفو همیشه به دنبال حقیقتی بود که درد دارد، نه آن که آسان است.”

تئاتر به ویلم دفو یاد داد چطور با بدنش حرف بزند، چطور سکوت را بازی کند، و چطور مرزهای نقش را بشکنه. این تجربیات، بعدها در فیلم‌هایی مثل “آخرین وسوسه مسیح” یا “فانوس دریایی” خودش رو نشون داد، جایی که ویلم دفو با کمترین دیالوگ، بیشترین احساس رو منتقل می‌کنه.

اما انتقال از تئاتر به سینما، آسان نبود. ویلم دفو در مصاحبه‌ای گفته: “تئاتر مثل نفس کشیدنه، سینما مثل نگه داشتن نفس.” او در ۱۹۸۰ با نقش کوچک در “دروازه‌های بهشت” وارد سینما شد، اما صحنه‌هایش حذف شد. این شکست، ویلم دفو رو قوی‌تر کرد.

در سال‌های اولیه، ویلم دفو در نمایش‌های ووستر مثل “رومبوس” یا “نبراسکا” درخشید. این اجراها، که گاهی هفته‌ها طول می‌کشید، استقامت ویلم دفو رو ساخت. تصور کنید: صحنه‌ای تاریک، نورهای کم، و ویلم دفو که با حرکات تکراری، تماشاگر رو به مرز جنون می‌بره.

این دوره، پایه‌گذار سبک ویلم دفو شد – سبکی که ترکیبی از شدت فیزیکی و عمق روانشناختیه. بدون تئاتر، شاید هیچ‌وقت آن سرباز پر از ایمان در “جوخه” رو نمی‌دیدیم.

ویلم دفو هنوز هم به تئاتر برمی‌گرده. در ۲۰۲۰، در نمایش “دزدیده شدن” در برادوی بازی کرد و نشون داد که سن، براش معنی نداره. این بخش از زندگی ویلم دفو، نشون‌دهنده تعهدش به ریشه‌هاست؛ ریشه‌هایی که اون رو از یک پسر ویسکانسینی به یک افسانه تبدیل کرد.

بخش ۲: ورود به هالیوود و شهرت اولیه – از حاشیه به مرکز صحنه

هالیوود، شهری از رویاها و کابوس‌ها، برای ویلم دفو مثل یک آزمون بزرگ بود. بعد از حذف نقشش در “دروازه‌های بهشت”، ویلم دفو ناامید نشد. در ۱۹۸۲، با فیلم “بی‌عشق” به کارگردانی کاترین بیگلو، اولین نقش اصلیش رو گرفت – رهبر یک گروه موتورسوار یاغی.

این فیلم، با حال و هوای نوآر و راک‌اند‌رول، ویلم دفو رو به عنوان یک ضدقهرمان معرفی کرد. منتقدان گفتند: “ویلم دفو چشمانی داره که می‌تونه روحت رو بخونه.”

اما شهرت واقعی با “جوخه” در ۱۹۸۶ آمد. الیور استون، کارگردان جاه‌طلب، ویلم دفو رو برای نقش سرباز الیاس انتخاب کرد – مردی پر از ایمان و درد در دل جنگ ویتنام. ویلم دفو برای این نقش، اردوی آموزشی سختی رو گذروند؛ ماه‌ها در فیلیپین، زیر باران و گل، با تفنگ واقعی تمرین کرد.

نتیجه؟ نامزدی اسکار بهترین بازیگر مکمل مرد، و یک نقش که هنوز هم معیار بازی در فیلم‌های جنگیه. ویلم دفو در “جوخه”، نه فقط یک سرباز، بلکه نماد مبارزه درونی انسان بود.

بعد از “جوخه”، ویلم دفو نقش‌های متنوعی گرفت. در “آخرین وسوسه مسیح” (۱۹۸۸) مارتین اسکورسیزی، نقش عیسی رو بازی کرد – نقشی جنجالی که کلیسا رو به هم ریخت، اما ویلم دفو رو به عنوان بازیگری جسور نشون داد.

تصور کنید: ویلم دفو روی صلیب، با چشمانی پر از شک و ایمان، دیالوگ‌هایی که از دل کتاب مقدس می‌آد اما با طعم مدرن. این فیلم، ویلم دفو رو به سطح جدیدی برد.

در اوایل دهه ۹۰، ویلم دفو در فیلم‌هایی مثل “میسیسیپی می‌سوزد” (به عنوان مأمور FBI) و “تولد در چهارم ژوئیه” (به عنوان یک کهنه‌سرباز فلج) ظاهر شد. این نقش‌ها، ویلم دفو رو به عنوان بازیگری چریکی نشون داد – کسی که از هر فرصتی برای کاوش اجتماعی استفاده می‌کنه.

اما هالیوود همیشه مهربون نیست؛ ویلم دفو در “اسپید ۲” (۱۹۹۷) نقش یک هکر دیوانه رو گرفت که نامزدی رززی (ضداسکار) براش آورد. ویلم دفو بعدها خندید و گفت: “هر بازیگری باید یک شکست داشته باشه تا قدر موفقیت‌ها رو بدونه.”

این دوره، ویلم دفو رو از یک تازه‌کار به یک ستاره پخته تبدیل کرد. او یاد گرفت چطور در سیستم هالیوود زنده بمونه، بدون اینکه روحش رو بفروشه. و این، فقط آغاز بود.

بخش ۳: نقش‌های ماندگار و جوایز – اوج درخشش ویلم دفو

اگر بخواهیم نقش‌های ماندگار ویلم دفو رو بشماریم، لیست طولانی می‌شه. اما بیایید از “سایه خون‌آشام” (۲۰۰۰) شروع کنیم. در این فیلم، ویلم دفو نقش ماکس شرک.

بازیگر واقعی فیلم “نوسفراتو” رو بازی کرد – مردی که شایعه شده واقعاً خون‌آشام بوده. ویلم دفو با آرایش سفید و دندان‌های تیز، چنان واقعی بازی کرد که نامزدی دوم اسکار رو گرفت. منتقدان گفتند: “ویلم دفو مرز بین واقعیت و خیال رو محو کرد.”

بعد، نوبت به “مرد عنکبوتی” (۲۰۰۲) رسید. ویلم دفو به عنوان نورمن آزبورن/گرین گابلین، شرور افسانه‌ای، میلیون‌ها طرفدار پیدا کرد. خنده‌های دیوانه‌وارش، پرواز با گلایدر، و آن دیالوگ “خدا رحمتت کنه، تام”، هنوز هم اکو می‌شه.

ویلم دفو در مصاحبه‌ها گفته: “گرین گابلین بخشی از منه؛ آن جنون درونی که همه داریم.” این نقش، ویلم دفو رو به نسل جوان معرفی کرد و سه‌گانه رو به موفقیت رسوند.

در دهه ۲۰۱۰، ویلم دفو به آرت‌هاوس برگشت. در “پروژه فلوریدا” (۲۰۱۷)، نقش مدیر یک متل فقیرنشین رو بازی کرد – مردی مهربان در دنیایی بی‌رحم. این نقش، نامزدی سوم اسکار رو براش آورد و نشون داد ویلم دفو چقدر در نقش‌های کوچک، بزرگه.

بعد، “بر دروازه ابدیت” (۲۰۱۸)، جایی که ویلم دفو ونسان ون گوگ شد. با ریش بلند و چشمان پر از رنج، ویلم دفو نقاشی‌های ون گوگ رو زنده کرد. جام ولپی ونیز و نامزدی چهارم اسکار، پاداش این تحول بود. meme معروف “ویلم دفو به بالا نگاه می‌کند” از همین فیلم اومد!

جوایز ویلم دفو، مثل ستاره‌های آسمان، پراکنده‌ان: دو Independent Spirit، خرس طلایی برلین ۲۰۱۸، و ستاره هالیوود واک آف فیم ۲۰۲۴. اما برای ویلم دفو، جوایز فقط بهانه‌ان؛ او به چالش‌ها معتاده. نقش در “فانوس دریایی” (۲۰۱۹) با رابرت پتینسون، یا “بیچارگان” (۲۰۲۳) یورگوس لانتیموس، نشون‌دهنده تنوعشه. ویلم دفو، بازیگریه که هر نقش رو مال خودش می‌کنه.

بخش ۴: زندگی شخصی و تأثیرات فرهنگی – فراتر از پرده

ویلم دفو، پشت آن چهره مرموز، مردی عادی با علایق عمیقه. ازدواجش با جیادا کولاگرانده در ۲۰۰۴، در رم، مثل یک فیلم رمانتیک بود – دو هنرمند که در جشنواره تورنتو آشنا شدن. آن‌ها در ایتالیا زندگی می‌کنن، جایی که ویلم دفو باغبانی می‌کنه و یوگا تمرین می‌کنه.

پسرش جک، از رابطه قبلی با الیزابت لکامپت، حالا ۴۲ ساله‌ست و دور از رسانه‌ها زندگی می‌کنه. ویلم دفو همیشه حریم خصوصی رو حفظ کرده؛ می‌گه: “زندگی شخصی، سوخت حرفه‌ای منه.”

تأثیر فرهنگی ویلم دفو، فراتر از سینماست. او فعال محیط زیسته؛ در ۲۰۱۸، نامه‌ای برای اقدام علیه تغییرات آب و هوایی امضا کرد. ویلم دفو گیاه‌خواره، عاشق سفر، و طرفدار هنرهای تجسمی.

در مصاحبه با گاردین، گفته: “من به دنبال تعادلم؛ سینما دیوانگی می‌آره، طبیعت آرامش.” همکاری‌هاش با کارگردان‌هایی مثل وس اندرسون (“هتل بزرگ بوداپست”) یا رابرت اگرز (“نوسفراتو” ۲۰۲۴)، نشون‌دهنده تأثیرش بر نسل جدیده.

ویلم دفو در فرهنگ پاپ، نماد “بازیگر کاراکتر”ه – کسی که نقش‌های فرعی رو به ستاره تبدیل می‌کنه. از memeهای اینترنتی تا ارجاعات در سریال‌ها، ویلم دفو همه‌جا هست.

اما او متواضعه؛ در ۶۹ سالگی، هنوز نقش‌های جدید می‌گیره، مثل “شب‌های شنبه” (۲۰۲۴) جیسن ریتمن. زندگی شخصی ویلم دفو، مثل نقش‌هاش، لایه‌لایه‌ست؛ پر از رمز و راز، اما همیشه واقعی.

لیست کامل آثار ویلم دفو

ویلم دفو بیش از ۱۵۰ اثر داره، اما اینجا لیست اصلی فیلم‌ها رو با نام فارسی، انگلیسی، سال، و توضیح کوتاه می‌ذارم. این لیست، بر اساس فیلموگرافی رسمی، مرتب شده.

این لیست، فقط بخشی از کارنامه ویلم دفوئه. هر نقش، داستانی داره که می‌تونه ساعت‌ها حرف بزنه.