دنیل دی لوئیس اسطوره‌ای که با نقش‌هاش زندگی کرد!

کودکی و شروع کار

دنیل دی لوئیس تو محله کنزینگتون لندن به دنیا اومد، جایی که پر از فرهنگ و هنر بود. پدرش، سیسیل، شاعر ملی بریتانیا بود و مادرش، جیل، بازیگر معروفی که تو فیلم‌های کلاسیک بازی کرده بود. ولی زندگی دنیل تو بچگی اصلاً ساده نبود.

به خاطر ظاهر شیکش و ریشه‌های یهودیش، تو مدرسه و محله زیاد اذیتش می‌کردن. حتی یه چند باری به خاطر دزدی‌های کوچیک تو نوجوانی گیر افتاد! اینجور مشکلات باعث شد والدینش بفرستنش به مدرسه شبانه‌روزی، جایی که حسابی روش تاثیر گذاشت.

اولین تجربه بازیگریش تو ۱۴ سالگی تو فیلم «یکشنبه خونین یکشنبه» بود، یه نقش کوچیک به‌عنوان یه بچه خرابکار. خودش بعداً این تجربه رو «بهشت» توصیف کرد، چون بهش پول دادن تا ماشین‌ها رو خط بندازه! ولی مسیر اصلیش به سمت بازیگری تو تئاتر شروع شد.

دنیل دی لوئیس تو تئاتر ملی جوانان و بعداً تو مدرسه بریستول الد ویک آموزش دید. با اینکه آموزشش کلاسیک بود، خودش عاشق متد اکتینگ شد، چیزی که بعداً امضای کارش شد.

تو دهه ۸۰، دنیل بین تئاتر و فیلم جابه‌جا می‌شد. نقش‌های مکمل تو فیلم‌هایی مثل «گاندی» (۱۹۸۲) و «فضل» (۱۹۸۴) داشت، ولی اولین نقش مهمش تو «رختشویخانه زیبای من» (۱۹۸۵) بود که حسابی تحسین شد. این فیلم بود که دنیل دی لوئیس رو به‌عنوان یه استعداد بزرگ به دنیا نشون داد.

متد اکتینگ: چرا دنیل دی لوئیس با بقیه فرق داره؟

اگه بخوام یه چیز خاص درباره دنیل دی لوئیس بگم، اون متد اکتینگه. این یعنی چی؟ یعنی دنیل برای هر نقش، کاملاً خودشو غرق تو شخصیت می‌کنه. نه فقط موقع فیلم‌برداری، بلکه حتی بیرون از صحنه! مثلاً برای «پای چپ من» (۱۹۸۹)، ماه‌ها تو کلینیک معلولین دوبلین وقت گذروند تا حس واقعی کریستی براون، یه نقاش معلول، رو بفهمه. حتی تو صحنه‌های فیلم‌برداری، از ویلچر جدا نمی‌شد و عوامل مجبور بودن اونو جابه‌جا کنن!

یا مثلاً برای «آخرین موهیکان» (۱۹۹۲)، دنیل دی لوئیس رفت تو جنگل و یاد گرفت چطور شکار کنه، پوست بکنه و حتی با سلاح‌های قدیمی بجنگه. برای «لینکلن» (۲۰۱۲)، یه سال کامل وقت گذاشت و بیش از ۱۰۰ کتاب درباره آبراهام لینکلن خوند. حتی لهجه و حرکاتش رو با گریم‌کارها تمرین کرد تا دقیقاً شبیه لینکلن بشه. همسرش، ربکا میلر، می‌گفت: «انگار با خود آبراهام لینکلن زندگی می‌کردم!»

این سبک بازیگری خیلی ریسکیه. گاهی به سلامتیش آسیب می‌رسوند، مثل وقتی تو «دارودسته‌های نیویورکی» تو هوای سرد رم بدون لباس گرم فیلم‌برداری کرد و ذات‌الریه گرفت. ولی همین تعهد عجیب باعث شده که دنیل دی لوئیس نقش‌های به‌یادموندنی خلق کنه. خودش می‌گه: «اگه نقشم رو تعریف کنم، نابودش کردم.» این یعنی اون به جای حرف زدن، با عمل نشون می‌ده که چطور یه شخصیت رو زنده می‌کنه.

اوج‌های حرفه‌ای و جوایز

کارنامه دنیل دی لوئیس پر از شاهکارهاییه که تاریخ سینما رو رقم زدن. این آدم با فقط ۲۱ فیلم تو چهار دهه، تونست سه تا اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد ببره، چیزی که هیچ بازیگر مرد دیگه‌ای نتونسته! اولین اسکارش برای «پای چپ من» (۱۹۸۹) بود، جایی که نقش کریستی براون رو بازی کرد.

دومین اسکارش برای «خون به پا خواهد شد» (۲۰۰۷) و نقش دنیل پلین‌ویو بود، یه معدنچی نفت‌خوار که به یکی از به‌یادموندنی‌ترین شخصیت‌های سینما تبدیل شد. سومین اسکارش هم برای «لینکلن» (۲۰۱۲) بود که همه منتقدا رو شگفت‌زده کرد.

علاوه بر اسکار، دنیل دی لوئیس چهار تا جایزه بفتا، سه تا جایزه انجمن بازیگران و دو تا گلدن گلوب داره. حتی مجله تایم تو سال ۲۰۱۲ بهش لقب «بزرگ‌ترین بازیگر جهان» رو داد!

فیلم‌هایی مثل «دارودسته‌های نیویورکی» (۲۰۰۲) و «رشته خیال» (۲۰۱۷) هم نامزد اسکار شدن و نشون دادن که چطور می‌تونه نقش‌های پیچیده و حتی منفور رو به شکل باورنکردنی‌ای جذاب کنه.

یه نکته جالب اینه که دنیل دی لوئیس خیلی گزیده‌کاره. از سال ۱۹۹۸ به بعد، فقط تو شش فیلم بازی کرد و بین هر فیلمش تقریباً پنج سال فاصله بود. حتی نقش‌های بزرگی مثل ارباب حلقه‌ها و بتمن رو رد کرد، چون حس می‌کرد بهشون وصل نیست. این انتخاب‌ها نشون می‌ده که چقدر به هنرش جدی نگاه می‌کنه.

زندگی شخصی و بازنشستگی

دنیل دی لوئیس به شدت از حریم شخصیش محافظت می‌کنه. به قول خودش، زندگی شخصیش یه «مطالعه مادام‌العمر درباره بهانه‌چینیه»! این یعنی اصلاً دوست نداره درباره زندگی خصوصیش با رسانه‌ها حرف بزنه.

با این حال، یه سری چیزا دربارهش می‌دونیم. مثلاً از سال ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۵ با بازیگر فرانسوی، ایزابل آجانی، رابطه داشت و یه پسر به اسم گابریل-کین دارن که سال ۱۹۹۵ به دنیا اومد.

تو سال ۱۹۹۶ با ربکا میلر، دختر آرتور میلر (نویسنده معروف)، ازدواج کرد و دو تا پسر به اسم‌های رونان و کشل دارن. این خانواده معمولاً بین ایرلند و نیویورک زندگی می‌کنن. دنیل دی لوئیس حتی یه دوره پنج‌ساله (۱۹۹۷-۲۰۰۲) از بازیگری فاصله گرفت و رفت دنبال نجاری و کفاشی تو ایتالیا! می‌گن این کار بهش حس آزادی می‌داد.

تو سال ۲۰۱۷، بعد از فیلم «رشته خیال»، دنیل دی لوئیس اعلام کرد که دیگه بازیگری نمی‌کنه. تو یه مصاحبه گفت که حس غم عجیبی تو زمان فیلم‌برداری این فیلم بهش دست داده و تصمیمش برای بازنشستگی یه جورایی ناگهانی بود. پل توماس اندرسون، کارگردان این فیلم، می‌گه شاید دوباره تو یه مدیوم هنری دیگه ببینیمش، ولی فعلاً خبری از بازگشتش نیست.

بهترین فیلم‌های دنیل دی لوئیس

اگه بخوام یه لیست از بهترین فیلم‌های دنیل دی لوئیس بدم، اینا قطعاً تو صدرن:

1. پای چپ من (My Left Foot – ۱۹۸۹): نقش کریستی براون، یه نقاش معلول که فقط با پای چپش کار می‌کرد. این فیلم اولین اسکارش رو برد.
2. خون به پا خواهد شد (There Will Be Blood – ۲۰۰۷): نقش دنیل پلین‌ویو، یه معدنچی جاه‌طلب و بی‌رحم. این نقش دومین اسکارش رو آورد.
3. لینکلن (Lincoln – ۲۰۱۲): نقش آبراهام لینکلن که با تحقیق عمیق و بازی بی‌نقصش سومین اسکار رو گرفت.
4. دارودسته‌های نیویورکی (Gangs of New York – ۲۰۰۲): نقش بیل قصاب، یه شخصیت خشن و کاریزماتیک که نامزد اسکار شد.
5. رشته خیال (Phantom Thread – ۲۰۱۷): آخرین فیلمش، نقش یه طراح لباس وسواسی که بازم نامزد اسکار شد.

این فیلم‌ها فقط یه گوشه از کارنامه درخشان دنیل دی لوئیس هستن. اگه دنبال فیلم‌های عمیق و بازیگری در حد اعلا هستی، اینا رو از دست نده!