نویسنده : تعریف اپرا در موسیقی : در واقع اپرا نوعی هنری است که در آن نوازندگان و خوانندگان یک کار نمایشی را با ترکیب و ادغام متن (لیبرتو) و هنر موسیقی ، اکثرا در یک صحنه تئاتر اجرا می کنند.
اپرا خیلی از عناصر و گزینه های تئاتر گفتاری هماننده بازیگری ، مناظر و لباس را در خود جای داده و حتی در برخی از مواقع شامل رقص نیز می شود. این اجرا به طور عادی و روتین در خانه اپرا و با همراهی ارکستر یا گروه موسیقی کوچکتر اجرا می گردد.
هنر زیبای اپرا در اصل ، یک درام صحنه ای است که به طور کامل موسیقی می شود و از قطعات آوازی با همراهی آلات موسیقی و اکثرا با اورتورهای ارکسترال و اینترلوید تشکیل شده است.
در بسیاری از مواقع از اپرا موسیقی در طول یک کار مداوم استفاده می گردد. در بعضی دیگر ، آن را به قطعات گسسته یا “اعداد” تقسیم می کنند ، یا با تلاوت (یک نوع آواز نمایشی که به گفتار نزدیک می شود) یا گفتگوی گفتاری از هم جدا می شوند.
ما در این مطلب قصد داریم به سنت های غربی در اپرا نیز بپردازیم . برای مروری بر سنت های اپرا و اپراکیال در آسیا (به خصوص در چین) ، به قسمت های مناسب سبک های موسیقی چینی ، موسیقی ژاپنی ، هنرهای جنوب آسیا و هنرهای جنوب شرقی آسیا مراجعه کنید. علاوه بر آن به نوشته های کوتاه مربوط به اشکال بخصوصی اپرای چینی ، مثل chuanqi ، jingxi ، kunqu و nanxi مراجعه کنید.
در اصل اپرا قسمتی از سنت و فرهنگ موسیقی کلاسیک غربی است. این در اواخر قرن 16 میلادی در کشور ایتالیا شروع شد (با Dafne از دست رفته Jacopo Peri ، تولید شده در مرکز شهر فلورانس در سال 1598 میلادی) و با سرعت هرچه تمام در بقیه کشور های اروپا گسترش یافت .
Schütz در کشور آلمان که از کشور های برجسته از نظر هنر ادبیات است، Lully در کشور فرانسه ، و Purcell در جزیره بریتانیا همه به بوجود آمدن و روی کار آمدن آنها کمک کردند .
در اوایل قرن 18 میلادی ، اپرای ایتالیا همچنان بر بیشتر اروپا (به جز کشور فرانسه که خود دارای فرهنگ و ادبیاتی غنی است) تسلط داشت و آهنگسازان خارجی هماننده هندل را به خود جلب کرد.
سریال اپرا معتبرترین حالت ممکن اپرای ایتالیا بود ، تا اینکه گلوک با اپرای “اصلاح” خود در دهه 1760 در برابر مصنوعی بودن آن واکنش نشان داد.
تعریف اپرا در موسیقی
در عصر جدید مشهورترین چهره اپرای اواخر قرن 18 یکی از بزرگترین افراد در موسیقی کلاسیک یعنی موتزارت است ، که با سریال اپرا آغاز شد اما بیشتر بخاطر اپرای کمیک ایتالیایی ، به ویژه ازدواج فیگارو (Le Nozze Di Figaro) ، دون جیووانی ، و توتو طرفدار Coì مشهور است. و علاوه بر آن فلوت جادویی (Die Zauberflöte) ، یک نشانه مهم در سنت آلمان است.
در دوران باروک ، اپرا در مناطق اروپایی طوفان کرده بود و یک ماجرای تماشایی و گران قیمت پر از آریای گلدار و صحنه های تزئین شده با قطعات متحرک بود.
یکی از بزرگترین و فرهیخته ترین آهنگسازان و نوازندگان اپرای باروک ایتالیایی یک فرد آلمانی بود که بیشتر عمر خود را در لندن گذراند که نام او گئورگ فریدریک هندل (1685–1759) بود.
این این دوره علاوه بر ان شاهد ظهور کاستراتی ها بود – خوانندگان مردی که برای حفظ صدای سوپرانو خود در کودکی اخته می شدند. عده معدودی که جان سالم به در بردند و توانستند به اوج برسند ، ستاره های خواننده قرن هفدهم و هجدهم بودند. اخیرا در عصر جدید این نقش ها توسط پیشخوان ها ، یا توسط زنان خوانده می گردد .
این مطلب ادامه دارد پس با مجله موسیقی بامدادی ها همراه باشید.
