نقد فیلم خط باریک سرخ | The Thin Red Line 1998

فیلم خط باریک سرخ از همون ثانیه اول با یه سوال فلسفی شروع می‌شه: «چرا طبیعت با خودش در جنگه؟» و بعد می‌ریم تو یه روستای ملانزیایی که سرباز ویت (جیم کارِی) اونجا فرار کرده و با مردم بومی زندگی می‌کنه. بعد یهو می‌پریم به کشتی نظامی و سرهنگ تال (نیک نولتی) که داره داد و بیداد می‌کنه که چرا این تپه رو هنوز نگرفتن.

روایت فیلم خط باریک سرخ اصلاً خطی نیست. مالیک مدام بین سربازها جابه‌جا می‌شه، از ویت به ولش (شان پن)، به استاروس (الیاس کوتیس)، به بل (جان کیوساک) و… هر کدوم یه مونولوگ درونی دارن که گاهی حتی معلوم نیست کی داره حرف می‌زنه!

این سبک روایت باعث شده خیلی‌ها فیلم رو «شاعرانه» بدونن و خیلی‌ها هم بگن «گیج‌کننده». ولی به نظر من همین پرش‌ها و مونولوگ‌ها باعث می‌شه جنگ رو نه فقط به عنوان یه عملیات نظامی، بلکه به عنوان یه تجربه انسانی عمیق ببینیم.

یکی از عجیب‌ترین چیزهای فیلم خط باریک سرخ کستینگشه. مالیک تقریباً همه بازیگرهای معروف اون زمان رو دعوت کرد! از شان پن و نیک نولتی و جیم کاویزل گرفته تا جورج کلونی، جان تراولتا، آدرین برودی، جان کیوساک، وودی هارلسون، جرد لتو، جان سی.

رایلی… حتی بیل پولمن، گری اولدمن، ویگو مورتنسن و میکی رورک هم فیلمبرداری کردن ولی تقریباً همه صحنه‌هاشون حذف شد! آدرین برودی فکر می‌کرد نقش اوله، ولی تو نسخه نهایی فقط دو خط دیالوگ داره!

بهترین بازی‌ها به نظر من: نیک نولتی در نقش سرهنگ تال که ۳۰ سال منتظر یه جنگ واقعی بوده، الیاس کوتیس در نقش سروان استاروس که نمی‌خواد سربازاش بی‌دلیل بمیرن، و شان پن در نقش ستوان ولش که خیلی سرد و واقع‌بینانه جنگ رو می‌بینه. جیم کاویزل هم در نقش ویت فوق‌العاده آروم و معنویه.

فیلم خط باریک سرخ از نظر بصری یه شاهکاره. جان تول فیلمبردار افسانه‌ای، ۹۰٪ فیلم رو با نور طبیعی گرفت. علف‌های بلند گوادال‌کانال، مه صبحگاهی، پرنده‌ها، تمساح، درخت‌های عجیب… مالیک مدام از طبیعت زوم‌بک می‌کنه و انگار می‌خواد بگه «جنگ انسان با انسان چقدر بی‌معنیه وقتی طبیعت اینقدر زیباست».

موسیقی هانس زیمر هم با اون ملودی‌های ملانزیایی و کُر عظیم، هنوز وقتی گوش می‌دم اشکم درمیاد. مخصوصاً قطعه Journey to the Line که بعداً تو خیلی فیلم‌های دیگه استفاده شد.

فیلم خط باریک سرخ در اصل یه فیلم ضدجنگه. مالیک نشون می‌ده که جنگ نه تنها انسان‌ها رو نابود می‌کنه، بلکه طبیعت رو هم. سربازها تو علف‌ها می‌میرن، ژاپنی‌ها تو سنگرهاشون مثل حیوان قفسی هستن.

و آخر فیلم وقتی آمریکایی‌ها تپه رو می‌گیرن، فقط یه سری جوان مرده و زخمی می‌بینیم. مونولوگ آخر ویت که می‌گه «آیا این تاریکی تو منه؟ آیا یه نور هم هست؟» هنوز یکی از قوی‌ترین پایان‌بندی‌های تاریخ سینماست.