فیلم ال دورادو

فیلم ال دورادو

نقد فیلم ال دورادو

فیلم ال دورادو یک وسترن کاملاً کارگردانی ، شوخ طبع و کاملاً موفق است که تقریباً بدون هیچ زحمتی به نمایش درآمد ، به نظر می رسد توسط سه جوان قدیمی: جان وین ، رابرت میچوم و کارگردان هاوارد هاوکس. می توانید آن را البته “جان وین وسترن” بنامید.

نقد فیلم یک دور دیگر

من حدس می زنم این بدان معناست که یک بار دیگر ، دوک را روی زین می کشد ، و همه و همه ، نظرات لاکونیک خود را در مورد وضعیت جهان ارائه می دهد و از طریق کلیشه های قدیمی غربی حرکت می کند. اما ” فیلم ال دورادو ” فراتر از این است. جان وین وسترن بسیار خوبی است.

فیلم باشگاه مشت زنی

طولانی است ، اما به سرعت گام برمی دارد. هاوارد هاوکس کارگردان خیلی خوبی است که برای حفظ علاقه مخاطب به خشونت کلیشه ای وابسته نیست و صحنه های خوش ساخت او بین وین ، میچوم ، آرتور هونیکوت و جیمز کان هرگز لحظه ای عقب نمی مانند.

وین نقش یک فرد مسلح حرفه ای را دارد که به شهر می آید تا از یک دامدار ثروتمند که آب دامداری ضعیفی می خواهد شغل بگیرد (کی می گوید این طرح باید اصیل باشد؟). اما معلوم شد کلانتر رفیق قدیمی اش ، میچوم است و بنابراین کار را رد می کند. سپس دامدار ثروتمند فرد مسلح دیگری (کریستوفر جورج) را استخدام می کند و وین در کنار میچوم مست و بی نظم در کنار هم قرار می گیرد.

نقد فیلم چه کسی لیبرتی والانس را کشت

تیم دوک دقیقاً از قهرمانان ساخته نشده است. میچوم دو ماه است که به بطری ضربه می زند ، معاون او (با جذابیت هونیکات بازی می کند) یک مبارز قدیمی بادخیز هندی است ، وین یک گلوله در نزدیکی ستون فقرات خود دارد که باعث لمس اندکی فلج می شود ، و شخص جانبی او (کان) بچه ای است که به جای تپانچه یک تفنگ ساچمه ای حمل می کند زیرا این یک ضربه شنیع است.

صحنه های هاوکس صحنه به صحنه ای از شوخ طبعی ساکت و خاکی ناشی از این وضعیت. بدون مراقبت زیاد ، فیلم می توانست به یک مرحله تجزیه تبدیل شود ، اما هاوکس آن را مستقیم بازی می کند و هرگز به بازیگرانش اجازه نمی دهد آخرین گام مهلک در زیاد کار را بردارند. برای طرفداران وسترن ، یک صحنه سبک روح اما نمادین وجود دارد که در آن وین سعی می کند فوت و فن تجارت گاوچران را به کودک یاد دهد.

سریال 1899

برای دانشجویان سینما ، هاوکس در صحنه ای که میچوم شلیک می کند ، نه به نوازنده ، بلکه به پیانو ، فرانسوا تروفو را به یاد می آورد. برای افرادی که فیلم های خوش ساخت ، سرگرم کننده با تعلیق ، خشونت ، اسب ، شخصیت های رنگارنگ ، تیراندازی زیاد و چند دختر زیبا را دوست دارند ، ” فیلم ال دورادو ” سرگرم کننده ترین وسترن است.

پی نوشت: پائولین كائل ، منتقد سینمای جمهوری جدید ، ادعا می كند ” فیلم ال دورادو ” دومین نورپردازی را كه در یك فیلم دیده است ، دارد. این نور بد نیست ، این هوارد هاوکس پیر با همه سایه ها و لامپ های نفتی و فضای تاریک و کوچه های تاریک است (“خواب بزرگ” (1946) را به یاد می آورید؟)) خانم کال به عینک های تمیزشده اش احتیاج دارد.

فیلم لاک پشت ها هم پرواز می کنند

پایان مقاله فیلم ال دورادو امیدواریم از این مطلب لذت برده باشید.

به قلم راجر ایبرت منتقد فیلم شیکاگو سان تایمز از سال 1967 تا زمان مرگش در سال 2013 بود. در سال 1975 ، وی به دلیل انتقادهای برجسته برنده جایزه پولیتزر شد.