بازی گیرز اف وار 1 یه انقلاب اکشن که هنوز نفس می‌کشه!

داستان: جنگ برای بقا در سیاره سِرا

داستان بازی گیرز اف وار 1 تو یه دنیای پساآخرالزمانی روایت می‌شه که بشریت داره با موجوداتی عجیب و غریب به اسم لوکاست‌ها می‌جنگه. این موجودات از زیر زمین پیداشون شده و انگار فقط یه هدف دارن: نابودی همه‌چیز!

تو نقش مارکوس فینیکس هستی، یه سرباز که به خاطر یه سری مسائل از زندان آزاد شده تا به تیم دلتا اسکواد ملحق بشه. داستان از همون اول تو رو وسط یه جنگ بی‌رحم پرت می‌کنه و حسابی تو رو با خودش همراه می‌کنه.

یکی از نقاط قوت داستان بازی گیرز اف وار 1 اینه که خیلی پیچیده نیست، ولی به‌قدری خوب روایت شده که نمی‌تونی کنترلر رو زمین بذاری. شخصیت‌پردازی مارکوس و تیمش، به‌خصوص دوم (Dom)، خیلی خوب از کار دراومده. دیالوگ‌ها پر از طنزی خشن و مردونه‌ست که به فضای بازی می‌خوره.

مثلاً وقتی دوم با اون لهجه غلیظش یه شوخی می‌کنه، نمی‌تونی نخندی! البته داستان یه سری نقاط ضعف هم داره. مثلاً بعضی جاها حس می‌کنی جزئیات زیادی درباره لوکاست‌ها یا گذشته مارکوس بهت نمی‌دن، ولی خب، اینم باعث می‌شه بخوای نسخه‌های بعدی رو بازی کنی تا بیشتر بفهمی.

داستان بازی گیرز اف وار 1 مثل یه فیلم اکشن هالیوودی می‌مونه. پر از انفجار، درگیری و لحظات احساسی که تو رو به شخصیت‌ها نزدیک‌تر می‌کنه. مثلاً رابطه مارکوس و دوم، که انگار مثل دو تا برادرن، حسابی تو رو درگیر می‌کنه.

یا وقتی باس‌فایت‌های عظیم‌الجثه مثل Corpser جلوت سبز می‌شن، حس می‌کنی داری با یه هیولای واقعی می‌جنگی. این حس حماسی و پرتنش، چیزیه که داستان گیرز رو از خیلی از بازی‌های دیگه متمایز می‌کنه.

یه چیز دیگه که داستان بازی گیرز اف وار 1 رو جذاب می‌کنه، دنیای غنی و پرجزئیاتشه. سیاره سِرا با اون شهرهای ویران‌شده و حس و حال تاریکش، انگار یه شخصیت زنده‌ست که دائم داره باهات حرف می‌زنه. هر مرحله از بازی، از زندان‌های تاریک گرفته تا خرابه‌های شهر، یه تکه از پازل این دنیا رو بهت نشون می‌ده. اگه دنبال یه داستان عمیق و فلسفی می‌گردی، شاید گیرز دقیقاً چیزی که می‌خوای نباشه، ولی اگه بخوای یه ماجراجویی پرهیجان و احساسی رو تجربه کنی، این بازی حسابی تحویلت می‌گیره.

گیم‌پلی: کاور بگیر، شلیک کن، لذت ببر!

اگه بخوام یه دلیل اصلی برای موفقیت بازی گیرز اف وار 1 بیارم، قطعاً گیم‌پلیش تو صدر لیست قرار می‌گیره. این بازی عملاً سیستم کاورگیری (Cover System) رو تو بازی‌های شوتر سوم شخص به یه سطح جدید برد.

تو این بازی نمی‌تونی مثل خیلی از شوترهای دیگه فقط بدویی و شلیک کنی. باید از کاورها استفاده کنی، استراتژی بچینی و با دقت دشمناتو نابود کنی. این سیستم کاورگیری انقدر خوب پیاده‌سازی شده که هنوز هم تو خیلی از بازی‌های مدرن می‌تونی ردپاشو ببینی.

یکی از چیزایی که بازی گیرز اف وار 1 رو خاص می‌کنه، حس سنگینی و واقعی بودن حرکاته. وقتی مارکوس می‌دوه یا پشت کاور می‌ره، انگار واقعاً وزن یه سرباز با یه عالمه تجهیزات رو حس می‌کنی.

اسلحه‌ها هم تنوع خوبی دارن. از لنسر (Lancer) معروف که اره‌برقی داره و می‌تونی باهاش دشمناتو تیکه‌تیکه کنی، تا شاتگان و اسنایپر، همه‌شون حس متفاوتی بهت می‌دن.

تازه، سیستم Active Reload هم یه لایه استراتژی به شلیک کردن اضافه کرده. اگه تو زمان درست دکمه ریلود رو بزنی، شلیکات قوی‌تر می‌شن، ولی اگه خراب کنی، اسلحه‌ات گیر می‌کنه!

مراحل بازی هم خیلی خوب طراحی شدن. هر مرحله پر از تنوعه: یه لحظه داری تو یه شهر ویران‌شده می‌جنگی، لحظه بعدی تو یه غار تاریک با لوکاست‌ها روبه‌رو می‌شی. باس‌فایت‌ها هم که دیگه جای خودشونو دارن. مبارزه با یه موجود غول‌پیکر مثل Corpser یا General RAAM حسابی آدرنالینت رو بالا می‌بره. البته گیم‌پلی هم بی‌نقص نیست.

بعضی وقتا هوش مصنوعی هم‌تیمی‌هات یه کم اذیت می‌کنه و ممکنه تو موقعیت‌های حساس گیر کنن یا کار احمقانه‌ای بکنن. ولی خب، این مشکلات جلوی لذت کلی بازی رو نمی‌گیرن.

یه نکته دیگه که باید درباره گیم‌پلی بازی گیرز اف وار 1 بگم، حس همکاری تو بخش داستانیه. اگه با یه دوستت تو حالت Co-op بازی کنی، تجربه‌ات چند برابر می‌شه.

هماهنگی با هم‌تیمی‌ات برای فلنک کردن دشمنا یا نجات دادن همدیگه تو موقعیت‌های خطرناک، حسابی لذت‌بخشه. در کل، گیم‌پلی این بازی یه ترکیب بی‌نقص از اکشن، استراتژی و هیجانه که هنوز هم بعد از این همه سال تازگی داره.

گرافیک و صدا: یه شاهکار بصری در زمان خودش

وقتی بازی گیرز اف وار 1 سال 2006 عرضه شد، همه از گرافیکش انگشت به دهن مونده بودن. موتور آنریل انجین 3 که برای اولین بار تو این بازی حسابی خودشو نشون داد، محیط‌های تخریب‌شده.

نورپردازی‌های خفن و جزئیات کاراکترها رو به یه سطح دیگه برد. شهرهای ویران‌شده سیاره سِرا، با اون حس و حال تاریک و غم‌انگیز، انگار یه نقاشی دیجیتال بودن که توش قدم می‌ذاشتی.

طراحی دشمنای لوکاست هم حرف نداره. هر کدوم از این موجودات، از Boomerهای غول‌پیکر گرفته تا Wretchهای ریزه‌میزه، حس ترس و هیجان رو بهت منتقل می‌کنن.

حالا اگه بخوام یه کم سخت‌گیر باشم، باید بگم که بعضی از بافت‌های محیط تو نسخه اصلی یه کم قدیمی به نظر می‌رسن، به‌خصوص اگه با استانداردهای امروزی نگاه کنی. ولی خب، برای یه بازی که نزدیک به 20 سال پیش ساخته شده، گرافیک بازی گیرز اف وار 1 هنوز هم خیلی سرحال و قابل قبوله.

از نظر صداگذاری هم بازی گیرز اف وار 1 یه شاهکاره. موسیقی حماسی بازی، ساخته کوین ریپل (Kevin Riepl)، حسابی حس یه جنگ بزرگ و حماسی رو بهت می‌ده. صداگذاری کاراکترها هم عالیه.

جون لیوایز (John DiMaggio) که صداشو روی مارکوس فینیکس گذاشته، انگار برای این نقش به دنیا اومده! افکت‌های صوتی اسلحه‌ها و انفجارها هم یه حس واقعی به مبارزات می‌دن که هنوز هم تو کمتر بازی‌ای می‌تونی پیداش کنی.

یه نکته جالب درباره گرافیک اینه که اگه نسخه ریمستر (Ultimate Edition) رو بازی کنی، گرافیک به‌روز شده و نورپردازی‌های بهتری داره که تجربه رو حتی جذاب‌تر می‌کنه. ولی حتی نسخه اصلی هم هنوز حس و حال خاص خودشو داره. مثلاً صحنه‌هایی که تو بارون یا تو تاریکی غارها می‌جنگی، انقدر اتمسفریک و خفنه که نمی‌تونی چشم از صفحه برداری.

بخش چندنفره: رقابت خشن و هیجان‌انگیز

یکی از دلایلی که بازی گیرز اف وار 1 تونست این‌قدر محبوب بشه، بخش چندنفره‌اش بود. چه تو حالت Co-op که می‌تونستی با یه دوستت داستان رو دوتایی بازی کنی، چه تو حالت رقابتی (Versus)، این بخش یه تجربه کاملاً متفاوت و هیجان‌انگیز بهت می‌داد.

حالت Co-op بهت اجازه می‌داد که با یه نفر دیگه توی نقش مارکوس و دوم بازی کنی و با هم لوکاست‌ها رو نابود کنی. این حس همکاری تو یه دنیای خشن و پر از خطر، هنوز هم تو کمتر بازی‌ای پیدا می‌شه.

حالت Versus هم که دیگه نیازی به تعریف نداره! مچ‌های 4 به 4 پر از تنش و استراتژی بودن. باید با تیم‌ات هماهنگ می‌بودی، کاور می‌گرفتی و دشمناتو یکی‌یکی نابود می‌کردی.

نقشه‌های چندنفره بازی گیرز اف وار 1، مثل Gridlock و Canals، طراحی ساده ولی هوشمندانه‌ای داشتن که باعث می‌شد هر لحظه از بازی پر از آدرنالین باشه. البته یه سری مشکلات مثل لگ شبکه‌ای یا بالانس نبودن بعضی اسلحه‌ها تو بخش آنلاین بود، ولی خب، اینا جلوی لذت کلی بازی رو نمی‌گرفتن.

یه چیز باحال درباره بخش چندنفره اینه که حس رقابت توش خیلی زیاده. مثلاً وقتی با شاتگان یکی از دشمناتو تو یه مبارزه نزدیک نابود می‌کنی، حس رضایت عجیبی بهت دست می‌ده. یا وقتی تو حالت Co-op با دوستت یه باس‌فایت سخت رو تموم می‌کنی، انگار واقعاً یه جنگ واقعی رو پشت سر گذاشتی. این حس و حال باعث شده که بخش چندنفره بازی گیرز اف وار 1 هنوز هم برای خیلی از گیمرها یه تجربه نوستالژیک و دوست‌داشتنی باشه.