نویسنده : تلفيقي از وحشت و شاعرانگي به بهانه‌ي پخش فیلم چشمان بدون چهره
فیلم چشمان بدون چهره در زمان و ژانر خود تأثیرگذار و پیشگام بود و در لیست بهترین فیلم های ترسناک تاریخ رتبه ی خوبی دارد. ایده جراحی صورت که در گذشته برای فیلم های درام و معمایی استفاده می شد در این فیلم ترسناک شد. صحنه های بسیار زیبای جراحی صورت، ضرب و جرح دکتر توسط سگ ها و حمل جسد مرده صحنه هایی سورئال بود که در آن زمان فوق العاده به نظر می رسید.
اما کارگردانی فیلم چشمان بدون چهره چندان راضی کننده نیست. سکانس‌های طولانی مانند بالا و پایین رفتن از پله‌ها، رانندگی طولانی، بازیگرانی که به اطراف نگاه می‌کنند و آماده شدن برای شروع گفتگو، همگی به تعلیق فیلم می‌افزایند، اما در واقع سرعت فیلم را کاهش می‌دهند و هیجان آن را کاهش می‌دهند. در نهایت می توان گفت این فیلم در مقایسه با فیلم های مشابه آمریکایی کمتر است.
بازیگران فیلم چشمان بدون چهره به اندازه کارگردان خوش تیپ نیستند. دکتر. گانصیر روح سردی دارد. در حالی که این بازی سرد برای دکتر بی رحم کار می کند، اما برای پدر دلسوز به خوبی پیش نمی رود. از سوی دیگر، دکتر. شریک زندگی گسنیر زنی زیباست و اگرچه طبیعت خوب او دوست داشتنی است و خاطرات دردناک او را باورپذیر می کند، اما روحیه خشن او را به طور کامل منعکس نمی کند.
سرنخ بازیگری نقش دختر دکتری خواهد بود که با وجدان بزرگی دست و پنجه نرم می کند و در نهایت تصمیم کلیدی فیلم را می گیرد. دختر نتوانست احساسات و تنش اصلی شخصیت خود را نشان دهد. به هر حال می توان گفت این فیلم پتانسیل بالایی دارد و اگر با بازیگران حرفه ای یا در زمان دیگری فیلمبرداری می شد، خیلی خوب می شد.
اگرچه فیلمنامه فیلم چشمان بدون چهره بر اساس یک داستان ترسناک علمی-تخیلی جالب ساخته شده است، اما شخصیت های بازیگران به خوبی توسعه نیافته اند. به عنوان مثال، شخصیت دکتر به عنوان یک مرد مهربان که دخترش را دوست دارد و به عشق دخترش دست به هر جنایتی می زند، پتانسیل زیادی برای خلق یک شخصیت خاکستری ایجاد می کند.
با این حال داستان به گونه ای پیش می رود که بیننده هیچ دلسوزی نسبت به دکتر ندارد. علاوه بر این، منطق داستان در برخی نقاط حساس ضعیف است. برای مثال نقش دو کارآگاه در کشف و حل معما بسیار کم و ناچیز است. در واقع اگر دختر دکتر می خواست آخرین قدم توبه را بردارد، نیازی به درخواست از پزشک در بیمارستان نبود. هر دو صحنه زیبا و جذاب هستند به شرطی که یکی از آنها به خوبی درک شود. شخصیت پردازی به قدری ضعیف است که داستان زندگی بازیگران در دو نقطه (دقیقه 14 و 22) توسط سایر بازیگران به صورت کاملاً نامرتبط و صرفاً برای اطلاع بیننده روایت می شود.
